Tek Bölümlük VeyKen Hikayeleri

4.Bölüm

Bu Bölüm 61. Bölüm'ün Alternatif Bir Versiyonudur..

" "Keşke"...
Tek bir kelime insanın hayatında nasıl bir yere sahip olabilir? Tek bir kelime nasıl etkiler insanın hayatını? Ben Kenan, Keşkelerden oluşan kocaman bir balonun içine tıkılıp kalmış, her zaman o keşkelerle sınanmış olan Kenan.."
Önceleri içinde bulunduğum o boşlukla başladı hikayem. Koca bir ailenin içinde görünmeyen, umursanmayan bir çocuk olmamla. "Keşke beni daha çok sevseler" dedim o zamanki çocuk aklımla. Büyüdüm, görünebilmek için, sevilebilmek için hep bir kalıba girmeye çalıştım. Doktor olduğumda içimdeki boşluk hissi biter sandım. Ama o boşluk katlanarak büyümeye, ben ise içinde savrulmaya devam ettim. Zaman akıp geçti, Benden saklanan ne varsa hepsi bir bir ortaya saçıldı. İşte o zaman keşkelerime bir yenisi daha eklendi.. "Keşke gerçek ailemin kim olduğunu bilebilseydim.."
...................................

Telefonun uzun uzun çalışı alışılagelmiş bir şeydi Kenan için. Doktor olduğu için çoğu zaman acil bir hasta olduğunda acilen hastaneye gitmesi gerekebiliyordu. Telefonu olağanca sakinliğiyle açtı.
"Efendim?"
"İnsanın, hayatında sapasağlam birini kaybetmesi ne demek bilir misin doktor? Güle oynaya uğurladığın adamın ameliyat masasından kalkamaması ne demek bilir misin?"dedi karşıdaki ses. Tanımıştı Kenan duyduğu sesin sahibini. Bu günler önce kaybettiği bir hastasının oğluydu. Ona defalarca kez durumu anlatmaya çalışmış, başaramamıştı. . Adam bir türlü Kenan'ın elinden gelen bir şey olmadığına inanmıyordu.
"Bak, ben sana daha önce de izah ettim"dedi Kenan sakin bir ses tonuyla.
"İzah sırası bende doktor.Acımı tarif edicem sana , sen de dinleyeceksin. Ve konuşma bitince çektiğim acıyı iliklerine kadar yaşayacaksın."dedi adam öfke dolu bir sesle. Bu ses tonu ve bu cümleler Kenan'ın içine kuşku düşürmeye yetmişti.

"Şimdi sıra sende, Benim babamı ameliyat masasına gömdün, bakalım kendi babanı kurtarabilecek misin?"dedi daha Kenan cevap dahi veremeden. Korktuğu olmuştu işte, adamın ses tonundan anlayıp kuşkulandığı o şey gerçek olmuştu..

"Baba.." dedi sessizce. Biraz önünde duran kardeşi ve diğerlerinin hiçbir şeyden haberi yoktu. Adam telefonu suratına kapatırken o da babasını aramıştı hemen. Ama onu karşılayan başka bir sesti.

"Aradığınız kişiye şu an ulaşılamıyor, Lütfen Daha sonra tekrar deneyiniz.."

"Veysel.." dedi. Bunu kardeşine söylemeye çekinse de başka kime söyleyebilirdi ki? başka kime güvenebilirdi?

"He?" dedi kardeşi merakla ona dönerken.

"Babam.. Bulmamız lazım.." dedi Kenan. Kelimeler birbirlerine bağlanmadan çıkıyordu sanki ağzından.

"Niye ki?" dedi Veysel..Abisinin yüz ifadesinden bir şeyler olduğunu anlasa da ne olduğunu tam olarak anlayamıyordu.

"O adam.. Babamı öldürecek.. Bulmamız lazım." dedi Kenan tedirginlikle..

Veysel duyduklarına inanamıyordu. "Ne diyon la sen?!" dedi koşarak kapıdan çıkan abisinin peşinden çıkarken . Abisinin Alt tarafa doğru koştuğunu görüp peşine takılmış, çok geçmeden önüne çıkan yol ayrımında abisinin tersi yönünde hareket etmişti.

Dakikalar süren bir koşuydu bu ikisi için de. Sokaklar labirent, iki kardeş de o labirentteki gizli kapıyı bulmaya çalışan iki kurban gibiydiler.

Veysel bir tarafa koşarken Kenan diğer tarafa koşuyordu. Artık koşmaktan nefesi kesilmiş olan Veysel bir kaç saniyeliğine de olsa nefeslenmiş,daha sonra koşmak için tekrar hareketleneceği sırada görmüştü dalgın dalgın yürüyen babasını. Babasını görmek içini rahatlatmıştı..
"Baba." dedi içine kaçan sesiyle. Nefesini düzene sokmaya çalıştığında anlık bir kafa çevirmesiyle arabayı görmesi bir olmuştu.