缘分: YUÁNFÈN -Minsung (Mpreg)-

ᥫ᭡ 31- Hastanelik

İçime basan sıkıntılarla hayatımın yeşerdiğini hissederek gözlerimi açmıştım ensemdeki yumuşak hisle. Kaşlarım çatıldı ve çok sayıda göz yoran beyaz ışığa gözümün alışmasını bekledim öylece beklerken, bu ortama alıştığımda etraflıca baktım nerede olduğuma. Bembeyaz bir tavan ve beyaz parkeler, üstelik iki yanımı da sarmış olan büyük temiz perdeler. Yanımdaysa yukarıya asılmış bir serum duruyor ve serumdan çıkan ince boru uzanarak koluma varıyordu, bununla mı besleniyordum şimdi?

Huzursuz hissetmiştim çünkü yattığımda yatakta kıpırdayamıyordum üzerime hastane kıyafetleri geçirilmiş ve bacaklarım diz kapaklarıma kadar beyaz bir örtüyle örtülmüşken. Burnumun direğini de hastane ve ilaçların mayhoş kokusuyla sızlıyordu, bileğime ise pembe renkli ince garip bir bileklik takılmıştı. Tam olduğum durumdan şikayetçi olurken pembeler giymiş ve elinde belge tutan bir hemşire geldi karşıma gülerek.
"Bay Han! Uyanmışsınız."
"Ne oluyor ya?"
Ona aklımda kalan herşeyi soracakken arkasından gelen tok bir erkek sesiyle telaşla oraya dönerek beni yalnız bırakmıştı yine.

"Böyle işin.."
Ne düşünürsem düşüneyim gerçekten hiç birşey hatırlamıyordum, tam olarak biz toz tanesi kadar, hiç birşey. Gözüm yatağın yanındaki komodin tarzı eşyaya kaydığında telefonumun orada olduğunu farkedip rahatladım ama onun yanında da pembe renkli bir post-it vardı, gözlerimi kısıp serum takılı olmayan elimle gözümün önüne getirdim onu.
'Eğer bir şeye ihtiyacın olursa arayıp haber vermen ya da doktorlara söylemen yeterli, istediğin durumlarda hastaneye de gelebilirim. Ayrıca Jisung, özür dilerim ve teşekkür ederim..'

Hala kafam karışıktı ve öylece tutuyordum kağıt parçasını titrek güçsüz parmaklarımda, bunu umursamayarak onu geri olduğu yere koydum ve kendimi hazırlayarak bağırdım birden. Bu küçük odada bağırdığım gibi sesim yankı yapmıştı ve beklediğim gibi iki saniye sonra aynı hemşire aceleyle görülmüştü karşımda!
"Bir yeriniz mi ağrıyor!?"
"Hayır, gayet iyiyim."
Tıpkı bir televizyon sunucusu gibi üsluplu konuşurken kız bana tip tip bakınca sesimi düzeltmiş ve ciddi yüz ifademi silmiştim.
"Burası tam olarak neresi ya?"
"Yeni doğan ünitesi."
"Ney?.."
Kıza boş boş bakarken o aval aval gülüyordu bana!

"Yeni doğan?"
"Yani bebeklerin ebeveynlerini buraya alıyoruz."
"Ne bebeği ya?"
İçim resmen bir ateşle kaplanıyor ve dehşete kapılıyordum, hemşire karşımdan ayrıldığında aniden başıma keskin bir sancı çatmıştı. Tek gözümü refleks olarak kapatmışken kulağımda yine kendi bağırışlarım yankılanıyordu, bu cidden rahatsız ediciydi. Bağırışlar ve feryatlar son bulduğunda gözümün önünden bir şerit geçiyordu resmen, benim uzun uğraşlar sonucu dinen acımın peşinden de kısa bir sessizlikten sonra bebek ağlama sesleri geliyordu. Gözümü açıp etraflıca düşündüm ve artık o anki kanın nereden geldiğini de anlıyor gibi oldum, ama bunu anlamamla içim derin bir acıya kaplanmıştı.

"Bu yaşta olmaz.."
Farketmeden dışımdan söylenirken gözlerim buğlanıyor ve gözümün önünü görmekte zorlanıyordum, mutlu değildim.
Hemşire tekrar yanıma geldiğinde bir sorun olmuş gibi benim dolan gözüme bakıyordu ve bir damla hiç bekletmeden düşüp ıslatmıştı yanağımı, hayır mutluluktan falan ağlamıyordum, aksine ölümüne üzgündüm. Hemşire yanımdan gitmek üzereyken gözümdeki yaşları kurutmayı deneyip görünüşümün aksine sert bir sesle seslendim arkasından.

"Hemşire! Bebeği görebilir miyim?.."

"Durumunuz pek iyi değil Han-sshi"
"Neden onu getirmiyorsunuz?"
"Getiremem, bir süre küvezde kalacak."
Yüzüne öylece baktığımı farkettiğinde nefes verip açıklamasını devam ettirdi gözlerini yere indirerek.
"Gebelik süreci hiç iyi geçmemiş, kendinize hiç dikkat etmemişsiniz. Üstelik fazla erken doğmuş, yeterince sağlıklı değil."
Tabii, o süreç gözümün önüne geldiğinde sanırım gerçekten hafife alınacak bir durum değildi. O günden bu yana ne istediysem yapmıştım haberim olmadan, şimdi zorlu bir şekilde onun doğmuş olması bile mucize sayılırdı benim patavatsızlıklarıma karşı. Ah, cidden, ne düşünüyordum ben?..