Το να εμπιστεύεσαι το ένστικτό σου, καμιά φορά αυτό είναι καθαρός τζόγος.
Ο Πατέρας της Κατ
Στην επιστροφή οι Λάντον προηγούνταν αφήνοντας με πίσω. Μπορούσα να τους δω καθαρα να προπορεύονται καθώς εγώ με το μποτάκι μου ξέθαβα το φρέσκο χιόνι . Ήταν απαλό, μα απο κάτω κρύβονταν τα παγωμένα χόρτα . Τα πατούσα με δύναμη και εκείνα έκαναν ενα υπόκωφο κρότο κάτω απο την σόλα μου. Το κινητό μου δονήθηκε στην τσέπη μου. Ίσως είχα αργήσει, ίσως ο Τζακ να είχε ανησυχήσει για εμένα.
Έβγαλα το κινητό έξω με χέρια παγωμένα και είδα πως είχα μήνυμα. Άνοιξα την οθόνη καθώς τα χνώτα μου έβγαιναν ζεστά απο μέσα μου . Μερικά εκατοστά μόνο μακριά απο εμένα, γίνονταν πάγος και ζευγάρωναν με την ομίχλη. Οτι άφηνα να βγει απο μέσα μου γινόταν πάγος.
Η οθόνη άναψε , τον αριθμό δεν το είχα αποθηκευμένο. Οχι δεν ήταν ο Τζακ.
"Φύγε απο εκεί. Α.Μ.Τ."
Εκατσα ακίνητη . Σταμάτησα να αναπνέω , σίγουρα δεν υπήρχαν ζεστα χνώτα πια απο εμένα. Ειχα κρατήσει την αναπνοή μου. Κοιταξα το μηνυμα ξανά , σαν να νομιζα πως ήταν ένα όνειρο, απο εκείνα που βλέπεις λίγο πριν ξυπνήσεις και νομίζεις πως τα βλέπεις λίγο στον ξύπνιο σου και λίγο στον υπνο σου. Αλλα το μήνυμα ήταν εκεί. Εστιασα στα τρια γράμματα. Αυτα που ειχα χρόνια να δω μπροστά μου.
"Α.Μ.Τ"
ψιθυρισα τα αρχικά . Τα χέρια μου πήγαν ξανά στον αριθμό. Κοιταξα επειτα ξανά προς το σπίτι, τα βουνά, τον ουρανό. Όλα εμοιαζαν το ίδιο. Κοιταξα παλι τα τρια γράμματα. Ήταν ακόμη εκεί.
"Τι είναι αυτό Λιζεττα που έβαλες σαν υπογραφή στο τελος του γράμματος?"
Η Λιζ με αγκαλιασε τρυφερα. "Αδερφές μέχρι Τέλους" θα είναι ο δικός μας κωδικός.
"Ο δικός μας κωδικός" επανελαβα με χαρά.
Ναι . Η Λιζεττα , η κόρη του Ναντίν ήταν η αδερφή μου, σαν αδερφή μου. Χρόνια τώρα. Όχι απλά φίλες.
Κοιταξα ξανά τον αριθμό . Αυτό δεν μπορούσε να είναι αλήθεια. Και όμως , χωρις λογική, κάλεσα πίσω τον αριθμό. Σε κάθε χτύπο, μπορούσα να φέρω στην μνημη μου το χαμόγελο της Λιζεττας. Ειχε ένα μεγάλο φωτεινό χαμόγελο.
"Ο συνδρομητής που καλέσατε δεν είναι διαθέσιμος"
Σηκωσα το κεφάλι μπερδεμένη καθώς η καρδιά μου δεν έλεγε να χτυπήσει . Έξω απο το σπίτι καθόταν ο Τζακ. Ορθιος. Το χέρι του σηκώθηκε στο ύψος του στήθους του. Σαν μια κίνηση που είχε σκοπο να πει " ελα μέσα, τι κανεις" μα σταματησε το χέρι του. Το κατέβασε και μπήκε μέσα απότομα.
"Φυγε απο εκεί μέσα"
το μήνυμα ήταν υπαρκτό , δεν ήταν όνειρο. Απο που Λιζ? απο το σπίτι του Τζακ?
Κουνησα αρνητικά το κεφάλι. Πήρα τηλεφωνο ξανά.
" Ο αριθμός που καλείται δεν υπάρχει"
Δαγκωσα το χείλος μου. Τι αστείο ήταν αυτό? Τι μακάβριο αστείο ήταν αυτό ? ποιος το κάνει?
Οι Λάντον μπήκαν μέσα, το χιόνι ολοένα πάγωνε, ο Τζακ δεν φαινόταν , και η Λιζέττα η αδερφή μου μέχρι τέλους είχε πεθάνει εδώ και χρόνια.
Σχημάτισα τον αριθμό του δικηγόρου, επιστηθιο συνεργάτη του πατέρα μου και συμπαραστατη δικό μου σε οτι ειχα χρειαστεί μετά το θανατο του πατέρα μου. Κάλεσα αλλα δεν απαντούσε. Του έστειλα τον αριθμό που μου έστειλε το μήνυμα.
" Σε παρακαλώ μάθε σε ποιον ανήκει ο αριθμός"
Εκλεισα το τηλέφωνο και περπατησα προς το σπίτι.
Ο Τζακ έβαζε ξύλα στο τζακι.
"Εβγαλες βόλτα τα σκυλιά?" η Εβελιν με πλησίασε με χαμόγελο. Μυριζε όμορφα. Ειχε κάνει ντουζ , μυριζε αφρόλουτρο και το άρωμα της. Φορούσε νέα ρούχα. Το πορτοκαλί κραγιον της έλειπε απο τα χείλη της. "Πιες. Θα σε ζεστάνει"
Το ποτήρι με το τσαι είχε μια παράξενη θερμότητα.
"Θα συνεχίσουμε . Κάτσε και έρχομαι" ο Τζακ δεν γυρισε να με κοιταξει. Κρατώντας το τσαι μου έκατσα στην ίδια θέση με αυτήν που είχα πριν ώρες. Ο Τζακ φορούσε τις ίδιες φόρμες. Τα μαλλιά του ήταν αναστατωμένα. Εκατσε δίπλα μου και το πρώτο πραγμα που μυρισα πανω του ήταν το αρωμα της Έβελιν. Δεν έκανε μπανιο αυτός μετα το σεξ. Μυριζε ολόκληρος εκείνη.
"Μυρίζεις όμορφα Κάτ.. " το πρόσωπο του ανάμεσα στα στήθη μου .
"Όλα καλά?" Ο Τζακ με κοιταει μεσα στα μάτια. Δεν είχα καταλάβει ποση ώρα είμαι αφηρημένη.
"Εγινε κάτι?" επανέλαβε πιο σοβαρά.
"Τίποτα" χαμογελασα επιτηδευμένα. Συνεχισε να με κοιταει και ένιωσα διάφανη.
"Όπως νομίζεις" απαντησε τέλος και κατέβασε το πανί της προβολής.
Κάτι δεν πάει καλά.
