Να παίζεις πόκερ οχι για να νιώσεις ζωντανός αλλα γιατί θελεις να βγαλεις λεφτά.
Ο Πατερας της Κατ
Η τελευταία σκέψη μου πριν κοιμηθώ, ήταν πως δεν θα μπορούσε να με πάρει ποτέ ο ύπνος. Εκλεισα τα μάτια μου , με τον Λάντον στα πόδια μου κουλουριασμένο και όταν άνοιξα πάλι τα μάτια οι πρώτες αχτίδες του ήλιου έσπαγαν τον σκούρο ουρανό, σαν ρωγμές σε ραγισμένο βάζο. Σηκώθηκα απο το κρεβάτι, κοιτώντας έξω. Το ξημέρωμα είχε φέρει ένα μοβ σκουρο φωτοστέφανο στις κορυφές του βουνού. Ενιωσα πως ήταν μια νέα μέρα, πως το μυαλό μου είχε καθαρίσει απο την πολύ χθεσινή κουραση. Αλλά ξαφνικά, ένα θραύσμα ονείρου απο αυτά που έβλεπα χθες , ήρθε υπουλα για να ριγήσει όλο το κορμί μου:
Θυμαμαι καθαρά πως ονειρευτηκα το φως που έμπαινε απο τα ψηλα παράθυρα , απο το σπιτάκι του κήπου.
Έκανα γρηγορα ένα ντουζ και επειτα φόρεσα ενα χοντρό πουλόβερ , με μια φόρμα και κατέβηκα όσο πιο αθόρυβα γινόταν τις σκάλες . Η κουζίνα ήταν ήρεμη και προτίμησα να μην ανάψω τα φώτα. Εκανα καφέ και έκατσα στην ακρη του τραπεζιου, κοιτώντας τις αχτίνες του ήλιου να εισβάλλουν ολοένα περισσότερο απο το παράθυρο . Τα χνώτα του ζεστού καφέ διαλύονταν στην αέρα της κουζίνας . Ξεκινησα να ονειροπολώ.
Το σπιτάκι του κήπου.. Η εικόνα του είχε στοιχιώσει το μέσα μου με μια ζεστή θαλπωρή.
Ήταν λίγες μέρες μετά το πρώτο φιλί που μου έδωσε. Εκείνο το μικρό απαλό φιλί, το αγγιγμα στα χείλη μου. Ολες τις μέρες το ονειροπολούσα και ούτε τόλμησα να πω τίποτα γι αυτό στην Λιζέττα που με κοιτούσε παραξενεμένη . " Είσαι συνέχεια αφηρημένη" μου έλεγε. Και ήμουν όντως. Δεν είχα παρει ποτέ ξανα ένα φιλί απο άντρα, και ας ήταν και το ήξερα καλά, λίγο εκβιαστικό, λίγο φιλί της επαιτείας. Ήξερα πως του άφησα την εντυπωση οτι ο πατέρας μου με χτυπούσε. Είδα στο βλέμμα του καθαρά πως ένιωσε για εμένα καποιου είδους συμπονοια, μια ταυτιση για αυτά που είχε ζήσει. Τον χτυπούσε είπε και ο πατέρας του. Ενιωθα πως είχα προδώσει την εμπιστοσύνη του, πως μου εξομολογήθηκε κατι προσωπικο μονο γιατι τον εξαπάτησα, αλλά εκείνη η ευδαιμονία του φιλιου του, τα σάρωνε όλα, ακόμη και εκείνη την μικρή ενοχή.
Και τώρα, εμενε ένα ερωτημα..και τώρα?
Τώρα επιστρεψαμε στους ρολους μας? Αυτος να γυροφέρνει στο σπίτι μου με τα κουστούμια που τον έβαζε ο πατερας μου να φοράει και εκείνο το σοβαρό επαγγελματικό ύφος και εγώ επέστρεψα στον ρόλο του κακομαθημένου πλουσιοκόριτσου?
