Πριν στηθεί η παρτίδα , πρεπει να ξέρεις για πιό λόγο ξεκινάς να παίζεις.
Ο πατέρας της Κάτ.
Ναι αυτό σίγουρα θα έπρεπε να ειπωθεί πριν απο όλα. Η Κάτια σε όλη της την ζωή , τελοσπάντων την παιδική και έπειτα την εφηβική, σίγουρα πριν χάσει τον πατέρα της, πίστευε στην μαγεία. Πίστευε ακράδαντα στην ομορφιά των πραγμάτων, στην καλή πιθανότητα , στην μαγεία. Ναι υπηρχε μαγεία.
"Και φυσικά υπάρχει μαγεία. Τα πάντα μπορείς να καταφέρεις Κατ αν πιστεύεις στον εαυτό σου"
Και η Κάτια πίστευε όλα όσα της έλεγε ο πατέρας της. Υπήρχε μαγεία και η ζωή , η ζωή ήταν ωραία. Ήταν γεμάτη καλές πιθανότητες.
Κρατήστε το αυτό. Ο πατέρας της ήταν ο ταχυδακτυλουργός που έβγαζε τους άσσους απο το μανίκι του.
Κι επειτα κύλησε ο χρόνος.
Σίγουρα η εκδίκηση για την Κάτια δεν ήταν μια απόφαση της στιγμής. Δεν ήταν ηρωίδα σε ταινία δράσης , δεν ήξερε να πυροβολεί, ούτε είχε επαφές με κυκλώματα μαφίας. Δεν μπορούσε να οργανώσει μια καλοστημένη μηχανή εξόντωσης , όσο και αν το φαντασιωνόταν τα πρώτα χρόνια έντονα. Ναι ήξερε πως έτσι δεν μπορούσε να εκδικηθεί.
Έπειτα καθώς τα χρόνια κυλούσαν, το αίσθημα της εκδίκησης σταμάτησε να εμφανίζεται στα όνειρα της σαν ένα κόκκινο ορμητικό ποτάμι που ισοπέδωνε τα πάντα. Κατοικούσε μέσα της σαν μια μπλέ φλόγα, πύρινη και παγωμένη που δεν έλεγε να σβήσει.Έμενε αμετακίνητη μέσα της αναμμένη. Η αδυναμία να σβήσει αυτό το ψύχος της εκδίκησης, την εκανε σαν να είχε μια δεύτερη ζωή. Η αντίληψη της είχε γεμίσει παγωμένα χνώτα , μέσα απο αυτό τον καθρέπτη το θαμπό έβλεπε τα πάντα.
Λειτουργούσε φυσιολογικά. Μπορούσε να αλληλεπιδράσει με τους ανθρώπους, να τους χαμογελάσει , να συζητήσει μαζί τους. Μα πάντα εκείνη η φλόγα ήταν μέσα της. Ασταμάτητα, σαν μια δεύτερη σκέψη σε οτι έκανε, σαν φίδι που έσφιγγε το παρόν και κατέληγε να μην μπορεί να πάρει ανάσα ως κάτω και να την αφήσει ελεύθερη.
Την ημέρα που αποφάσισε να πάρει λοιπόν εκδίκηση, δεν ήταν μια μέρα σημαντική. Δεν είχε προηγηθεί κάτι, εκτός απο χρόνια που συγκατοικούσε με αυτή την φλόγα. Ξύπνησε όπως κάθε άλλο πρωινό. Πήρε το πρωινό της, καφέ σκέτο . Όλα κυλούσαν με την ίδια σταθερότητα ,όλα κυλούσαν με το ίδιο ρυθμό..όμως κάτι είχε σπάσει..κάτι χωρίς να ακουστεί ο κρότος. Μια έκρηξη άηχη. Ναι ..σίγουρα κάτι Κάτι είχε αλλάξει:
