Πάντα να ποντάρεις στον έρωτα.
Ο Πατέρας της Κατ
Μένω ακίνητη στο χιόνι.
Πάρε μια απόφαση Κάτια. Τι κανεις εδώ? Σε κοροιδεύει απο την αρχή? Το επιτρέπεις πάλι να συμβεί?
Κοιταω τα βουνά που η ομίχλη αρχίζει να τα περικυκλώνει, καθώς το σπίτι του Τζακ αρχίζει να γίνεται μια άσπρη κουκίδα στο βάθος.
Είχαμε σχέση , δεν είμαι τρελή. Δεν ξέρω γιατί τα λέει αυτα.
Οι αναμνήσεις ειναι εκεί. Τις εχω όλες ζωντανες μια προς μια στο κεφάλι μου.
Είχε περάσει ήδη ένας μήνας απο τότε που ο Τζακ με φίλησε ως άντρας . Και αυτό θα το έκανε ξανά και ξανά, πάνω σε εκείνο το πανί στο σπιτακι του κήπου. Θα με ξαπλωνε προσεκτικά και μετα θα με φιλούσε με πάθος και επειτα θα με αγκαλιαζε. Και αγκαλιασμένοι είτε μιλούσαμε για οτι σκεφτόμασταν είτε κοιτούσαμε απλά τον ουρανό απο τα ψηλά παράθυρα του κήπου.
"Θέλω να συναντηθούμε έξω απο το σπιτακι του κήπου. Θέλω να δω που μένεις, να γνωρίσω τους φίλους σου"
"Τιποτα το εντυπωσιακο δεν έχει το σπίτι μου, σίγουρα θα απογοητευτείς αν το δεις. Δεν εχει καμια σχέση με την ζωή που έχεις συνηθίσει"
"Δεν με νοιαζει , είναι το δικό σου σπίτι, θα το λατρέψω"
Καναμε σχέδια, οχι κατι συγκεκριμένο, ίσως να έλεγα καποιο ψέμμα και να μην πηγαινα το πρωι στο σχολείο, ίσως να έφευγα απο τα μαθήματα ιταλικών νωρίτερα και να με επαιρνε με το αμαξι του για μια γρηγορη βόλτα στα μέρη που σύχναζε.
Ήταν θετικός . Ήταν θετικός σε όλα, χωρις όμως να κανονίζουμε τίποτα.
Σκεφτόμουν κάθε τρόπο να ξεφύγω απο το σπιτακι του κήπου, ήθελα να δειξω τον ερωτα μου για εκείνον σε δημόσια θεα, όπως τα υπολοιπα κορίτσια, να έχω ένα αληθινο ραντεβού μαζί του. Έστω να πάμε για ενα καφέ.
Τις μέρες που θα ακολουθούσαν , ήταν οι μέρες της αντίστροφης μέτρησης. Όχι όμως για ένα ραντεβού με τον Τζακ, αλλά μια δυσοιωνη αντίστροφη μέτρηση για μια ζωή που θα γκρεμιζόταν και δεν θα ξαναγινόταν ποτε η ίδια. Όμως δεν το ήξερα ακόμη. Το ενιωθα σαν μια περιεργη αυρα που μας κύκλωνε, χωρίς να καταλαβαίνω οτι οδηγούμασταν όλοι στο χείλος του γκρεμου: Εγώ, ο πατερας μου, Ο Ναντιν, η Λιζέττα. Όλοι θα χάναμε εκτός απο τον Τζακ.
