After 2 (Nederlands/Dutch)

Hoofdstuk 145

Harry's POV

"Serieus?" Roep ik, mijn handen gooi ik dramatisch in de lucht.

Tessa's mond valt open maar er komen geen woorden uit wanneer ze van fucking Trevor weer naar mij kijkt. Godverdomme Tessa. Woede stroomt door me heen en ik zie voor me hoe ik hem meerdere keren in elkaar sla.

"Ik heb een gesprek met Christian." Zegt Trevor kalm voor hij wegloopt.

Ik pak zijn mouw in mijn vuist en zijn ogen worden groot. Hij kijkt naar Tessa alsof hij verwacht dat zij hem zal redden. Geen denken aan, klootzak.

"Harry, alsjeblieft." Smeekt Tessa.

Haar gezicht is bleek en ik heb een stevige grip op het dure pak van fucking Trevor.

"Alsjeblieft Harry, niet hier." Smeekt ze opnieuw.

Ik wil haar negeren, zijn hoofd tegen de muur slaan, maar de uitdrukking op haar gezicht stopt me. Ik laat hem los en hij stapt weg voor hij zijn jasje weer goed doet.

"Maak dat je fucking weg komt." Zeg ik wanneer hij wegloopt.

"Harry.."

"Serieus Tessa? Wat is dit nou weer."  Zeg ik.

Wanneer ik naar Kimberly kijk gooit ze haar handen in de lucht voor ze papieren van haar bureau pakt en wegloopt om ons alleen te laten. Goed idee. Tessa schiet een blik naar haar vriendin en ik moet bijna lachen.

"We hebben alleen lunch gehad, Harry, dat is alles." Verdedigt ze zichzelf en ze loopt naar haar kantoor.

Ik volg haar door de hal en doe de deur van het kantoor achter me dicht, op slot. 

"Lunch, dat is alles? Welk deel van 'blijf uit zijn buurt' heb je niet begrepen?" Zeg ik meteen.

"Praat niet tegen me alsof ik een klein kind ben."

"Gedraag je dan ook niet als een klein kind."

"Hoezo gedraag ik me als een klein kind? Ik ben wezen lunchen met een collega." Ze zet haar handen in haar zij.

"Een collega waarvan ik je verteld heb uit zijn buurt te blijven." Zeg ik harder.

"Je moet niet zo schreeuwen. We zijn hier op mijn werk."

"Stage." Verbeter ik haar.

"Wat?"

"Je bent geen echte werknemer, gewoon een stagiaire." Zeg ik gemeen.

"Gaan we hier weer over beginnen?" Ik zie een flits van verdriet over haar gezicht gaan.

"Waarover? Ik herinner je alleen dat je niet zo groot bent als je denkt."

"Echt?" Daagt ze me uit.

Ik klem mijn kaken op elkaar en staar naar mijn koppige.. vriendin. Ik weet dat ik op het punt ben té gemeen te zijn en ik probeer de grens niet over te gaan maar ik ben fucking boos.

"Waarom ben je eigenlijk hier?" Vraagt ze me en ze gaat op de stoel achter haar bureau zitten.

"Ik kwam hier naartoe om je mee uit lunch te nemen zodat je niet door de sneeuw hoefde te rijden, maar het lijkt erop dat je dat alleen wel aan kon." Grom ik.

"Zo'n probleem is het niet, we aten en kwamen meteen terug. Je moet je jaloezie onder controle houden."

"Jaloezie? Denk je dat dat het is?"

"Wat kan het anders zijn?"

"Het is niet jaloezie." Zeg ik opnieuw.

Natuurlijk is het jaloezie. En angst, maar dat ga ik niet toegeven.