After 2 (Nederlands/Dutch)

Hoofdstuk 120

Harry pakt twee kussens van het bed en ik pak het deken van het bed om het aan hem te geven.

"Nee, gebruik jij die maar. Ik pak wel een deken uit de gang." Zegt hij en hij loopt de kamer uit.

"Oké." Antwoord ik stilletjes, al ben ik nog als enige in de kamer.

Ik ben nog steeds het idee van Harry die recht voor mijn ogen aan het huilen was aan het verwerken. Ik had nooit, nooit gedacht dat ik zoiets zou meemaken.

Hij was echt verdrietig, zo kwetsbaar. Het voelt alsof de hele situatie tussen Harry en mij steeds verandert, één van ons heeft steeds de leiding. Nu weet ik zeker dat ik dat ben, maar ik wil het niet. Ik vertrouw mezelf niet om de persoon te zijn die controle heeft over wat er tussen ons gebeurt. Tot een paar uur geleden wist ik precies hoe ik alles wilde laten lopen, maar nu, nadat ik hem zo gezien heb, ben ik helemaal door de war.

Harry komt terug met twee dekens in zijn armen en hij legt ze op de vloer. Ik voel me een beetje schuldig dat hij op de grond van ons.. dit appartement moet slapen, maar na alles wat hij heeft gedaan, is dat niet eens zo slecht.

Ik had gepland om vanavond een douche te nemen maar ik besluit dat morgen ochtend te doen, ik wil me nu gewoon omkleden en gaan liggen. Ik weet niet zeker hoeveel slaap ik vannacht ga krijgen maar ik heb geen energie om nu te douchen. Ik klim van het bed en pak het kleine stapeltje kleding van het eind van het bed. Harry kijkt toe hoe ik de inloopkast in loop en de deur achter me sluit. Wanneer ik omgekleed ben in mijn korte broekje en shirt, heb ik spijt dat ik geen lange pyjamabroek gepakt heb. Harry heeft me natuurlijk in veel minder kleding gezien, helemaal zonder kleding zelfs, maar ik voel me opeens bloot in alleen dit shortje. 

Ik haal diep adem, open de deur en loop naar het bed. Harry ligt op zijn geïmproviseerde bed, zijn lange lichaam neemt bijna al de ruimte op de vloer in beslag. Ik voel zijn ogen op me tot ik mijn veilige bed bereikt heb, ik sla de warme dekens om me heen en adem mijn ingehouden adem uit.

"Wil je dat ik de tv aanzet?" Vraagt hij na een paar minuten stilte.

"Nee, als je het wilt mag het, maar het hoeft niet." Antwoord ik.

Ik wilde dat ik mijn e-reader uit mijn tas had gepakt zodat ik kon lezen tot ik in slaap zou vallen. Misschien zou de ondergang van Catherine en Heathcliff's levens die van mij makkelijker laten lijken, minder traumatisch. Catherine besteede haar hele leven vechtend voor de man waarvan ze hieeld, tot de dag dat ze hem smeekte voor vergiffenis en ze hem beweerde niet te kunnen leven zonder hem, waarna ze een paar uur daarna stierf. Ik zou kunnen leven zonder Harry, toch? Ik zou niet mijn hele leven blijven vechten voor dit, dit is tijdelijk. Of niet soms? We zullen onszelf en anderen niet laten lijden door onze koppigheid. Toch? Ik raak in de war door mijn onzekerheid en ik kan het niet helpen om Trevor met Edgar te vergelijken.

"Tess?" Hoor ik mijn eigen Heathclif zeggen.

"Ja?"

"Ik niet geneukt.. geslapen met Molly." Zegt hij en verbeterd zijn eigen taalgebruik.

Ik blijf stil, ik wil hem geloven maar ik kan mezelf niet toestaan te vergeten dat hij een meester van bedrog is.

"Ik zweer het." Voegt hij eraan toe.

"Waarom zei je het dan?"

"Om je pijn te doen. Ik was zo boos omdat je zei dat je iemand had gezoend en ik zei hetgene waarvan ik wist dat het je zou kwetsen." Ik kan hem niet goed zien in het donker maar toch weet ik dat hij op zijn rug ligt, zijn handen achter zijn hoofd, starend naar het plafond.

"Heb je echt met iemand gezoend?" Vraagt hij voor ik antwoord kan geven.

"Ja." Geef ik toe.

Ik hoor hem diep zuchten.