After 2 (Nederlands/Dutch)

Hoofdstuk 131

Harry's wangen zijn rood en zijn lippen vormen een nerveus lachje terwijl ik hem aanstaar. 

"Het is zo.. het is perfect." Ik snik en ik laat de ruimte tussen ons verdwijnen door hem te knuffelen, ik tackle hem bijna. Gelukkig is hij sterkt genoeg om ons beiden overeind te houden en niet van de bank te vallen.

Ik knuffel hem zo straak mogelijk, waardoor hij hoest en ik mijn grip losser maak.

"Dankjewel, dat is zo goed bedacht en ongelofelijk." Vertel ik hem en ik leg mijn voorhoofd tegen de zijne.

"Het is niks.. echt." Zegt hij en ik glimlach door zijn casual toontje.

Anna kucht en ik schiet van zijn schoot af. Voor een moment was ik vergeten dat we niet alleen in het appartement waren.

"Sorry." Zeg ik en ik ga weer op mijn eigen plekje zitten.

"Niet verontschuldigen." Ze geeft me een glimlach.

Harry blijft stil, ik weet dat hij niet over het cadeautje zal praten voor Anne's neus dus ik verander het gespreksonderwerp. Zijn cadeautje was zo goed bedacht. Geen andere quote uit een boek was zo perfect geweest als deze.

"Whatever our souls are made of, his and mine are the same." Het is zo perfect en het past zo goed bij wat ik voel voor hem. We zijn zo verschillend, en toch precies hetzelfde. Net als Catherine en Heathcliff. Ik hoop alleen dat we niet hetzelfde eindigen als hen. Ik zou graag willen denken dat we geleerd hebben van onze fouten en dat ze niet meer gebeuren.

Ik laat het armbandje om mijn pols glijden en ik beweeg langzaam mijn pols heen en weer waardoor de bedeltjes bewegen. Ik heb nog nooit zoiets gehad, ik dacht dat de e-reader het beste cadeaut ooit was, maar hij heeft het voor elkaar gekregen het cadeau te overtreffen. Noah gaf me altijd hetzelfde, parfum en sokken. Elk jaar. Maar ach, ik gaf hem ook elk jaar cologne en sokken. Dat was onze gewoonte, onze saaie gewoonte.

Nog een paar seconden staar ik naar het armbandje voor ik me realiseer dat Harry en Anne me aankijken. Meteen sta ik op en ruim ik het inpakpapier op.

"Wat zullen we voor de rest van de dag doen?" Vraagt Anne.

"Ik heb zin om te slapen." Vertelt Harry haar en ze rolt haar ogen.

"Slapen? Met kerst?" Zeurt ze.

"Het is niet kerst, voor de zoveelste keer." Vertelt hij haar op een gemene manier, maar hij glimlacht.

"Je bent irritant." Zegt ze en ze slaat hem plagerig op zijn arm.

"Jij ok."

Ik pak het inpakpapier en gooi het in de prullenbak. Nu voel ik me nog slechter over het feit dat ik Harry geen cadeautje heb gegeven voor kerst. Ik was zo bezig met andere dingen en met ons dat ik het helemaal vergeten was. Ik wou dat de winkels vandaag open waren zodat ik nog wat  kon halen. Ik heb geen idee wat ik zou moeten halen maar iets is beter dan niets. Ik kijk weer naar het armbandje en haal mijn vinger over het hartje.

"Bijna klaar?" Harry's stem dicht bij mijn oor laat me schikken.

"Je laat me schrikken!" Zeg ik en hij grinnikt.

"Sorry liefste." Ik voel zijn glimlach tegen mijn nek wanneer hij zijn armen van achteren om me heen slaat. Mijn hart smelt door 'liefste'. Zo noemt hij me nooit.

"Ga je slapen?" Vraag ik hem en ik draai me om zodat ik hem aan kan kijken.

"Ja.. ga je mee?"

"Tuurlijk." Ik hou niet zo van dutjes tenzij ik moe ben, maar ik kan van mijn e-reader lezen terwijl hij slaapt.