After 2 (Nederlands/Dutch)

Hoofdstuk 129

De koekjes zijn tien minuten nadat de film begonnen is al op en ik moet toegeven dat ik trots ben op mijn nieuwe bakkunsten. Anne geeft me complimentjes en Harry eet de helft van de koekjes op, wat inderdaad een groot compliment is.

"Is het slecht dat deze koekjes mijn favoriete ding aan amerika zijn?" Lacht Anne en ze neemt de laatste hap van haar koekje.

"Ja, heel verdrietig." Plaagt Harry haar en ik giegel.

"Je zal deze elke dag moeten maken tot ik wegga." Informeert ze me.

"Klinkt goed." Glimlach ik en ik leun naar Harry toe.

Zijn arm gaat om mijn middel en ik trek mijn benen op zodat ik nog dichter tegen hem aan kan zitten.

Anne valt naar het eind van de film toe in slaap en Harry zet het geluid iets zachter zodat we de film af kunnen kijken zonder haar wakker te maken. 

Aan het einde van de film zijn mijn wangen nat van de tranen en Harry probeert zijn lach niet eens te verbergen. Dat was één van de meest verdrietige films die ik ooit in mijn leven gezien heb, ik heb geen idee hoe Anne in slaap heeft kunnen vallen.

"Dat was vreselijk, prachtig maar vreselijk verdrietig." Snik ik.

"Mijn moeder's schuld. Ik wilde een comedy kijken, en toch keken we uiteindelijk The Green Mile, ik had je gewaarschuwd." Zegt hij en zijn arm gaat naar mijn schouder, en hij trekt me dicht tegen zich aan en kust mijn voorhoofd.

"We hadden een comedy moeten kijken." Zeur ik en ik veeg mijn neus af met mijn hand.

"We kunnen Friends kijken wanneer we naar de slaapkamer gaan, dan hoef je niet meer te denken aan hoe hij dood.."

"Harry! Herinner me er niet aan!" Grom ik en hij grinnikt voor hij opstaat en me zachtjes aan mijn arm trekt om me van de bank op te laten staan.

Wanneer we de slaapkamer inlopen zet hij de lamp aan en dan de tv. Ik kijk toe hoe hij de deur op slot doet en ik voel mijn buik tintelen.

Harry's POV

"Ik ga me omkleden." Zegt ze en ze snuit haar neus in een zakdoekje.

Haar ogen zijn rood van het huilen om de film. Ik wist dat het haar van slag zou maken en ik moet toegeven dat ik naar haar reactie uit keek. Niet omdat ik haar wilde zien huilen, maar omdat ik ervan houd dat ze emotioneel gezien zich zo kan verdiepen in iets. Ze opent zichzelf voor fictieve dingen, of het nou een film of boek is, ze laat het toe dat ze zich haar zo aantrekken en het is boeiend om naar te kijken.

Ze loopt uit de kast alleen in haar shorts en haar witte kanten bh. Holy shit. Ik probeer niet eens subtiel mijn mond te sluiten.

"Denk je dat je mijn.. je weet wel, mijn shirt wil dragen?" Vraag ik haar.

Ik weet niet zeker hoe ze hierop gaat reageren, maar ik mis het dat ze mijn shirts draagt.

"Graag." Glimlacht ze en ze pakt mijn gebruikte shirt van de grond.

"Goed." Zeg ik en ik probeer niet te enthousiast te klinken.

Ik kijk toe hoe haar borsten bijna uit haar bh glippen wanneer ze haar armen omhoog lift om het shirt aan te trekken. Stop met staren. Langzaam, ze wilt langzaam gaan. Ik kan langzaam.. langzaam.. in en uit haar. Jezus, wat is er mis met me? Net wanneer ik weg probeer te kijken, trekt ze onder het shirt haar bh uit en legt ze het weg in de la. Christus.

"Is er iets mis?" Vraagt ze en ze klimt in bed.

"Nee." Slik ik en ik kijk toe hoe ze haar haar uit haar staart haalt. Het valt los op haar schouders op een prachtige golvende manier en ze schudt langzaam haar hoofd. Dit moet ze wel met opzet doen.