After 2 (Nederlands/Dutch)

Hoofdstuk 103

"Het spijt me van de muur, ik heb aangeboden de schade te betalen maar Ken weigert het me te laten doen." Vertel ik Liam terwijl ik door mijn natte haar borstel. Ik had gehoopt dat de douche die ik net heb genomen me zou laten ontspannen, maar dat is niet gebeurd. Niets lijkt de pijn van binnen te kalmeren. 

"Maak je er niet druk om. Je hebt veel aan je hoofd." Liam fronst en wrijft met zijn hand over mijn rug.

"Ik begrijp niet hoe mijn leven zo is geworden, hoe het zo gelopen kan zijn. Drie maanden geleden lag alles voor me uitgestippeld, alles klopte. Ik had Noah, die me nooit zoiets aan zou doen, ik had een goede band met mijn moeder en ik had een idee van hoe mijn leven zou zijn en nu heb ik niets. Letterlijk niets. Ik weet niet eens of ik nog wel naar Vance moet gaan omdat Harry daar kan komen of hij kan meneer Vance ervan overtuigen dat hij me moet ontslaan." Gelukkig huil ik niet meer.

"Hij heeft alles verpest, echt waar. Hij had niets te verliezen, maar ik wel, ik liet hem alles van me wegnemen. Mijn leven voor ik hem kende was zo simpel en besloten, maar nu na hem.."

"Je kan je stage niet opgeven, hij heeft al teveel van je weggenomen. Laat hem dat ook niet afnemen, alsjeblieft." Adviseert Liam me.

"Het goede van dat dit alles met hem afgelopen is, is dat je een heel nieuw leven kan opbouwen." Hij probeert me op te vrolijken.

"Luister alsjeblieft naar me, geef je stage niet op." Smeekt hij.

Ik weet dat hij gelijk heeft, maar zo simpel is het niet. Alles in mijn leven nu is verbonden met Harry, zelfs de verf op mijn verdomde auto. Opeens was hij hetgene wat alles in mijn leven samenhield en nu hij weg is, blijf ik over met alle kleine stukjes die ooit mijn leven uitmaakten.

"Ik laat je wel wat rusten." Zegt Liam en hij knuffelt me voor hij naar de deur loopt.

"Denk je dat het ooit over gaat?" Vraag ik hem en hij draait zich om.

"Wat?"

"De pijn?" Fluister ik.

"Ik weet het niet.. al blijf ik hopen van wel." Zegt hij en hij geeft me een halve glimlach, en een halve frons.

Ik weet ook niet of het gaat stoppen, maar als dat niet zo is, weet ik dat ik het niet overleef.

...

Ik lig in bed, starend naar mijn plafond, tot mijn wekker om vijf uur af gaat. Ik moet een uur eerder weg zodat ik kleding en make-up kan kopen om zo te dragen. Ik moet ook een plek vinden waar ik mijn tanden kan poetsen, dat gaat nog leuk worden. Ik heb geen idee hoe ik mijn spullen uit het.. Harry's appartement moet halen. Op dit moment lijkt het me makkelijker om alles daar achter te laten en alles nieuw te kopen zodat ik hem niet hoef te zien.

Ik dwing mezelf om mijn bed uit te rollen en mijn auto in te stappen, ik laat een briefje achter voor Ken en Karen om ze te bedanken en om, nogmaals, mijn excuses aan te bieden voor het gat dat Harry in de muur heeft geslagen. 

Ik haal mijn neus op voor mijn spiegelbeeld, mijn ogen zijn nog steeds bloeddoorschoten en omcirkeld met donkerblauwe wallen. Ik heb meer make-up nodig dan ik had verwacht. Ik ga naar Walmart, de enige winkel die al zo vroeg open is, en ik koop alles wat ik nodig heb. Ik heb geen energie om mezelf er geweldig uit te laten zien.

Wanneer ik bij Vance aankom, hapt Kimberly naar adem wanneer ze me ziet. Ik probeer te glimlachen, maar ze springt op van haar stoel.

"Gaat het wel?" Vraagt ze meteen.

"Zie ik er zo slecht uit?" Ik haal mijn schouders zwakjes op.

"Nee, natuurlijk niet. Je ziet er gewoon.. moe uit." Liegt ze. Ik weet dat ik er vreselijk uit zie.