After 2 (Nederlands/Dutch)

Hoofdstuk 127

Harry's POV

"Hoe weet ik dat je me nooit meer zal kwetsen?" Huilt ze.

Ik wist dat ze haar tranen in aan het houden was, maar ik ben blij dat ze dat nu niet meer doet, want ik wil alles op tafel hebben. Ik moet wat emotie uit haar krijgen, ze was de laatste tijd zo koud. Zo niet Tessa. Normaal gesproken kon ik vertellen wat ze dacht door alleen al in haar ogen te kijken. Nu heeft ze er een muur omheen gebouwd, wat mij afschermt van het lezen van haar gedachten, iets wat alleen ik bij haar kan. Ik bid tot god dat de tijd die we vandaag samen hebben doorgebracht in mijn voordeel werkt.

"Dat kan je niet weten, en ik kan je verzekeren dat ik je ooit zal kwetsen. Jij zal mij ook kwetsen, maar ik kan je ook verzekeren dat ik nooit meer iets voor je achter zal houden of je zal verraden. Je zal vast shit zeggen dat je niet meent en god weet wat ik zal zeggen maar we kunnen door onze problemen heen komen want dat is wat mensen doen. Ik heb gewoon deze laatste kans nodig om je te laten zien dat ik de man ben die je verdient dat ik ben. Alsjeblieft Tessa." Smeek ik.

Ze staart naar me met rode ogen, bijtend op de binnenkant van haar wang. Ik haat het om haar zo te zien, en ik haat mezelf omdat het mijn schuld is.

"Je houdt van me, toch?" Vraag ik, bang voor haar antwoord.

"Ja. Meer dan wat dan ook." Geeft ze met een zucht toe.

Ik kan mijn glimlach niet verbergen. Het geeft mijn leven weer zin om het haar te horen zeggen. Ik ben zo bezorgd geweest dat ze me op zou geven, zou stoppen met van me te houden, door zou gaan met haar leven. Ik verdien haar niet en ik weet dat zij dat ook weet.

"Wat kan ik doen? Wat moet ik doen zodat we hier samen doorheen kunnen komen?"

Mijn gedachten razen en ze is te stil. Ik kan deze afstand niet aan. 

"Ik heb het verkeerde gezegd of niet? Ik wist het wel, je weet dat ik niet goed ben met woorden." Ik breng mijn handen naar mijn gezicht en veeg de tranen uit mijn ogen.

Ik ben nog nooit zo emotioneel geweest in mijn hele leven en ik voel me extreem ongemakkelijk in deze fase. Ik heb nog nooit mijn gevoelens moeten uiten, ik wilde ze niet eens uitten, aan niemand niet, maar ik zal alles doen voor dit meisje. Ik verkloot altijd alles maar ik moet dit goedmaken, ik zal er alles voor doen.

"Nee.. ik ben gewoon.. ik weet het niet. Ik wil met je samen zijn, alles vergeten, maar ik wil er geen spijt van krijgen. Ik wil niet dat meisje zijn, die zich door iedereen laat behandelen als vuil en dat ze er gewoon oké mee is." Snikt ze.

"Voor wie? Voor wie ben je bang dat ze zo gaan denken?" Vraag ik haar.

"Iedereen, mijn moeder, jouw vrienden.. jij."

Ik wist dat dat het was, ik wist dat ze zich drukker maakte om wat ze moet doen in plaats van wat ze wil doen.

"Denk niet aan anderen. Wie de fuck maakt het uit wat iedereen denkt? Doe voor deze ene keer wat je zelf wilt. Wat maakt je gelukkig?"

"Jij." Zegt ze en mijn hart smelt.

"Ik ben zo moe, doordat ik alles binnen moet houden, ik raak vermoeid door alle dingen die ik niet heb gezegd maar wel wil zeggen." Voegt ze eraan toe.

"Houd het dan niet meer binnen." Vertel ik haar.

"Jij maakt me gelukkig maar ook doodongelukkig, boos en je maakt me echt gek."

"Dat is het punt, of niet? Dat is waarom we zo goed zijn samen Tess, omdat we vreselijk zijn voor elkaar." Vertel ik haar. Zij maakt mij ook gek, en boos, maar gelukkig. Zo gelukkig.

"We zijn vreselijk voor elkaar." Zegt ze met een kleine glimlach.

"Precies." En ik glimlach ook.