After 2 (Nederlands/Dutch)

Hoofdstuk 106

Wanneer ik in mijn auto zit, huil ik niet, wat ik wel verwacht had. Ik zit stil en staar uit het raam. De sneeuw blijft liggen op de motorkap van mijn auto, waardoor het pak sneeuw steeds dikker wordt. Ik kan niet geloven dat Harry thuiskwam terwijl ik er was, ik had gehoopt dat ik hem niet had hoeven zien. Het heeft wel geholpen, niet voor de pijn, maar wel voor de situatie in het algemeen. Nu kan ik ten minste proberen verder te gaan met mijn leven na deze vreselijke periode. Ik wilde hem geloven, dat hij wel van me houdt, maar ik zit nu in deze situatie juist omdat ik hem geloofde. Het zou kunnen dat hij zich nu zo gedraagt omdat hij weet dat hij geen macht meer over mij heeft. Zelfs als hij van me houdt, zo het iets veranderen? Het zou niet goedmaken wat hij gedaan heeft, het zou alle grapjes, het praten achter mijn rug om, en de leugens niet goedmaken. 

Ik wou dat ik dat appartement zelf kon betalen, dan zou ik daar zijn blijven wonen en had ik tegen Harry gezegd dat hij weg moest gaan. Ik wil geen nieuwe studentenkamer en al zeker geen nieuw kamergenootje, en gemeenschappelijke douches. De vrouw die naar het appartement komt kijken gaat het vast mooi vinden en ik ben blij voor haar. Dat is ten minste wat ik mezelf probeer te vertellen. Ze keek naar me alsof ik gestoord was toen ik me langs haar heen door de gang haastte, maar dat maakt me niet zo veel uit. Ik weet dat Harry geen officiële beslissingen kan maken over het appartement zonder mijn toestemming, omdat mijn naam op de huurovereenkomst staat, maar ik heb geen keus, ik moet wel goedkeuren met wat hij beslist. Ik kan dat niet voor mezelf betalen en ik wil daar al zeker niet met Harry wonen. Waarom moest hij alles nou verpesten? We hadden nu in dat appartement kunnen zijn, lachend op de bank of zoenend in onze slaapkamer. Maar in plaats daarvan zit ik alleen in mijn auto, met geen plek om heen te gaan. 

Ik ben blij dat Harry me niet gevolgd is maar ik voel me een beetje schuldig over het feit dat ik zei dat Noah bij me was, ik weet dat dat hem pijn doet, al houdt hij niet van me op de manier waarop hij het beweert. Het doet zijn ego pijn, dat wel.

Wanneer ik eindelijk mijn auto opstart, zijn mijn handen bijna bevroren. Waarom kan ik niet dakloos zijn in de zomer? Ik voel me weer als Catherine, maar niet als mijn gewoonlijke Wuthering Heights Catherine. Deze keer voel ik me als Catherine in Northanger Abbey, geschokt en gedwongen om alleen een lang avontuur aan te gaan. Gelukkig hoef ik gen reis van tientallen kilometers te maken, maar alsnog, ik voel haar pijn. Ik weet niet wie Harry is, deze keer. Aan de ene kant is hij als Henry, slim en grappig met net zoveel verstand van boeken als ik. Al is Henry veel liever dan Harry en daarom is Harry meer als John, arrogant en onbeschoft. 

Terwijl ik door de stad rijd, met geen plek om heen te gaan, realiseer ik me dat Harry's woorden een grotere invloed op me hebben dan dat ik wil toegeven. Hij smeekte me om te blijven, al weet ik dat hij alleen wilt dat ik blijf zodat hij kan bewijzen dat hij me zo ver kan krijgen. Mijn telefoon is niet meer afgegaan nadat ik vijftien minuten geleden wegreed van het appartement en ik weet niet hoe ik me daarover voel. 

Uiteindelijk kom ik een blok achter het gebouw van Vance Publishing uit, het is pas vijf uur. Ik wil niet weer moeten vragen aan Liam of ik bij hem mag blijven slapen. Ik weet dat het hem niet uit maakt, maar het is niet eerlijk van me om Harry's familie hierbij te betrekken en eerlijk gezegd heb ik te veel oude herinneringen aan dat huis. Dat kan ik niet aan. Ik rijd langs een straat vol hotels en ik rijd naar een mooi uitziend hotel toe en ik parkeer mijn auto. Ik heb nog nooit in een hotel geslapen, maar ik heb nu geen andere optie. 

Ik zie een rood teken waarop staat 'ingang' en ik haast me naar binnen. Het kleine mannetje achter de balie ziet er vriendelijk uit en glimlacht naar me wanneer hij naar mijn rijbewijs vraagt. Een hotelkamer krijgen is makkelijker dan ik had verwacht, het is een beetje aan de dure kant maar ik wil niet in een onveilig, goedkoop hotelletje slapen. Hij geeft me de sleutel van mijn kamer en glimlacht.