After 2 (Nederlands/Dutch)

Hoofdstuk 109

"Die jurk staat je prachtig." Vertelt Kimberly me wanneer de auto van de parkeerplaats afrijdt.

"Dankjewel, het is de eerste keer dat ik hem draag." Vertel ik haar en ze glimlacht.

"Wat is er gebeurd met je auto?" Vraagt ze.

Trevor en Christian lijken druk bezig met hun eigen gesprek over de prijs per meter over een nieuw gebouw in Seattle.

"Ik heb geen idee, gisteren morgen startte hij niet dus ik had iemand gebeld om het te komen maken, maar Harry had het al door iemand laten ophalen." Leg ik uit en ze grijnst.

"Hij is wel koppig, of niet?" Zegt ze.

"Ik denk het. Ik wou dat hij me gewoon wat tijd zou geven om dit allemaal te verwerken." Zucht ik.

"Wat te verwerken?" Vraagt ze. Ik was even vergeten dat ze niets van de weddenschap af weet, ze weet alleen dat we uit elkaar zijn.

"Ik weet het niet, alles. Ik heb zoveel aan mijn hoofd op dit moment en ik heb nog steeds geen plek om te wonen. Het voelt alsof hij dit niet zo serieus neemt als dat hij zou moeten. Hij denkt dat hij als een poppenkastspeler met mijn leven en mij kan spelen. Hij denkt dat hij op kan komen dagen en sorry kan zeggen en alles vergeven is, maar zo werkt het niet. Niet meer." 

"Ik ben hoe dan ook blij dat je zo voor jezelf op komt." Zegt ze. Ik ben blij dat ze niet naar details vraagt.

"Dankjewel, ik ook." Vertel ik haar. Ik ben trots op mezelf dat ik voor mezelf op kom, maar aan de andere kant voel ik me vreselijk voor wat ik tegen hem heb gezegd. Ik weet dat hij het verdiende, maar ik kan het niet helpen om te denken dat hij het meent, dat hij echt zoveel om me geeft. Ik weet diep van binnen dat hij wel om me geeft, ik denk gewoon dat het niet genoeg is om me te verzekeren dat hij me nooit meer pijn zal doen. 

Dat is wat hij doet, hij doet mensen alleen maar pijn.

"We gaan uit vannacht, na de conferentie, zondag hebben we de hele ochtend vergaderingen. Zaterdag kunnen we wel wat shoppen en misschien kunnen we zaterdag nacht ook wel uitgaan. Wat vind je ervan?" Vraagt ze me.

"Uitgaan? Waar dan? Ik ben pas achttien." Lach ik.

"Dat maakt niet uit, Christian kent veel mensen in Seattle. Als je met hem bent kom je overal in." Zegt ze. Ik vind het lief hoe haar ogen oplichten wanneer ze het over hem heeft.

"Oké." Vertel ik haar. Ik ben nog nooit uit geweest. Ik ben naar een paar feestjes gegaan dit jaar maar ik ben nog nooit naar een club geweest. Of iets dat daarop lijkt.

"Het wordt leuk, maak je geen zorgen." Verzekert ze me.

"Je moet die jurk dragen." Voegt ze eraan toe en ik lach.

De rest van de rit praten we over het werk en Trevor valt uiteindelijk in slaap tegen het raam. Hij ziet er jong uit als hij slaapt.

Harry's POV.

 "Je zal de rest van je leven alleen zijn, en daarom heb ik medelijden met je. Ik zal doorgaan, een lieve man vinden die me zal behandelen op de manier waarop jij me had moeten behandelen, we zullen trouwen, kinderen krijgen en ik zal gelukkig zijn."

Haar woorden blijven door mijn hoofd spoken. Ik weet dat ze gelijk heeft maar dat wil ik niet. Ik heb het nooit erg gevonden om alleen te zijn, tot nu, nu ik weet wat ik mis.

"Ga je mee?"  Hoor ik Jace mijn gedachten onderbreken.

"Uh, wat?" Vraag ik. Ik was bijna vergeten dat ik aan het autorijden was.