TEHLİKELİ İŞLER(+18)

2.BÖLÜM:Gözler görmez

2019

"Kahveleriniz hazır!" diyen kantinci abinin yanına gidip kahveleri aldım. Yekta ve Umut okulu geziyordu. Birazdan gelirler diye onlarada kahve almıştım. Kahveleri masaya koydum.

Alya parlayan gözlerle kahveyi hızlıca aldı. Tam "sıcak" diyecektim ki içtiği gibi öne eğilip yüzünü buruştu-
rdu. "Ananı yandım!" diye bağırdı. Kahkaha atarken yan masada bize bakan çocuklara göz ucuyla baktım. Alya'nın bana "Çok yakışıklı!" diye bahsettiği çocuk ve bizim sınıftaki orman gözlü çocuk bakıyordu.

Gözlerinden dolayı hatırladıklarım yüzünden ellerim titremeye başladı. Bakışlarımı hızla kaçırırken ellerimi cebime koydum. Bu çocuk geçmişimi hatırlatıyor!

Gözleri azap gibiydi, ve ben bu hayatta hep azap çekmiştim.

Alya endişeli bir şekilde bana bakıyordu. "İyi misin?" Başımı olumlu anlamda salladım, ama o da ben de biliyoduk iyi olmadığımı.Sorgulamadı
"Biliyosun" diye kaş göz yaptım. Anladı. "Tamam." dedi.

"Allah bismillah!" diye bağırdı arkamdan biri. İrkilirken Umut ve Yekta'nın geldiğini gördüm. Alya eli kalbinde derin bir nefes verirken göz devirdi. "Hayırdır kızlar uykunuz mu var. Masada 4 tane kahve var da. " dedi ve güldü.

"He aynen, eğer uyursam seni dövemem ondan içiyom. " dedim. Yekta kafasını geri atarak kahkaha atarken, Umut elini eline vurdu ve "Olan yine bana oldu arkadaş!" dedi.

Alya bu yanlış anlaşılmaya bir son vermek istermiş gibi "Elif sizede almış. " dedi. Yekta ve Umut karşımıza oturdular. Alya ve ben de birlikte.

"Allah razı olsun bacım, gariban bize kahvemi ısmarladın? Ay canım benim."deyince Umut, hepimiz kahkaha attık.Alya kulağıma eğilerek fısıldadı." Az önce bize gülerek bakan çocuklar şimdi tip tip bakıyor. "dedi Alya.

" Çokta önemli değil."diye bende fısıldadım. Evet, önemli değildi. Geçmişimi hatırlatan biriyle yakın olamazdım. Düşünceler etrafımı sararken ne düşündüğümü bile anlayamadım.

Geçmişimi hatırlatan bir çocukla yan yana olmak beni kötü etkilerdi kesinlikle. Ama ya işler yolunda gitmezse? Ya ben ona... Olamazdı. Başımı iki yana salladım.

"Belkide geçmişini hatırlatan bu çocuk sana yeni bir gelecek yaratıp eskiyi unutturursa? " İç sesimin söylediği şeyle kulaklarım uğuldarken bu gerçeği düşündüm. Derin bir nefes alarak"Saçmalama Elif"deyip düşüncelerden sıyrıldım.

Kahvelerimizi içtikten sonra derse girdik. Bir kaç ders sonra öğle arası gelmişti. Kitabımı alarak yemekhane-
ye gittim. Acıkmıştım. Diğerleri hocaya yetişemeyip tenefüse bırakmı-
ştı. O yüzden tektim. Yemek seçme yerine gelerek elimi sarmaya uzattım. Tam alacaktım ki bir çığlık sesi duydum.

Küçük bir kız çocuğunun çığlığı...

Gözlerim irice açıldı. Bedenim kaskatı kesildi. Derin nefesler almaya başladım. Çünkü bu ses bana aitti.. Çocukluğuma.. Elim ışık hızında sarmadan çekilirken rasgele bir masaya oturdum.

Derin nefesler alıp veriyordum. Bu his.. Sanki biri kalbinize iğne batırıyordu. Çok kötüydü. Elim kalbimde bekledim. Çocukluğum oradaydı. Bana bakıyordu..

Aslında çocukluğum hep benim yanımdaydı. Bu his en son yıllar önce gelmişti ve ben kriz gibi bir şey geçirmiştim. O zamanki yaşadıklarım bana dünmüş gibi geliyordu zira. Çok tazeydi her şey.

Birinin bana baktığını hissettim. Biri bana bakıyordu lakin ben bakmadım. Bakamazdım çünkü. Kimin baktığını tahmin ediyodum ama bunu sesli dile getirmedim.

Kalbimdeki tohumlanmayı ve fil- izlenmeyi hissediyordum. Ya o filizlenmeyi durduracaktım ya da bırakıp çiçek açmasını bekleyecektim.
Kitabımı açtım. Şu an okuduğum kitap Vadideki Zambak'tı. Kulaklarım uğuldadı. Zihnimdeki bütün sesler susarken tek bir ses konuştu sadece.

"Belkide geçmişini hatırlatan bu çocuk sana yeni bir gelecek yaratıp eskiyi unutturacaktı..."

Bir süreliğine çiçeklerin açmasına izin verdim..