layemut || texting

41

Mustafa'dan.

Onu, o ilk mesajı attığı anda tanıdım. Havalimanında gördüğüm anda ise emin olmuştum buraya atandığından.

Şimdi ise o günü düşünüyordum. Yaptığım küçük hatanın, büyük sonucu beni bu üç yılda mahvetmişti. Onu da mahvettiğinden emindim. Kötü bir ayrılıktı, hatırlanmaya değmez, güven sarsıcı...

Ben onun kalbini kırmıştım. O ise kalbimi, parmağına takmış olduğum o yüzüğü çıkararak parçalamıştı. Anın şokuyla kendime gelmem uzun sürmüştü o akşam. İçime bir öküz oturmuş, ağlayamamıştım bile... Sadece boş boş etrafa bakınmış, çevremdeki insanları umursamamıştım.

"Geldik." Diye fısıldadım. Elindeki telefonla oynuyordu yanımdaki koltukta. Göz ucuyla bakmayı kesip başımı tamamen ona çevirdim. O da başını kaldırmış etrafa bakıyordu.

"Teşekkürler." Dedi anında. Kapıyı açıp dışarıya adımını attığında elimi uzatıp durdurmak istedim onu. O geceki gibi...

Ön koltuğun kapısını arkasından kapatıp, arka kapıyı açarak bavulunu almak için başını içeriye soktu. Aynadan ona baktım. Bavulunu çıkaramayacağı aşikardı.

Yardım etmeme izin vermeyeceği için bekledim. Sonunda bavulunu arabadan indirmeyi başarmıştı. Arkasından kapıyı kapatıp, döndü arkasını. Öylece bıraktı yine beni ardında, tek bir kelime etmedim. Tek bir kelime bile etmedi, teşekkür etmekten başka...

Gözlerimi kapatıp kendimi onun arkasından bakmamak için zorladım. Bizim aramızdaki bitmişti ve ben... Ve ben suçluydum. O değildi. Onun arkasından bakarsam eğer kendimi de tutamazdım ayrıca...

Derin bir nefes alıp verdim. Gözlerimi açıp, arabayı çalıştırdım. Tek istediğim ondan uzaklaşmaktı.

Arabayı sürmeye başladığımda gittikçe arkamda kaldı o. Kalbim de onunla birlikteydi artık. Hissedemiyordum. Aklımda onda kalmıştı. Çünkü düşünemiyordum.

Aslı, özlemin bende kaldı. Sarılsaydım, geçerdi elbet ama sarılmaya hakkım var mı?