ရင်ထဲရှိသလောက်ဖွင့်ဟခဲ့ခြင်းတွေက
နောင်တရစရာမရှိကြောင်း ပိုမိုထင်ရှားလာသည့်
နေ့တွေမှာ ယခင်က ရင်းနှီးသည်ထပ်
ပိုမိုရင်းနှီးလာသည်။
အမြဲတမ်း ငေးကြည့်နေခဲ့ရသည့်
ရွှေအိုရောင်ဆံစတွေအား ထိတွေ့လိုက်ရင်း
တိုးဝှေ့နမ်းရှိုက်ခွင့်ရခဲ့သည့် ဒီအခိုက်အတန့်တွေက
ဘယ်လိုအရာနဲ့မှ မလဲနိုင်တော့သည်အထိ
အဖိုးတန်သည်။
ငေးကြည့်နေရရုံနဲ့ ရောင့်ရဲတင်းတိမ်နေသူအား
လောဘတွေကို လမ်းခင်းပေးလိုက်တာက
ရွှေအိုရောင်ဆံစတွေပင်ဖြစ်ပြီး အတ္တလှလှကို
စိုက်ပျိူးခဲ့သူကတော့ တိမ်စိုင်တွေပင်ဖြစ်သည်။
ပေးတဲ့လူနဲ့လက်ခံတဲ့လူတို့ မျှတနေသည့်
ဒီအခိုက်အတန့်တွေအထိအရာရာဟာ
ရိုးရှင်းခဲ့သည်။
" ဂျီမင်ရှီ ငါးမိနစ်ငါးမိနစ်ဆိုပြီး
နာရီဝက်ဖြစ်ပါတော့မယ်....ထပါတော့..."
အိပ်နေသူအား မနက်တိုင်းနှိုးနေရသည့်
ဂျွန်က ပတ်ခ်ဂျီမင်ပိုင်သည့်သီးသန့် Alarmလေးပဲ။
ခြေဖဝါးတွေကို ယား၍လှုပ်စိလှုပ်စိဖြစ်အောင်
ထိတွေ့ရင်း သူနှိုးပုံနှိုးနည်းကသိပ်ချစ်စရာ။
ခြေထောက်တွေကိုစောင်ထဲထည့်ဝှက်ကာ
မသိချင်ယောင်ဆောင်ရင်းထပ်မံ အိပ်စက်ရန်
ဟန်ပြင်ခဲ့သည်။
" ကျောင်းမသွားတော့ဘူးလား ထတော့လေ..."
" တကယ်ငါးမိနစ်ပဲ..."
" ငါးမိနစ်တွေက အတော်များနေပြီလေ..."
" ဒီတစ်ခါအတည်..."
ထပ်မံ၍ အိပ်ရန်ဟန်ပြင်တော့
အပြင်ဘက်က ဂျွန်ကငြိမ်သက်သွားပြီမို့
အခြေအနေလည်း စောင့်ကြည့်နေမိသည်။
အမှန်က ငါးမိနစ်အိပ်ချင်နေတာထပ်ကို အျိပျရာမှ
လာနှိုးနေသည့် ဂျွန့်အားကလီကမာလုပ်ချင်နေတာ။
" ဟယ်လို...."
" မမရီဆွန်းလား ကျွန်တော်အဆောင်...မှာ.."
မမရီဆွန်းကဘယ်သူလဲ၊ ဂျွန်ကဘယ်က
မိန်းကလေးနဲ့ဖုန်းပြောနေတာလဲဆိုသည့် အသိမှာ
စောင်ပုံထဲကချက်ချင်း ကောက်ထလိုက်တာသည်
စာကြည့်စားပွဲနားက ဂျွန့်ထံကိုလွှားခနဲ့
ရောက်သွားချေသည်။
ဂျွန့်လက်ထဲကဖုန်းကိုလွှဲယူကာ ဂျီမင်ကသူ၏
နားနားကပ်လိုက်သည်။ဘယ်သူလဲ။ဘယ်ဝါလဲ။
ရိသဲ့သဲ့ဘာညာဆို ပတ်ခ်ဂျီမင်နဲ့တွေ့ကြပြီပဲ။
