" စိတ်တွေ ပိန်လိုက်တာ.... "
နေ့ရက်တိုင်းအချိန်တိုင်းတွေ့ချင်မြင်ချင်၍
လိုက်လံဆက်သွယ်နေလည်းရှောင်ဖယ်နေသူ
ဂျီမင်က ဟာယောင်းအပေါ်ခါးခါးသီးသီးပါ၊
ပြသာနာရဲ့အရင်းအမြစ်ကိုလည်း
တွေးတောမရသည်မို့ ဟာယောင်းတို့
လက်မှိုင်ကျနေတော့သည်။
" ဘာမှဘူမနေနဲ့ ပလေးသွားတာအသိသာကြီးပဲလေ.."
" နင့်ပါးစပ်ပိတ်ထားစမ်းပါ..."
နှစ်သိမ့်ရာမရောက်သည့်သူငယ်ချင်းဖြစ်သူရဲ့
စကားကြောင့်မျက်နှာတွေပျက်ရွင်းကာပင်
သူမကိုမာန်မဲလိုက်သည်။
" ဟုတ်တယ် ဟာယောင်းနင့်လူကို ကြည့်ရတာ
Redflag ကြီးထင်တယ် နင်ကအရမ်းတွေ
ကြွေနေလို့သာ ငါတို့ကဘာမှမပြောတာ...."
" RedFlagမကလို့ ဘာFlagပဲဖြစ်ဖြစ်
ငါသူ့ကိုရွေးချယ်ထားတာမို့ငါ့မိဘတွေနဲ့တောင်
ပေးတွေ့ခဲ့တာလေ ဒါမျိုးလာလုပ်လို့မရဘူး
ငါလိုချင်ရင်ငါရအောင်ယူမှာ...."
သူငယ်ချင်းကောင်မလေးတွေက ပုခုံးလေးတွေ
တွန့်သည်၊ဟာယောင်းကတော့
ဘူနေရသည့်အထဲ ကြားနေရသည့်စကားတွေက
ပို၍ပင် အချိုးမပြေ။
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်လက်ရှိကိစ္စရပ်ကို အမြန်ဆုံး
ဖြေရှင်းရန်သာ ဟာယောင်းအတွေးရှိခဲ့ပါသည်။
အချိန်သည် ညနေ၅နာရီဝန်းကျင်။
" ဟေ့...ဂျွန်..."
ကျောင်းဆင်းချိန်ကိုခပ်သွက်သွက်လေး
လမ်းလျှောက်နေမိတုန်းနောက်ပါးဆီကခေါ်သံက
လှည့်မကြည့်လည်းသိနှင့်နေသည်။
" စီနီယာ..."
" ငါ မင်းကိုစောင့်နေတာ ...."
" ဘာလို့လဲစီနီယာ ပြောစရာရှိလို့လား..."
" အင်း အများကြီးပဲ...."
" အာ ပြောလေ...."
" သွားရင်းနဲ့ ပြောကြတာပေါ့..."
ခပ်မှန်မှန်ခြေလှမ်းလေးတွေဖြင့် နှစ်ဦးသားသည်
အိမ်ပြန်လမ်းလေးကိုစကားတပြောပြောဖြင့်သာ
ဖြစ်သည်။
" ဒီတစ်ပတ် စနေနေ့အားလား..."
" အား....တော့အားပါတယ်..."
