Series1# MY LAST MISSION (COMPLETED)

CHAPTER 43

ANGEL LOUISA NESS POV

"Darling open the door, I know you in their!" Katok nito malakas saaking pintoan. Tatlong araw na ang lumipas ay hindi ako nagpakita sa kanya. Nag- resign narin ako sa trabaho para hindi naako mahirapan pa.

"Ezikiel wala dito si Louisa. Umalis na siya!!" Sigaw ni Yumi sa labas ng kwarto ko habang walang hampay ang pagkatok nito saaking pintoan. Tama ba ang ginawa ko?

"Alam kong nasa loob siya ng kwarto Yumi!" Inis sa boses nito.

"Darling, just fuvcking open the door.I need to talk to you! Why you avoiding me in three days?" Tanong nito sa labas ng aking  kwarto kaya napayakap nalang ako sa unan. Napatingin  naman ako sa aking  kamay na tuluyan ng  naglalaho.

"Ezikiel umalis kana!"

"Umalis kana, kailangan ni Ness ngayun ng pahinga," mahinahon sa boses ni Stormay.

"Sa susunod ka nalang bumalik!"

"No!! I need to talk to her! What happened? Why she avoiding me? May kasalanan ba akong nagawa?" Rinig kong tanong nito sa mga kaibigan ko.

"Umalis kana lang Ezikiel," pagtataboy ni Yumi sa kanya, gamit ang malumanay na paraan.

"Why?" Bakas sa boses nito ang pagtataka.

"Umalis kana lang kasi!" Puno ng pagtitimpi sa boses ni Yumi.

"Umalis ka nalang, alang alang kay Louisa plsss," Rinig kong usapan sa labas ng aking pintoan.

"Hindi ako titigil kapag hindi ko siya makakausap. I be back!" Rinig kong pagsuntok nito saaking pintoan kaya napahagulgul nalang akong umiyak.
Bakit ba kailangan gawin sakin toh?

"Mahal kita pero ayaw kong nakikita kitang nasasaktan boss," usal ko na umiiyak habang nakatingin saakin mga kamay na bumalik ulit sa dati. Dalawang kamay na ang naglalaho saakin pero bumabalik rin naman iyon.

"Ness!"

"Okay kalang?"  Tanong ng dalawa agad  saakin ng makapasok sa pintoan. Pinunasan ko naman ang aking mga luhang nagbabadya sa aking pisnge.

"Umalis naba siya?" Tanong ko sa kanila ngunit niyakap lang ako ng dalawa.

"Oo, pero mukhang babalik siya mamaya," wika ni Stormay na ngayon ay kita ang kanyang singkit na mata na may dumaloy na luha.

"Naiiyak ako sa pinagdaanan mo ngayon Ness. Kaya pinapangako ko sa sarili ko, hindi ako magmamahal." Usal ni Stormay saakin.

Ang sakit! Nasanay na kasi ako na kasama siya. Nasanay ako sa presensya niya na sabay kaming kakain at pupunta siya sa opisina ko, tapos lalambingin.

"Ang sakit pala magmahal noh? Yung gusto mo siyang makasama pero hindi pwede, dahil alam mong masasaktan siya bandang huli." Iyak na sambit ko sa kanila. Mahigpit naman nila ako niyakap kaya mabilis ibinuhos ang sakit ng mga pinagdadaanan ko ngayon.

"Magiging maayos rin ang lahat Louisa, maging matatag kalang," napipiyok na boses ni Yumi.

"Hindi na unting- unti naako naglalaho sa mundong ito," sagot ko pa.

"Ness wag ka namang ganyan, hindi ka maglalaho. Pinapangako ko yan." sambit nito na ikinaiyak ko.
Nagsisi naba ako dahil ginawa ko yun? Bakit ganito ang buhay? Minsan nanga ako magmahal ay ito pa ang kakahantungan ko.

Ilang minuto din ay umalis sina Yumi at Stormay habang  naiwan namm ako mag-isa sa kwarto  na humihikbi. Paano? Tama ba ang ginawa ko sa kanya? Na hindi siya pansinin?
Masakit pala noh?

Napatayo ako saaking pagkakahiga upang makaligo manlang. Marami narin nagbago sa katawan ko, medyo namamayat ako at nanghihina. Kahit ano mang oras ay bibigay na ang katawan ko. Pumasok ako saaking banyo at nakita ang damit na sleeve na hiniram ko kay boss. Paborito ko talaga itong soutin tuwing gabi, dahil feeling ko katabi ko na siya sa pagtulog. Pinakiramdaman  ko lamang ang ragasa ng tubig sa katawan ko.