Why do you hate me?

Rozdział 20

Grayson

- Panie Wilson ja tak strasznie pana przepraszam... - urwałem, pociągając nosem. - Ja na prawdę nie chciałem zrobić cokolwiek pana córce.
Pan Wilson wstał z miejsca, na którym siedział i podszedł do mnie. Czułem, jak całe moje ciało drży ze strachu. Wilson jako rodzina mnie nawet przerażała. A co dopiero mówiąc, gdy przez twoja głupotę jedna z nich wyląduje w szpitalu.
- Zrobiłeś co uważałeś za słuchane - mówił poważnym tonem. Nawet jego głos w takim momencie mnie przerażał. - Mam do ciebie prośbę.
- ma te słowa od razu pokiwałem głową.
- Zostaniesz z moim blond łeb? - Zapytał się mnie. Ma jego pytanie mnie coś zablokowało. Myślałem, że tylko ja nazywam Camellia ,,blond łeb".
Niespodzianka.
- Dobrze - powiedział, na co facet się uśmiechnął do mnie. Poklepał mnie po ramieniu i zaczął kierowca się w stronę wyjścia. Bacznie obserwuje, jak pan Wilson opuszcza salę. Gdy mężczyzna wyszedł jeszcze chwilę patrzyłem się w tamtą stronę. Przestałem wgapić się w martwy punkt, podeszłem do łóżka Camelia. Usiadłem na miejscu, na którym wcześniej siedział pan Wilson i zacząłem obserwować dziewczynę.

Camellia

Gdy się obudziłam, ktoś leżał przytulony do mojego ciała. Ten ktoś przycisnął mnie mocno do swojego ciała, jakby chciał schować mnie przed całym światem. A tak przytulała mnie, tylko jedna osoba.
Był nią Grayson.
Odchyliłam głowę, aby spróbować, czy na pewno był to on. Jak w końcu udało mi się spojrzeć, ku mojemu zaskoczeniu był to Grayson. Objęłam chłopaka w pasie i wcisnęłam się mocniej w jego uścisk. Spróbowałam dalej iść spać, ale szło mi to mizernie. W rezultacie przeleżałam dłuższy czas wcisnęła w chłopaka.
Po dłuższym czasie spokojnego leżenia, usłyszałam, jak ktoś wchodzi do pomieszczenia. Uniosłam głowę nad postać, która okazała się być moim tatą. Z rzuciłam z siebie kołdrą i już chciałam przywitać się z tatą. Aczkolwiek ten okazał się być szybszy i zrobił to pierwszy.
- Dobrze, że nic poważnego ci nie jest - powiedział tata, odsuwając się ode mnie. Ojciec kazał mi się powrotem położyć i przykrył mnie kołdrą. Zerknęłam na chwilę w stronę chłopaka, który miał otwarte oczy.
- Zgadzam się z panem - powiedział Williams, podnosząc się do pozycji siedzącej. Przetarł twarz rękoma, chwilę popatrzył się na mnie, aby chwycić moje obie ręce.
Ziemia do Grayson. Mój ojciec stoi obok nas.
- Nawet nie zdajesz sobie sprawę jak cholernie mi przykro z powodu, że tu leżysz... Jak tylko będę mógł porozmawiać z twoją mamą od razu jej powiem, że to wszystko jest moją winą.
- Powinien po nogach cię całować - stwierdził tata. Ja i Grayson posłaliśmy mojemu ojcu zaskoczone spojrzenia. - A powiedzcie mi, że nie mam racji? Przecież gdybym wiedział wcześniej to on, by dawno kwiatki od spodu wąchał.
- El ci powiedział? - Zapytałam się, będąc lekko zdezorientowana sytuacją.
- Rozmawiałem z nim, o tym dlaczego ty - wskazał palcem na Grayson, który wciąż trzymał moje ręce. - Pobiłeś O'Kelly. Elliot miał tylko teorię czemu to zrobi...
- Elliot miał rację - przerwał tacie Grayson.
- Więc poszedł do O'Kelly i przesctawile mi warunki.
- Jakie? - Zapytałam się przerażona. Obawiałam się, że O'Kelly pozwą Gray, a to na sto procent, by nie skończyło się dla niego dobrze.
- Jak oni pozwą Grayson, ja pozwę Ben. Krótko, zwięźle i na temat.
- Więc co oni panu powiedzieli? - Zapytał się przerażony Grayson.
- Nie pozwa cie - oznajmił tata, po dłuższej chwili ciszy, która trwała zdecydowanie za długo. Słowa taty wprowadziły Grayson w nie małe osłupienie. Chłopak aż z wrażenia puścił moje dłonie.
- Ja nie wiem... Ja nie... - Williams z nadmiaru emocji zaczął gubić słowa.
- To może ja powiem za ciebie- powiedziałam, kładąc dłonie na jego twarzy. Po tarłam ją kciukami, a chłopak natychmiastowym się uśmiechnął. - Ja nie wiem, jak panu dziękować
- powiedziałam za Gray.
- Gdybym sam dupy nie ruszył, Camellia by mi głowę truła dopóki, by się zgodził.
- A tato - przypomiało mi się. - Mów bardziej formalnie i oficjalnie, bo Grayson myśli, że mówi...
- Nie myślę tak - przerwał mi, łapiąc mnie za nadgarstki. - Ty tak przy mnie mówiłaś, więc to twoja wina.
Udałam zaskoczoną mnie i wyrwałam rękę z jego uścisku, aby przyłożyć ją do klatki piersiowej. Chłopak rozbawiony moją reakcją, zaczął się śmiać.
Popatrzyłam w stronę taty.
- Kiedy odwiedzi mnie mamusia? - Zapytałam się przesłodzanym głosem, robiąc słotka minę. Grayson słuchając mnie powstrzymywał ze trudem śmiech.
- A kiedy chcesz zobaczyć mamusie? - Zapytał się mnie tata, jak małego dziecka. Spojrzałam na chwilę na chłopaka, smutno uśmiechał się w moją stronę. Rozumiała go. Na sto procent, kiedy w weekend opuściłam jego dom dostał nie mały opieprz od ojca. A mnie ojcec nawet nie umiał opieprzyć za to, że byłam w ciąży.
- Najlepiej w przyszłym tygodniu - powiedziałam, na co ojciec pokiwał głową. Pożegnał się ze mną i Grayson, szybkim krokiem wyszłem z sali.
- Co jest Gray? - Zapytałam się chłopaka, który wciąż smutno się uśmiechał. - Gdzie twój piękny duży uśmiech?
- Stój Wilson! - Mówił unosząc głos. - Nazwałaś mnie ,,Gray" i mnie skompletowałaś wiesz o tym?
- Tak, wiem - powiedziałam. Spędzałam już dużo czasu z młodym Williams, aby zrozumieć, że gdy temat był niewygodny przenosił moją uwagę na coś innego.
- E, nie zmieniaj tematu! - Również uniosłam głos.
- Dobrze - powiedział niechętnie. - Twój tata dla ciebie to ósmy cud świata. Mój dla mnie to najgorsze gówno w jake można wdepnąć. Dla niego całe te zło na świecie to moja wina. Na przykład u ciebie ktoś chyba choruje na raka...
- Nie na raka, tylko na amyloidozie - przerwałam Williams.
- Na amyloidozie i chemia przestała pomagać...
Nie usłyszałam co chłopaka mówił dalej. Mój mózg zatrzymał się na słowach ,,chemia przestała pomagać ". Dobrze wiedziałam o co chodziło Grayson, a raczej o kogo. Mój oddech przyspiesza, a serce traciło rytm.
- Cami, wszystko gra? - Zapytał się mnie Grayson, widząc moją reakcje.
- Powiedziałeś, że chemia przestaje działać. Od kogo to usłyszałeś? - Zapytałam się, będąc na skraju wytrzymałości.
- Od William - powiedział bardzo spokojnie. Ja na jego odpowiedź ryknelam płaczem. W pierwszej chwili nie dopuszczałam do siebie tej myśli. Choć miałam te myśl z tyłu głowy już dwanaście lat. Ale nie chciałam dopuścić jej do siebie. Grayson przytulił mnie bardzo mocno.
Miałam stracić swoją Daisy na rzecz czego?