DAVA

Dava 21: Kriz

Bölüm 21

Yutkunup sözlerime devam ettim. Bazen kalbimin atışları bana nefes aldırmıyordu ve bunun tek sebebi karşımda olan adamdı. "Sen de birisini sevince anlarsın beni. Böyle anlatmakla anlaşılacak şey değil. Kalbin ritmini şaşıracak ki ne dediğimi anlayacaksın. Nefes almak isteyeceksin ama o sana öyle bakacak ki o an ölecek gibi hissedeceksin. Garip bir duygu. Daha önce hiç yaşamadım. Bazen içimde fırtınalar koparıyor, bazen de o olmadan ne yaparım diyorum. Ne yaşarsam yaşayayım Yankı yanı başımda olsun. Bu bana yeter. Asıl cehennem onsuzluk, başka hiçbir şey değil."

Yavaşça Emre'nin göğsünden kalktım. "Uykum geldi." Yankı'yı izlerken mayışmıştım. Zaten uyuma saatim de gelmişti. Hamilelik beni yoruyordu, ne kadar uyursam uyuyayım yine uykum geliyordu.

Emre saati kontrol etti. "Uyumak için çok erken değil mi?"

Omuz silktim. "Ben hamileyim, bilmem farkında mısın. Bebeğim yoruyor beni." Elimi karnıma koyup yavaşça okşadım. Bebeğim henüz hareket edemeyecek kadar küçüktü. Büyüyüp karnımda heyecanla kıpırdaması için günleri sayıyordum. Onu hissedebilmek için nelerimi vermezdim ki. Yankı'ya baktım, hâlâ babamla sohbet ediyordu. Eminim baban da benimle aynı düşünceleri paylaşıyor bebeğim.

Annemle göz göze geldim, gözleri karnım ile yüzüm arasında gidip gelirken gülümsemesini bir an için bozmuyordu. "Anne, biz nerede kalacağız bu gece?"

Annem ayağa kalktı. "Gel benimle."

Yankı ve babamı kendi hâllerine bırakıp annemi takip ettim. Bugün çok yorulmuştum ve bir an önce uyumak istiyordum. Yukarıya çıkıp sağdaki odaya girdik. Bu katı gezmeye fırsatım olmamıştı.

"Senin için burayı hazırladım."

Odayı inceledim. Tek dikkatimi çeken şey tek kişilik yataktı. Yankı nerede yatacaktı?

Annem bakışlarımı fark etti. "Yankı için salonu hazırlayacağım. Maalesef başka boş oda yok."

Şaka yapmadığını anlamam bir kaç saniyemi aldı. Ardından hızla itiraz ettim. "Ben Yankı olmadan uyuyamam. Onun yanında yatacağım."

Annem göz devirdi. "Bu yaşına kadar Yankı mı vardı yanında? Bir geceden bir şey olmaz." Bana kızacağını önceden tahmin ettiğim için bunu umursamadım. Israrla ona baktım.

Bana yaklaştı ve kapıyı kontrol etti. "Aramızda kalsın ama baban çok kıskandı seni." Kendi kendine küçük bir kahkaha atınca ben de dayanamayıp güldüm. "Sen de adama öyle hayran hayran bakınca deliriyor ama belli etmedi hiç. Sizin geleceğinizi bana söylediğinde odaları böyle hazırlamamı istedi. Adam gece gündüz seni düşünüyor. Acaba tehlikede misin, Yankı sana iyi davranıyor mu, daha bir sürü şey... Şimdi inat etme, bir gecelik ayrılıktan bir şey olmaz. Babaannen az ayırmadı beni babandan. Ben de çok inat ettim kocamdan ayrılmayayım diye ama dinlemedi beni. Girdim soğuk yatağa, mecburen yattım. Yapacak bir şey yok kızım. Büyükler bazen böyle saçma işler yapıyorlar. Biz de yaşadık gençken."

Üzgün bakışlarımı görünce sırtımı okşadı. "Komşular bu zamanın gelinleri çok fena derlerdi de inanmazdım. Hadi, değiştir üstünü. Sonra da güzelce uyu. Torunum yorulmuştur." Elini karnıma koyup hafifçe okşadı.

Ben sessiz kaldığımda annem odadan çıktı. Haklıydı sanki, bir gece tek başıma uyusam sorun olmazdı. Babama da hak vermek lazımdı. Her zaman beni kıskanmıştı. Lise zamanlarında arkadaşlarımla dışarı çıkmama izin vermeyip onunla vakit geçirmemi isterdi. Üniversite için İzmir'e gitmek istediğimde çok üzülmüştü ama benim mutluluğum için bir şey söylememişti. Beni özlediğini açıkça görüyordum. Demek ki yaş aldıkça böyle garip davranışlar sergileyecekti.