𝐇𝐚𝐳𝐞𝐫 & 𝐄𝐫𝐤𝐚𝐧 | 𝐁𝐱𝐁 [+18]

23'

Keyifle okuyun. 🤍

Endişe ve korku. Hissettiği duygular buydu. Bilgisayar ekranı karardığında oturduğu sandalyeden hızla kalkmış kapalı kapıya ilerlemişti. Seyit koridorun sonunsa elinde tuttuğu dosyayı okuyordu.

"Seyit!" Adamın gözleri ona değindiğinde kelimeleri hızlı kurmuş cevap beklemeden idari binadan çıkmıştı. "Erkan'ı bulmamız lazım! Çabuk."

Erkan'ın öfkesi çıra gibiydi. Sonu olmayan ormanı bile yakardı. Yaktığı orman için asla pişman olmaz aksine yangınıyla gurur duyardı. Şu an muhtemelen idari binanın içinde yazdığı dilekçeyi astlarını veriyordu.
Reviri giden yola girdiğinde göğsünü tırmalayan korkunun yersiz olmasını diledi.

Erkan'ın başı bela girmemeliydi. Daha önce bir askeri dövmüş sadece uyarı almıştı. Dosyası temiz bir askerdi. Başarılıydı ordunun kaybetmek istemediği türden askerlerdendi.
Ama bu olayda sessiz kalmazdı. O da kalmayacaktı ama ilk Erkan'ın öfkesini dindirmeli mantığını kulanmasını sağlamalıydı.

İçeri girdiğinde masada oturmuş doktora küçük selam verdi ve perdesi kapalı olan yatağın önünde durdu. "Durumu nasıl?" Perdeyi hafifçe araladığından çocuğun uyanık olduğunu gördü. Kahverengi gözler ona döndüğünde hızla ayağa kalmaya çalışan Mert'i durdurdu.

"Dinlen, kalkma."

Genç asker sadece başını sallamış ve uzanmıştı. "İyi ama yine ne olur olmaz diye bir hasteneye göndermek istiyorum."

Mert'le konuşmak için yeniden perdeyi açtı.
"Seninle konuşabilir miyiz?" Genç adam doğrulup sırtını yatak başlığına yasladı. Kenarda duran sandalyeyi çekip yatağın yanına oturdu. İri bedeni tam sığamasa da oturabilmişti. Çocuğun yüzünde tek yara yoktu ama bedeni bandajlarla sarılmış, birçok yerde de irili ufaklı morluğu vardı. "Erkan senin transferin için işlemlere başladı. Yakında başka bir bölgeye gönderilebilirsin. Ama benim daha iyi bir fikrim var."

"Nedir?" Korkuyla mırıldanan çocuğa gülümsedi.

"Seni Çanakkaleye göndereceğim. Orada güvende olursun, bir dostum orada Üsteğmen, güvende olursun." Çocuğun gözleri büyüdüğünde gülümsedi. "Bu bir özür olarak gör. Seni koruyamadık."

"Bu sizin suçunuz değil. Kimseye söylemem gerekiyordu." Başını eğdiğinde çocuğun kendisini suçladığını anladı. Neden çevresindeki erkekler sürekli suçlu onlarmış gibi davranıyordu?

"Saklanmak zorunda değilsin, Mert. Olduğun kişiyle gurur duy." Çocuğun saçlarını okşadı. "Şimdi eşyalarını toparlama yardım için biri gelecek. Benim timimden korkma, güvende olursun."

"Bunu neden yapıyorsunuz?" Başını kaldırıp Yeşil gözlere baktı.

"Bunu düşünme. Şimdi hazırlan, akşam içinde uçak bileti alacağım indiğin gibi biri seni karşılayacak." Ayağa kalktı.