"Beni uçuruma başkası itse. En iyisi ben kendimi atsam. Ya da ayağım kaysa, bir kayaya takılsa, ben kendim düşsem."
Özdemir Asaf - Kırılmadık Bir Şey Kalmadı
Gün içinde yaşadıkları onu bazen öfkeden çıldırtıyor ve sinirli oluyordu. Neye, nasıl sinirlendiğini bilmiyordu. Sadece içinden bu duygu geliyordu. Bastırıyor, erteliyor, unutuyor ama yine dönüp dolaşıp onu buluyordu. Bu halinin sebebi, stresli bir hayatın sonucu, geçmişin getirdiği acı yaşanmışlıklar olsa gerekti. Kendiliğinden bu durumu gelmiş olamazdı.
Kendisine bir teşhis koyamıyordu. "Bu benim demek ne kadar ilkel gelse de, kendime tedavi uygulamak, bunu yıllarca sürdürmek bir o kadar zor geliyor. Çünkü geçmişte bunu defalarca denedim, aşmaya çalıştım, mücadele ettim olmuyor." ve "İnsanlarla uğraşmak, sürekli birilerine laf anlatmak, hayatın stresiyle boğuşmak beni bu hale sokuyor. Elimde değil." diyordu.
Kendi yaşamı üzerine isyan ediyor ve "Ben bu hale nasıl geldim? Kimin suçu? Kimin sorumluluğu bu? Bütün her şey benden mi kaynaklı yoksa beni bu hale mi getirdiler? Ellerimi duvarlara vuracak, haykıracak kadar ne yaşamış olabilirim içimde? Benim sinirim, öfkem bana ait bir duygu değil miydi? İnsan böyle bir yaşamın içinde nasıl öfkesiz kalabilirdi?" diye haykırıyordu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Ehvenişer
RandomEhvenişer, birkaç kötüden en az kötü olanı anlamına gelir. Yaşadığımız hayat böyledir. Hep iyisi, daha iyisini isterken buluruz kendimizi. Ancak yaşam en iyisini vermez. Çoğu anlarda iyisini dahi vermez. Elimizde kötünün iyisi, kötünün az daha kötü...
