"Ölüm hayatta kalan büyük bir kayıp değildir. Asıl büyük kayıp, yaşarken içimizde ölen şeylerdir."
*Norman kuzenleri
******
*Geçmiş
Yemekler yenmiş ve abimle beraber bulaşıkları hallettikten sonra salona geçmiştik. Abim bulaşıkları tek başına yıkamaya niyetlenmişti ama ısrarımla istemese de yardım etmeme izin vermişti. İşte en çok özlediğim yanı da buydu abimin. Çok düşünceliydi. Hiç kıyamazdı bana. Ortamda duyulan ses sadece televizyonun sesiydi. Yılların hasretiyle abimin kolunun altına girerek sessizce televizyon izliyordum. O da sessizdi. Arada saçlarıma bıraktığı öpücükler ona olan özlemimi hatırlatıyor ve daha önce onu bulmadığım için vicdan azabı çekmeme sebep oluyordu.
Gözlerim dolunca abimin göğsüne kedi gibi biraz daha sırnaştım. O da beni daha sıkı sardı. Canım abim. "Abi?"
Mırıldanarak abime seslenmemle anında cevap vermesi bir oldu. "Söyle güzelim."
Yavaşça başımı kaldırıp ıslak gözlerle ona bakarak içimde bitmeyen suçluluğu dile getirmeye çalıştım. "Özür dilerim abi. Şimdiye kadar yalnız kaldığın için çok özür dilerim." Gözlerimden yaşlar birer birer akmaya başladı.
Bu halime dayanamayan abim elini yanağıma yerleştirip bir çocukla konuşur gibi cevap vermeye başladı. "Olur mu öyle şey güzelim. Senin ne suçun var? Suçlu benim. Sizi aramalıydım. Seni ve ikizleri her zaman ablamdan dinliyordum ama keşke arasaydım."
Burnumu çekip gözlerimi kıstım. "Haklısın abi. Hepsi senin yüzünden! Gidecektin madem neden beni de götürmedin?" Bir çocuk gibi sitem ederek yavaşça abimden uzaklaştım. Abimin yokluğunda yaşadıklarımı hatırladım. Kalbim sıkışıyordu. "Abi... senden sonra annemle babam beni hiç sevmedi biliyor musun?"
Duyduklarıyla sarsılan abim gözlerini yumup yumruklarını sıkmıştı. Öfkelenmişti ama benim gerçeklerim de bunlardı. Kızarmış gözlerini açıp dişlerinin arasından isyan eder gibi sordu. "Senden ne istediler ki?"
Başımı eğip sorusunu yanıtladım. "Sen gittin abi. Devrim diye biri kalmadı. Annem ve babam seni çok ayrı severlerdi. Bir başkaydın onlar için. Ne ablam ne ben ne de Nil, sen ve Umut gibi olamadık. Ama sen gittikten sonra her Allah'ın günü onlara seni sordum. Her sorduğumda babamdan okkalı bir tokat yedim. Sen sadece kendin gitmedin ki abi? Beni de götürdün. Senden sonra kimse Devrim demedi. Herkes Işık dedi." Başımı kaldırıp abime gerçeği söyledim. "Çünkü Devrim ismini bana veren sendin."
Hıçkırarak son cümlemi fısıldadım. "Seninle beraber beni de toprağa gömdüler abi."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SUNGURUN PENÇE İZİ
Fiksi UmumBU BİR ASKER KURGUSUDUR. "Sen nasıl özel kuvvetsin ya? Mayına bastım diyorum. Kasaturayla falan imha etsene yüzbaşı!" Bir yandan da hönkürerek ağlıyordum. "Kal böyle de aklın başına gelsin. Belki akıllanırsın ağlayan bela." Ağlarken küfrettim."Seni...
