Κάτω από το φως του φεγγαριού

Kεφάλαιο 3o

Όταν φύγαμε από το εμπορικό, πήγα σπίτι συνοδευόμενη πάντα από την κολλητή μου την Μαρία, πάλι με το ταξί. Αφού φτάσαμε φιληθήκαμε σταυρωτά και έφυγε. Έβγαλα τα κλειδιά του σπιτιού, τα έβαλα και ξεκλείδωσα. Ο πατέρας μου, είχε ξαπλώσει στον καναπέ, όπου είχε όπως πάντα την τηλεόραση ανοιχτή, κοιμόταν και ροχάλιζε και όπως κάθε φορά μου έπαιρνε τα αυτιά. Ωχ, παναγία μου τι θα τον κάνω αυτόν τον άνθρωπο; Σκεφτόμενη αυτά άρχισα να γελάω όπως πριν κάτι ώρες που ήμουν στο εμπορικό και γελούσα πάλι έτσι σαν χαζή. Ο μπαμπάς μου τινάχτηκε και με κοίταξε με νυσταγμένο ύφος. Συνέχισα να γελάω και ακόμα συνέχιζε να με κοιτούσε. Σηκώθηκε από τον καναπέ, με πλησίασε και μου χαμογέλασε, αλλά με κοίταξε και λίγο περίεργα.

''Τι έπαθες παιδί μου; Σάλεψες;'' με ρωτάει.

Και αφού του εξήγησα με δάκρυα πλέον στα μάτια από τα γέλια, άρχισε να γελάει και εκείνος με την ψυχή του. Βέβαια ήξερα ότι χαιρόταν να με έβλεπε να γελάω γιατί ορισμένες φορές, θυμάμαι όταν με είχαν εγκαταλείψει και με είχαν αφήσει στη γιαγιά και τον παππού μου. Δεν ήξερα τον λόγο και δεν ήθελα να ρωτήσω ή να μάθω γιατί περίμενα να μου το έλεγαν οι ίδιοι κάποια στιγμή από μόνοι τους και δεν ήθελα με τίποτα να τους πιέσω γιατί τους αγαπούσα. Βέβαια δεν τους το έχω συγχωρέσει αλλά δεν είμαι θυμωμένη, απλώς απογοητευμένη μαζί τους από αυτή την ξαφνική συμπεριφορά τους. Η αλήθεια είναι ότι από τότε που με ξαναπήραν δεν μου έχουν πει τίποτα και δεν μπήκαμε στον κόπο να το συζητήσουμε ποτέ, αλλά εγώ περιμένω ακόμα απαντήσεις και εξηγήσεις. Αν και δεν είμαι καθόλου υπομονετικός άνθρωπος και δεν ξέρω πως ακόμα κρατιέμαι να μην τους βάλω τις φωνές πάνω στα νεύρα μου. Κάποια στιγμή ανέβαιναν μερικά δάκρυα στα μάτια μου και κύλησαν αλλά τα σκούπισα γρήγορα με το μανίκι μου για να μην με πάρει χαμπάρι και αρχίσει να με ρωτάει τι έχω και τέτοια γιατί τότε εκεί είναι που δεν θα κρατηθώ!

''Μπαμπά μου, πάω απάνω στο δωμάτιό μου να ξαπλώσω γιατί είμαι κουρασμένη. Θα τα πούμε αύριο, εντάξει;'' του είπα και τον αγκάλιασα γλυκά.

''Εντάξει μωρό μου. Πήγαινε να ξεκουραστείς.'' μου είπε και με φίλησε στο κούτελο.

Εγώ βγήκα από την αγκαλιά του και κατευθύνθηκα απάνω στα δωμάτια. Η κρεβατοκάμαρα των γονιών μου ήταν λίγο ανοιχτή. Έριξα μια κλεφτή ματιά μέσα και είδα την μαμά μου να κοιμάται πολύ γαλήνια αυτή τη φορά. Τώρα-τα τελευταία 2 χρόνια-έχει πολύ συχνούς εφιάλτες και την ακούω από το δωμάτιο μου να κατεβαίνει συνέχεια τα σκαλιά για την κουζίνα και να ψάχνει για το μπουκάλι με το γάλα, μπας και την ηρεμήσει και προσπαθήσει να κοιμηθεί. Εγώ που την ακούω να κλαίει από την κουζίνα ως το δωμάτιό μου, σπαράζω και εγώ σε κλάματα αλλά χαμηλόφωνα για να μην με ακούσει κανένας. Πραγματικά δεν ξέρω γιατί βλέπει εφιάλτες τα βράδια, αλλά κάτι μου λέει ότι πρέπει να συνδέεται με το παρελθόν.