Κάτω από το φως του φεγγαριού

Κεφάλαιο 11ο

Βγήκα από την αγκαλιά του και τον κοίταξα. "Θες να έρθεις μέσα;" τον ρώτησα.

Έδειχνε ότι το σκεφτόταν. "Χρυσάνθη, είσαι σίγουρη;" με ρώτησε μετά από λίγο.

"Ναι γιατί;" τον ρώτησα με απορημένο ύφος μιας και δεν καταλάβαινα γιατί έκανε έτσι.

"Εε, να μπορεί να είναι οι γονείς σου και τέτοια και εντάξει.." είπε.

Άρχισα να γελάω. "Αμάν βρε Σταύρο! Ηρέμησε λίγο. Δεν είσαι δα και το αγόρι μου για να έχεις τέτοιο άγχος." του είπα και τον κοίταξα.
'Κι όμως! Αυτό είναι το πρόβλημα..ΔΕΝ είσαι το αγόρι μου..' σκέφτηκα.

"Ναι όντως." είπε και γέλασε.

"Έλα!" του φώναξα και τον άρπαξα από το χέρι.

Τον έσυρα μέχρι την πόρτα και άνοιξα με τα κλειδιά μου.

"Καλημέραα!" φώναξα και κατευθυνθήκαμε προς την κουζίνα.

"Καλημέρα αγάπη μου." μου είπε ο μπαμπάς μου και κοίταξε τον Σταύρο.

"Καλημέρα μωρό μου." είπε η μαμά μου κρατώντας ένα δίσκο με μπισκότα.

Όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα προς τον Σταύρο. "Γεια σας" είπε διστακτικά.

"Γεια σου και σε σένα" είπαν και οι δύο και τον κοίταξαν λίγο περίεργα.

"Λοιπόν, πως τα περάσατε εχθές;" ρώτησε ο μπαμπάς μου.

Εγώ με τον Σταύρο δεν μιλούσαμε και κοιτούσαμε το πάτωμα.

"Μια χαρά." είπε ο Σταύρος, προσπαθώντας να γίνει πειστικός.

"Μάλιστα..καιι..." πήγε να πει αλλά τον διέκοψα.

"Καιι η Μαρία που είναι;" ρώτησα για να αλλάξω το θέμα.

"Μαζί σας δεν ήταν;" ρώτησε η μητέρα μου και με κοίταξε.

"Η αλήθεια είναι ότι σε μια στιγμή την έχασα από τα μάτια μου αλλά πιθανόν να.."είπα αλλά με διέκοψε η μαμά μου.

"Παναγία μου!" είπε και πετάχτηκε πάνω γιατί καθόταν σε μία από τις καρέκλες.

"Ρε μαμά ηρέμησε λίγο..είμαι σίγουρη πως.."πήγα να πω πάλι αλλά με διέκοψε ξανά η φωνή της.

Είχε αρπάξει ήδη το τηλέφωνο και ο άνθρωπος από την άλλη γραμμή το είχε σηκώσει.

"Ναι; Ναι; Αα γεια σας, μια εξαφάνιση θα ήθελα να σας πω.." ξεκίνησε να λέει η μητέρα μου.

Της άρπαξα το τηλέφωνο από το χέρι και το έκλεισα στα μούτρα του αστυνομικού. "Ρε μαμά, πας καλά; Τι κανείς;" την ρώτησα και με κοίταξε.