Κάτω από το φως του φεγγαριού

Κεφάλαιο 35ο

-Χρυσάνθη-

Είμαστε στο δωμάτιό μου εδώ και 15 γαμημένα λεπτά και διαφωνούμε!

"Χρυσ, δεν θα το ξαναπώ! Δεν θα πας Ρέθυμνο και τέλος!"είπε και κουνούσε το δάχτυλό του έντονα.

"Σταύρο, δεν μπορείς να μου λες τι θα κάνω εντάξει; Εκεί θα πάω και τέλος!"φώναξα.

"Γαμώτο σου άκουσέ με! Εγώ δεν μπορώ μακριά σου, εντάξει; Σε θέλω εδώ!"είπε.

"Το κάνεις λες και πάω στην Αυστραλία ρε Σταύρο, αμάν!"γκρίνιαξα.

"Δεν με ενδιαφέρει να πας και στο διπλανό δωμάτιο, πάλι δεν θα σε αφήσω."είπε.

"Αα, ναιι;"είπα.

"Ναι!"φώναξε.

"Κοίταξέ με!"είπα και έκανα κίνηση να βγω αλλά με κόλλησε στον τοίχο.

"Δεν στα είπανε καλά μου φαίνεται."είπε και με κοίταξε θυμωμένος.

"Σταύρο, μπορείς να μου πεις τι στο καλό έχεις πάθει;"τον ρωτάω αλλά δεν απαντάει.

"Απλώς δεν θέλω να πας εκεί, σε θέλω κοντά μου."είπε και με κοίταξε λυπημένα αυτή τη φορά.

"Σταύρο, δεν είναι πολλά τα χρόνια και θα περάσουν γρήγορα, σε παρακαλώ! Δεν είναι κάτι τραγικό."είπα και έκανε κάποια βήματα πίσω.

"Δεν..δεν γίνεται."είπε και κοίταξε κάτω.

"Τι..τι εννοείς;"ρώτησα φοβισμένη. Δεν με κοίταξε. "Σταύρο;"ξαναρώτησα και άρχισα να βουρκώνω.

"Χρυσάνθη, εγώ.."είπε.

Μόλις με είπε με ολόκληρο το όνομά μου; "Σταύρο, θες να χωρίσουμε έτσι;"ρώτησα και τα δάκρυα πλέον έτρεχαν. "Αυτό δεν είναι;"ξαναρώτησα και έπεσα στα γόνατα.

"Χρυσάνθη, σε παρακαλώ.."προσπάθησε να πει.

"Όχι Σταύρο, αν θες να χωρίσουμε, φύγε."είπα και μου ξέφευγαν λυγμοί. Με πλησίασε. Πήγε να με αγγίξει αλλά του χτύπησα το χέρι. "ΦΥΓΕ!"ούρλιαξα.

Δεν είπε τίποτα. Βγήκε από το δωμάτιο και χτύπησε με δύναμη την πόρτα πίσω του. Έπεσα μπρούμυτα στο κρεβάτι και έκλαιγα, χτυπούσα το στρώμα, και φώναζα.

"Κορίτσι μου, τι έπαθες;"ένιωσα δυο ζεστά χέρια να με ακουμπάνε στους ώμους.

"Έφυγε μαμά, έφυγε!"είπα και ρούφηξα την μύτη μου.

"Τσακωθήκατε;"με ρώτησε θλιμμένη.

"Χωρίσαμε."είπα και την κοίταξα με τα μάτια μου να είναι κατακόκκινα.