Κάτω από το φως του φεγγαριού

Κεφάλαιο 25ο

-Μαρία-

Έχουμε ήδη σχολάσει και το μυαλό μου τρέχει στην Χρυσ. Δεν μπορώ να ηρεμήσω ακόμα και αν μου δώσουν ηρεμιστικό! Πρέπει με κάποιο τρόπο να είναι ασφαλής και ξέρω ήδη με ποιον..

Όλη η παρέα κατευθυνόμαστε προς την έξοδο. "Παιδιά που είναι η Χρυσάνθη;" ρωτάω καθώς δεν είναι μαζί μας.

Κοιτάζονται μεταξύ τους και σηκώνουν τους ώμους. Διάφορα σενάρια παίζουν στο μυαλό μου. Αν την βρήκε ο λεχρίτης; Αν την πήγε κάπου; Αν την σκοτώσει; Όχι, όχι, όχι..

"Μαρία; Μαρία;" με σκουντάει κάποιος.

"Ναι τι;" λέω.

"Είσαι καλά;" με ρωτάει ο Σταύρος.

Έχουμε φτάσει ήδη στην έξοδο.."Μπορώ να σου πω λίγο;" τον ρωτάω.

"Οκ." απαντάει και πηγαίνουμε πιο πέρα από τους άλλους.

"Λοιπόν άκου.." αρχίζω να λέω. "Φέτος, ήρθε ένας καινούργιος που τον λένε Νίκο." λέω και μέχρι τώρα αδυνατεί να καταλάβει που κολλάει αυτό. "Και έπεσε απάνω στην Χρυσάνθη." είπα και γούρλωσε τα μάτια του. "Βασικά, εκείνη έπεσε απάνω του καιι.." λέω και παίρνω ανάσα. "Το επίθετό του είναι Μερινός." λέω και παίρνω κι άλλη ανάσα. "Πριν δύο χρόνια, ένα άλλο αγόρι με το ίδιο επίθετο τα είχε με την Χρυσάνθη και τέλος πάντων της έκανε κακό." είπα και άρχισα να τρέμω από θυμό αλλά κρατιόμουν. "Αλλά από όσο ξέραμε εκείνος δεν είχε αδέρφια.." λέω και παίρνω πολλές αναπνοές μαζί για να ηρεμήσω. "Και τώρα εμφανίζεται αυτός. Κατάλαβες; Εγώ πιστεύω ότι ο Νίκος με το άλλο το αγόρι έχουν συγγένεια, δηλαδή είναι αδέρφια!" του λέω και με κοιτάζει σαστισμένος. "Επίσηςς..το άλλο παιδί, έχει..έχει σκοτώσει κάποιον.." είπα και γούρλωσε ξανά τα μάτια του.

"ΤΙ;! Και πως τον λένε τον άλλον; Που είναι τώρα; Τι εννοείς της έκανε κακό; Και πως γίνεται να σκότωσε κάποιον;" άρχισε τις ερωτήσεις.

"Σταύρο, σταμάτα." είπα σοβαρή. "Το μόνο που θέλω από εσένα είναι να την προσέχεις από τον Νίκο." είπα κουνώντας τον δείκτη μου μπροστά του. "Μπορείς να το κάνεις αυτό;" τον ρώτησα και έβαλα τα χέρια μου στους ώμους του.

"Φυσικά και θα το κάνω!" είπε κατευθείαν.

"Σε ευχαριστώ ρε Σταύρο." του χαμογέλασα και τον αγκάλιασα.

"Πηγαίνετε και θα την περιμένω αν και έχει αργήσει κανά 10λεπτο." είπε και ανησύχησε λίγο.

"Μπορεί να είναι τουαλέτα και να φτιάχνεται. Ηρέμησε." του είπα για να τον καθησυχάσω. Κι όμως, και γω σε αναμμένα κάρβουνα ήμουν.