Κάτω από το φως του φεγγαριού

Κεφάλαιο 26ο

-Χρυσάνθη-

"Ουφφ!" αναφώνησα και έπεσα ανάσκελα στο κρεβάτι του.

Γέλασε. "Και που το βρίσκεις το αστείο;" τον ρώτησα κοιτώντας το ταβάνι και προσπαθώντας να βρω την ανάσα μου.

"Ότι κουράστηκες." είπε

Τον κοίταξα. "Με δουλεύεις;" τον ρώτησα με σηκωμένο φρύδι. "Τόση ώρα χορεύαμε! Έχω ιδρώσει, κοίτα με!" είπα και με έδειξα.

"Θεέ μου,τι γκρίνια!" είπε σιγανά κοιτώντας το πάτωμα αλλά τον άκουσα.

"Και που είσαι ακόμα.." του είπα και γελάσαμε.

"Και τώρα τι κάνουμε;" ρώτησε και ξάπλωσε και εκείνος δίπλα μου ανάσκελα.

"Δεν ξέρω και βαριέμαι πολύ." είπα και τεντώθηκα λίγο.

"Χμμ επιτραπέζιο;" ρώτησε.

"Βαριέμαι να κάθομαι στο πάτωμα, άσε που θα πιαστώ!" είπα.

"Να κάτσουμε στον υπολογιστή;" ρώτησε.

"Δεν θέλω." είπα.

"Να φτιάξουμε κάτι;" ρώτησε.

"Βαριέμαι να μαγειρεύω." είπα.

"Να παίξουμε με πλαστελίνη;" ρώτησε.

"Θα κολλήσει στα χέρια και μπορεί να μυρίζει κιόλας μετά.." είπα.

"Τι γκρίνια Θεέ μου!" ξεφύσηξε αγανακτισμένος.

(..)

"3" είπα.

"5" είπε.

"6" είπα.

"Ντάμα." είπε.

"2" είπα.

"Ρήγας." είπε.

"10" είπα.

"8" είπε.

"9" είπα.

"Άσος." είπε.

"4" είπα.

Με κοίταξε. "Χα! Βαλές! Και *ΑΝΤΕ ΓΕΙΑΑ* Χρυσ." είπε και πανηγύρισε μόνος του.

Τον αγριοκοίταξα. "Δεν ξαναπαίζω μαζί σου!" είπα και σταύρωσα τα χέρια στο στήθος μου. "Με έχεις νικήσει 7 φορές και συνέχεια σε εσένα πέφτουν οι βαλέδες!" είπα και ξεφύσηξα νευριασμένη.

Γέλασε μοχθηρά. "Δεν φταίω εγώ που δεν ξέρεις να παίζεις!" είπε και ανακάτεψε τα φύλλα.

"Ναι, εγώ φταίω και όχι εσύ που με κλέβεις!" του είπα.

"Χαίρομαι που συμφωνούμε σε αυτό!" είπε και με κοίταξε αθώα.

"Ναι! Αθώα περιστέρα..άστα αυτά σε μένα!" είπα και τον κοίταξα θυμωμένη.

Γέλασε. "Έχεις πλάκα όταν θυμώνεις." είπε και χαμογέλασε.