Κάτω από το φως του φεγγαριού

Kεφάλαιο 9o

Με τα τόσα ποτά είχα ξεχάσει που βρισκόμουν. Ξαφνικά ένιωσα δύο χέρια να ακουμπάνε τους ώμους μου.

''Τι στο καλό;'' είπα ψυθιριστά στον εαυτό μου.

Μετά μαύρισαν όλα.

Ξαφνικά πετάγομαι από το κρεβάτι και ανοίγω τα μάτια μου έντρομη. Κοίταξα το ρολόι στο κομοδίνο δίπλα και ήταν 5 το πρωί. Είχε αρχίσει να με πιάνει ένας τρομερός πονοκέφαλος και ένιωθα ότι πραγματικά θα έσπαγε το κεφάλι μου. Ακούμπησα την πλάτη μου πίσω στο κρεβάτι και έκλεισα τα μάτια μου. Σκόρπιες εικόνες εμφανίζονταν μπροστά μου αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω τίποτα.

''Επιτέλους, ξύπνησες.'' είπε μια γνώριμη αντρική φωνή.

Άνοιξα τα μάτια μου και σηκώθηκα με αργές κινήσεις γιατί πονούσε το κεφάλι μου και γύρισα να κοιτάξω τον γνώριμο άντρα. Έκατσα κανονικά στο κρεβάτι και σήκωσα το βλέμμα μου αργά για να τον κοιτάξω, μιας και ήμουν ακόμη αγουροξυπνημένη. Ήταν ο .. περίμενε τι κάνει εδώ αυτός;

''Σταύρο;'' είπα και τον κοίταξα με γουρλωμένα μάτια. ''Τι κάνεις εσύ εδώ;'' τον ρώτησα.

''Εγώ τι κάνω εδώ; Θες μήπως να σου υπενθυμίσω τι έγινε πριν κάτι ώρες;'' με ρώτησε ανεβάζοντας τον τόνο της φωνής του.

''Αν μπορούσες θα σου ήμουν ευγνώμων.'' του είπα σοβαρά και τον κοίταξα σκεπτική.

''Θες να μου πεις δηλαδή ότι δεν θυμάσαι τίποτα;'' με ρώτησε με γουρλωμένα μάτια.

''Εεε, δεν μπορώ να καταλάβω. Είναι όλα τόσο θολά.'' του είπα κατεβάζοντας το κεφάλι μου.

''Δεν πειράζει'' μου είπε και κάθισε στο κρεβάτι, δίπλα μου. ''Έλα να σου φτιάξω ένα καφέ για να χαλαρώσεις λίγο.'' είπε και σηκώθηκε.

Τον πρόλαβα και του άρπαξα τον καρπό. Εκείνος γύρισε και με κοίταξε στα μάτια. Τον κοίταξα και εγώ. ''Σε ευχαριστώ για όλα, αν και ακόμα δεν ξέρω τι έγινε, αλλά σε ευχαριστώ.'' είπα και σηκώθηκα κρατώντας ακόμη τον καρπό του.

Τον κοίταξα μέσα στα γαλάζια του μάτια που με έκαναν να χάνομαι κάθε φορά που τον έβλεπα. Του χαμογέλασα και τον αγκάλιασα. Εκείνος στην αρχή ξαφνιάστηκε αλλά ανταπέδωσε γρήγορα. Μετά από λίγα λεπτά που μου φάνηκαν αιώνες, με έβγαλε από την αγκαλιά του.

"Και λοιπόν, τι λες για εκείνον τον καφέ;" με ρώτησε και είχε ένα λοξό σέξυ χαμόγελο.

"Χμμ, στις 5 η ώρα το πρωί;" τον ειρωνεύτηκα και έπνιξα ένα γελάκι.

"Αα, 5 είναι; Πωπω, πως περνάει έτσι η ώρα." είπε και κοίταζε κάπου αλλού.