Κάτω από το φως του φεγγαριού

Κεφάλαιο 7ο

Χρυσάνθη :

Ξύπνησα την Παρασκευή το πρωί και ήμουν ολόκληρη μούσκεμα. Μάλλον φταίει το ότι ονειρευόμουν τον Σταύρο να με φιλάει. Κάτσε μισό λεπτό...τι είπα μόλις τώρα; Όχι όχι δεν γίνεται ρε γαμώτο. Δεν το πιστεύω, γιατί σε μένα; Πφφφ... Σηκώνομαι από το κρεβάτι και πηγαίνω στο μπάνιο, πλένω το πρόσωπό μου και τα δόντια μου. Μπαίνω στη ντουζιέρα και κάνω ένα ντουζ για να φύγει η μυρωδιά και ο ιδρώτας από πάνω μου. Τυλίγω μια καθαρή πετσέτα γύρω μου και μπαίνω μέσα στο δωμάτιό μου. Πηγαίνω προς την ντουλάπα μου, την ανοίγω, βγάζω καθαρά εσώρουχα και ρούχα. Βάζω το γκρι μου το κάπρι και ένα ραντάκι μοβ. Βγαίνω από το δωμάτιό μου και κατευθύνομαι προς την κουζίνα.

''Καλημέρα!'' λέω και χαμογελάω.

''Καλημέρα κοριτσάκι μου, πως κοιμήθηκες;'' με ρώτησε με περιέργεια.

''Μια χαρά μπαμπά, πολύ καλύτερα.'' του απαντάω.

''Καλημέρα αγγελούδι μου.'' είπε η μαμά μου χαμογελώντας καθώς έφερνε το πιάτο με τα αυγά μου και μου έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο.

"Γεια σου μανούλα, πως κοιμήθηκες; Καλά;" την ρώτησα και με κοίταξε

"Ναι, μια χαρά αγάπη μου, σε ευχαριστώ που ρώτησες." είπε και με κοίταξε κάπως περίεργα.

Εγώ άρχισα να τρώω γρήγορα μέχρι που άκουσα το κουδούνι στην πόρτα.

"Ανοίγω εγώ!" είπα γρήγορα και πετάχτηκα από την θέση μου.

Πήγα προς την πόρτα και την άνοιξα. Ήταν η Μαρία με ένα χαμόγελο στα χείλη της.

"Καλημέρα αγάπη μου." είπε και φιληθήκαμε σταυρωτά.

"Καλημέρα μωρό μουυ!" είπα και γω με ένα χαμόγελο στα χείλη.

Μπήκε μέσα και προχώρησε προς την κουζίνα.

"Γεια σας και καλημέρα κύριε Χρήστο και κυρία Κατερίνα." είπε και γέλασε.

Οι γονείς μου την κοίταξαν και της χαμογέλασαν.

"Καλημέρα και σε εσένα Μαρία." είπαν και οι δύο μαζί.

"Έχεις φάει;" την ρώτησα και την κοίταξα.

"Ναι καλέ! Μην ανησυχείς!" είπε και άρπαξε ένα μικρό κρουασάν που είχαμε πάνω στο τραπέζι και άρχισε να το τρώει λαίμαργα.

Εγώ είχα σκάσει στα γέλια αν και οι γονείς μου χαμογελούσαν γιατί το είχαν συνηθίσει πια τόσες φορές που το έκανε. Κι όμως για εμένα δεν πάλιωνε ποτέ!