Κάτω από το φως του φεγγαριού

Κεφάλαιο 38ο

~2 μήνες αργότερα~

"Αγάπη μου έτοιμη;"με ρώτησε η μαμά μου καθώς μπήκε μέσα στο δωμάτιό μου.

"Ναι μαμά, τώρα."είπα και αναστέναξα. Έκλεισα το φερμουάρ της βαλίτσας και την έβαλα στο πάτωμα.

"Είσαι καλά;"με ρώτουσε.

"Τι; Ναι καλέ μια χαρά."είπα, όμως είχα ήδη αρχίσει να βουρκώνω.

"Χρυσ μου, ξέρω είναι δύσκολο αλλά πρέπει να το ξεπεράσεις."μου είπε.

Τα δάκρυα έχουν αρχίσει να τρέχουν. "Πως βρε μαμά; Μέσα σε 8 μήνες έχασα τον μπαμπά και τον άνθρωπο που αγαπούσα περισσότερο και από εμένα."είπα και με αγκάλιασε.

Άρχισε να με χτυπάει στοργικά στην πλάτη και να μου χαϊδεύει τα μαλλιά, όμως και πάλι δεν ηρεμούσα.

"Σε παρακαλώ μωρό μου, εδώ πέρα δεν είναι για εσένα πλέον. Αυτός ο τόπος σου θυμίζει πάρα πολλά. Θέλω εκεί, στην Θεσσαλονίκη να κάνεις μια καινούργια αρχή και από εδώ να θυμάσαι μόνο τα πρόσωπα που σε νοιάζονται και σε αγαπούν. Ναι;"είπε και κούνησα θετικά το κεφάλι μου.

Βγήκαμε από το σπίτι και έβαλα την βαλίτσα μου στο πίσω κάθισμα. "Έτοιμη;"ρώτησε.

"Φύγαμε."είπα αποφασιστικά.

"Θα πάρεις κανέναν τηλέφωνο;"με ρώτησε. "Για να τους πεις ότι φεύγεις ρε παιδί μου."συμπλήρωσε.

"Δεν χρειάζεται τώρα, άλλωστε κάναμε και εχθές ένα αποχαιρετιστήριο πάρτυ."απάντησα καθώς κοιτούσα έξω τον δρόμο.

"Μάλιστα.."είπε και δεν ξαναμιλήσαμε.

(..)

Νιώθω κάποιον να με σκουντάει. "Χρυσ μου, φτάσαμε."άκουσα μια φωνή.

"Μμ.."παραπονέθηκα.

"Έλα βρε αγάπη μου ξύπνα να πάμε στο σπιτάκι σουυ."είπε και άνοιξα τα μάτια μου.

Την κοίταξα και ξεφύσηξα. Βγήκα έξω και το ίδιο έκανε και εκείνη. Προχωρήσαμε προς την πόρτα της πολυκατοικίας και έβγαλε το κλειδί. Άνοιξε και μπήκαμε μέσα. Προχωρήσαμε προς το ασανσέρ και πατήσαμε το κουμπί 4. Οι πόρτες πήγαν να κλείσουν όμως ένα χέρι τις σταμάτησε.

"Όχι, περιμένετε."φώναξε.

Εκείνες άνοιξαν και μέσα μπήκε ένα ψηλό αγόρι με ξανθά μαλλιά και μαύρα μάτια σαν την νύχτα. Φαινόταν αδύνατος και ιδρωμένος. Προφανώς να είχε πάει για τρέξιμο..

Μου έσκασε ένα γοητευτικό χαμόγελο και εγώ του χαμογέλασα αχνά και γύρισα από την άλλη.