Κάτω από το φως του φεγγαριού

Κεφάλαιο 33ο

-Χρυσάνθη-

"Αγάπη μου, ειλικρινά..δεν ξέρω!.."είπα και με κοίταξε.

Ο χαρακτηριστικός ήχος του μηνύματος ακούστηκε. Έστριψα το σώμα μου προς το κομοδίνο και τέντωσα το χέρι μου. Άρπαξα το κινητό και το ξεκλείδωσα.

Από Ελενάκι<3:
'Έλα από εδώ μαζί με το Σταύρο.
Γρήγορα! Είναι επείγον.'

"Σήκω!"φώναξα στον Σταύρο.

"Τι έγινε;"με ρώτησε.

"Πάμε στην Ελένη είναι επείγον."είπα.

"Έγινε κάτι;"ρώτησε.

"Δεν ξέρω, θα μάθουμε μόλις πάμε."απάντησα.

-Μαρία-

"Μμ"μούγκρισα. "Αχ, τι ωραία!"αναφώνησα. "Πωπω!Παράδεισος!"αναστέναξα. "Άου!Αυτό πόνεσε."παραπονέθηκα. "Ρε Κωνσταντίνε πιο δυνατά!"απαίτησα. "Εντάξει,όχι και τόσο!"είπα. "Αχ, ναι εκεί!"αναστέναξα. "Κωνσταντίνε, πονάω!"είπα.

"Θα σταματήσεις πια;"είπε και κατέβηκε από πάνω μου.

"Ναι!Πες μας ότι εγώ φταίω κιόλας!"είπα και καλύθφηκα με το σεντόνι.

"Με έχεις ζαλίσει όμως!"είπε αγανακτισμένα.

"Δεν φταίω εγώ που τα χέρια σου είναι ατσούμπαλα!"είπα και κοίταξα έξω από το παράθυρο.

"Υποννοείς κάτι;"με ρώτησε.

"Ότι δεν κάνεις για τέτοιου είδους πράγματα!"είπα και τον κοίταξα.

"Ωω, μα ναι! Φυσικά! Μήπως θες να σε πάμε και σε κανέναν επαγγελματία να στο κάνει;"ρώτησε ειρωνικά.

"Κωνσταντίνε, δεν πας να δεις αν έρχομαι;"είπα θυμωμένα.

"Καλάααα..την επόμενη φορά, εσύ θα μου κάνεις μασάζ στην πλάτη, στο λέω!"αναφώνησε.

Πήγα να απαντήσω αλλά με διέκοψε το κινητό μου. Το άνοιξα.

Από Ελέεενη<3:
'Πάρε τον Κωνσταντίνο και ελάτε σπίτι μου.
Είναι επείγον!.'

"Φεύγουμε."είπα καθώς κούμπωνα το σουτιέν.

"Γιατί καλέ;"ρώτησε.

"Πάμε στην Ελένη. Είναι επείγον."είπα και έβαλα την μπλούζα μου.
-Ελένη-

"Έρχονται;"με ρώτησε η θεία Στέλλα.

"Ναι."απάντησα μονολεκτικά.

Είχαμε καθίσει στην κουζίνα και βρισκόταν απέναντί μου.

Σχημάτισα τον αριθμό του Γιάννη.

"Έλα μωρό."ακούστηκε η φωνή του.