Yarışı kazanmıştı.
Buradaki bütün arabaların sahibi oydu.
Arabasından aşağıya inerek kafasını kaldırdı ve seyircilerim olduğu tarafa baktı. Yaptığı hareketle çığlıklar yükselirken, birkaç saniye gözleriyle seyircileri taradı.
Ardından gözleri ben...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🕯
"Atabey, gel hadi."
Sungurun sesiyle birlikte gözlerimi ovuşturarak belimden aşağıya düşmüş pijamamı çekerek salondan içeriye girdim.
Yavaşça mutfağa doğru ilerlerken, geniş tezgahın önündeki bar sandalyesini çekerek oturdum ve yanağımı soğuk mermere yasladım.
"Uykunu alamadın mı hâlâ?"
Sungur merakla tam yanımdaki sandalyeyi çekerek otururken, gözlerimi kapatarak derin bir nefes aldım.
Gabriel gideli üç gün olmuştu.
Üç gündür hiçbir şekilde ondan haber alamıyordum.
Ne aramıştı ne de mesaj atmıştı.
Ben aradığımda ise dönüş bile yapmamıştı. Sıkıntıyla gözlerimi açtığım sırada, önüme konulan bardakla birlikte kafamı kaldırdım.
Sinan tezgahın karşısındaki sandalyelerden birini çekerek diğer elinde tuttuğu kahveyi Sungur'a uzatırken, ellerimi tezgaha yaslayarak hafifçe doğruldum.
"Nasılsın Sinan?"
Sinan dün akşam Gabriel'lere gelmişti.
Isaac onu buraya getirmişti. Ardından Marvinle birlikte dün akşam evden ayrılmışlardı.
Bende yataktan çıkamadığım için ilk kez şimdi görüyordum Sinanı.
"İyi."
Elinde tuttuğu kahveyi dudaklarının arasına götürürken, dikkatli bir şekilde onu inceledim.
Yorgun görünüyordu.
Benim gibi.
Kısa cevabına karşılık olarak kafamı kahveme doğru eğerken, derin bir nefes alarak sıcak kupayı kavradım ve dudaklarıma götürdüm.
"Sen nasılsın?"
Beklemediğim soruyla birlikte gözlerim Sinan'a dönerken, dikkatli bir şekilde bana baktığını gördüm.
"İyi."
Aynı onun gibi cevap vererek sakince kahvemden bir yudum aldığımda, Sungur'un yanımızda alayla güldüğünü işittim.
