Perfects

Bitter zoete herinneringen

Aurelia p.o.v.

De dag waar ik al eeuwen op heb gewacht is eindelijk hier. Eindelijk! Ik kan wraak nemen en doen wat de goden mij verteld hebben. Ik kan eindelijk dat vreselijke ras van de wereld schrappen. Deze Yorkun Mjéjer zou het ultieme wapen worden van mijn wraak. Ik heb gewacht, en gewacht totdat ik er gek van werd. Ik was bijna bang dat de Yorkun Mjéjer niet zou verschijnen in mijn levensjaren, maar gelukkig stonden de goden mij altijd bij. Ik kon bijna op en neer springen van geluk. We stonden op positie en Samuel die er met de minuut slechter uit zag deed mij wensen dat ik hem nu al kon laten knappen, maar ik moest mijzelf tegenhouden voordat hij mijn ras ook uitroeit. De stem die naar hem riep en dat gezicht herkende ik uit duizenden. Damian Ephriam.  Hij zal de eerste zijn die onder mijn handen zal sterven.

Wat hij mij probeerde aan te doen onder het bevel van zijn monster als vader zal ik nooit meer vergeten. Ik was toen ook jong en naïef en mijn volk had mij gewaarschuwd niet met hen om te gaan, maar ik geloofde vroeger in vrede tussen alle rassen. Idioot als je het mij nu vraagt, zolang de andere rassen bestaan zal er geen vrede zijn op aarde. Hoe graag iedereen het wilt. De mensheid verpest de natuur en leven door hun oorlogen en huizen die zij constant moeten bouwen. Verpesten natuur en landschappen. Laat mij niet beginnen over die bloedzuigers, en een gevaar zijn voor mijn ras sinds het begin der tijden. Dan hebben we de Lycans, op zich vormen de Lycans geen gevaar en zijn zij altijd goed voor de natuur geweest, maar ze zullen mij hinderen in mijn plan dus moeten zij ook geschrapt worden. Ik zou Samuel wel kunnen knuffelen, hij was wat dit allemaal ging laten lukken.

Samuel is zo goed gelovig dat het bijna lachwekkend was. Ik snap nu waarom de die Nobelen hem zo lang onder hun macht hadden. Ik vroeg mij af of zijn verlangen naar erbij horen groter was dan zijn verlangen naar leven. Arme Samuel. Gelukkig ben je er over een paar uurtjes niet meer, dan hoef je er ook niet meer over na te denken. Ik liet de armband die Sam op had minder zijn werking doen en hij leek het zwaar te hebben, maar ik wachtte op het moment dat ik Lorcan en Lysander zag. Dan zou deze arme jongen niet weten wat hem te wachten stond. Eerst moest ik die twee neerhalen en dan wordt het tijd om één voor één een einde te maken aan dat ras.

Sam bleef om zich heen kijken wat mij irriteerde, misschien was het Lumium dat zijn werk iets te veel aan het doen was. Lumium was het ultieme wapen wat wij hadden gekregen van de goden. Normaal gezien konden normale Mjéjers de kracht die Lumium had niet aan, dat heb ik ook uitgeprobeerd, vandaar dat ik tot die conclusie was gekomen. Magiërs, en andere Yorkun Mjéjers loste zo op na een paar minuten na Lumium aangeraakt te hebben. Maar Sam verbaasde mij toen hij bleef staan, en niet meteen ineen kroop en op de grond stortte. Toen wist ik dat ik eindelijk goud in mijn handen had. Ik had Lumium 1 keer aangeraakt na wat die monsters mij hadden aangedaan. Ik wilde ze toen eens en voor altijd van de wereld schrappen. Na een paar uur werd ik gek van de effecten.

Het horen van stemmen in mijn hoofd, de bloedlust waar ik gek van werd hoe veel ik ook doodde. Het voelde alsof ik langzaam mijn gezonde verstand verloor dus zette ik het maar terug in de grot. Gelukkig hebben wij uitverkorenen genoeg kracht om dat te doen, anders was ik er sinds die dag niet meer. Damian... Ik kon hem nog goed zien vanuit de verte. Hij is niets veranderd, zag er alleen iets ouder uit. Het enige wat was veranderd waren zijn lila paarse ogen die nu een rood waren die ergens ook adembenemend was. Helder kristallen ogen, zo helder dat ze schitterde vanaf hier. Die schepsels waren er voor gemaakt om mensen te lokken met hun schoonheid en hen te beroven van hun levenskracht. Hun godin heeft het hen wel erg makkelijk gemaakt. Zonde van hun schoonheid. Als jong meisje was ik altijd vol in ontzag over hun schoonheid. Ik had niet door dat dat precies het gevaarlijke aan hun was.

Dat zij er gemaakt voor werden om te verleiden doden en niet meer, en niet minder. Het zijn succubi. Het was raar om Damian als een klein kind Samuel zijn naam te zien roepen. De Damian die ik had gekend was anders. Koel, kil, en gevaarlijk. Hij werd vroeger zelfs de gevaarlijkste van zijn ras genoemd omtrent zijn kracht, wat nog steeds angstaanjagend was. Als de goden mij niet hadden gered die dag dan was ik er ook niet meer. Ik had vaak na die dag Mjéjers richting het paleis gestuurd om een oogje in het zuil te houden. Alleen die schepsels waren te slim voor hun eigen bestwil. Of misschien lag het gewoon aan die vervloekte koninklijke familie. Ik had ze die kant op gestuurd om te kijken of mijn vloek die ik op Damian had gezet voordat ik stierf zijn werk had gedaan, maar zijn rode ogen en gedrag vertelde mij genoeg.