Perfects

Het nieuwe begin

Het leven is oneerlijk voor sommige mensen, dat wist ik. Het leven voor mij en mijn huisgenoten was alleen een tikkeltje oneerlijker. Huisgenoten was een lieve benaming voor wat wij eigenlijk echt waren. Ik haatte alleen de benaming die wij kregen, en hoe vaker ik mijzelf zo noemde in mijn gedachten hoe meer ik mijn vrijheid in mijn hoofd verloor. Het koude grijze beton onder mijn voeten vertelde mij dat ik in een nachtmerrie zit, die al 3 jaar door leek te gaan. Mijn huid kon niet wennen aan de kou beneden in de kelder, maar het was beter dan de vorige plaatsen waar ik verbleef. Ik sjokte over het koude beton richting de douches die wij met z'n zessen deelden, en ik liet het water stromen voor een tijdje. Niet om het water warm te laten worden, want voor ons was er geen warm water beschikbaar. We hadden soms geluk in de zomer als de pijpleidingen warm werden en wij met lauwwarm water konden douchen.

Ik trok mijn kleren uit en liep het koude water in. Mijn lichaam schreeuwde eruit te gaan, maar zoals altijd was het even vechten en dan wende ik er aan. Je kon er alleen niet te lang onder blijven staan omdat anders je hoofd pijn begint te doen, en je vingers en tenen gevoelloos raken. Vandaag had ik zin om wat te voelen, om mij ergens levend te voelen. Daarom duurde het douchen vandaag wat langer dan normaal. Nadat mijn vingers en tenen bijna blauw waren liep ik eruit en droogde ik mijzelf af met de ruwe zwarte handdoek. Zwarte handdoeken werden bewust gekozen, voor als wij wonden hadden. Dan was ons bloed niet aanwezig op de handdoek door het afvegen, en bleef het niet zichtbaar in de handdoeken vlekken. Ik jogde naar de kast bij de douches en haalde daar een schoon uniform uit, en droogde mijn haar zoveel ik kon met de handdoek. Hij droogde zoals elke dag toch vanzelf op.

Sjokkend naar de spiegel keek ik naar mijzelf, en was na jaren zo geleefd te hebben mijn levenloze ogen gewend te zien. Mijn blauwe lippen signaleerde dat ik te lang onder de douche was blijven staan, en ik kamde mijn rode haar naar achteren en deed het in een strakke knot. Mijn blauwe ogen stonden dof en mijn huid zag er bleek uit. Alsof ik jaren de zon niet had gezien, wat ergens ook klopte. Wij hadden soms geluk als wij de tuin in mochten om te tuinieren. Dan deed ik er altijd zo lang mogelijk over om te genieten van de zon, al was het die dag koud buiten. Frisse lucht was ook een luxe voor ons.

Je moest het verdienen. Ik bleef niet te lang staren naar mijn spiegelbeeld, omdat ik mijn ondervoede lichaam niet te lang wilde blijven zien. Als je mij 3 jaar geleden had gezien zou je nooit zeggen dat de persoon die ik toen was de persoon is die nu voor de spiegel stond. Ik was onherkenbaar geworden voor mijzelf. Mijn kleine zwarte glimmende hakjes klikte zachtjes op het beton terwijl ik de kamer in liep waar wij sliepen. Mijn ogen schoven op de klok en ik schrok van de tijd. Is het al half 7?! 'Iedereen wakker worden!' Fluisterde ik zo hard ik kon, om geen onnodig geluid te creëren wat de andere bewoners kon irriteren.

Je wilde ze niet boos krijgen, en je wilde ook niet dat het ontbijt te laat op tafel kwam te staan. Ik schudde iedereen wakker terwijl ik mijn paniek probeerde te verbergen. Sam was de eerste waarbij zijn ogen open vlogen en hij keek mij slaperig aan. 'Wat is er? We hebben nog wel even.' 'Het is half 7! Dat is er.' Zijn blauwe ogen sprongen open en hij was meteen klaar wakker. Hij hielp mij met de anderen wakker maken die meer moeite hadden met opstaan. Ontbijt, hoe ging ik ontbijt voor 5 maken in half uurtje? Je zou denken dat het makkelijk te doen was, maar dan weet jij niet hoe uitgebreid de familie Cartwright ontbijt. Iedereen had speciale wensen voor zijn ontbijt, en als je de dag wilde overleven moest alles perfect gaan. Ik rende naar boven op mijn tenen om mijn hakken niet te veel te laten klikken op de betonnen trappen, en ging rechtstreeks de keuken in.

Het eerste waarmee ik begon was alles klaar zetten. 'Hoe ga ik dit moeten doen zonder Isaac?' Mompelde ik tegen mijzelf terwijl het zweet al op mijn voorhoofd stond. De witte deur van de keuken zwaaide open en Sam keek mij met een bezorgde glimlach aan. 'Ik help je wel, anders krijg je het nooit op tijd klaar.' Ik protesteerde niet tegen en wist ook dat Sam een goede werker was, dus maakte ik mij geen zorgen dat er fouten gemaakt konden worden. Een fout kon ons leven nog wel eens gaan kosten. We werkten gelukkig goed samen en waren binnen 20 minuten klaar. Ik kon het niet laten om Sam een knuffel te geven en hem te bedanken. Helaas kon ik hem niet langer blijven knuffelen en zetten we alles op de karren. Fiona kwam naar binnen struikelen en keek ons beiden nerveus aan. 'Ze zitten aan tafel.' 'Alles is al klaar.' Antwoordde ik waarop zij opgelucht zuchtte. Ze greep één van de karren vast en duwde hem richting de eetkamer. Emily nam de andere kar aan en haar gezicht stond nerveuzer dan de rest. Emily was hier het kortst en moest nog heel erg wennen aan de situatie waarin zij zich verkeerde, maar met elke dag die voorbij ging leek ze zich steeds meer op haar gemak te voelen. Voor hoever dat kon in deze situatie. Sam hield de deuren voor hen open en ik volgde dicht achter hun.