Perfects

Achtbaan

Cecilia p.o.v~

Vreselijk, was het enige woord waarmee ik deze ochtend kon beschrijven. Werkelijk vreselijk. Iedereen was in paniek, niemand wist wat er gebeurd was, iedereen was bezorgd en vooral doodsbang. Ik keek in stilte uit het autoraam terwijl de Cartwright familie bezorgd om mij en Isaac heen zaten. Ze konden niet wachten totdat ze aankwamen bij het paleis. Het was 6 uur 's ochtends en ze hadden niet eens kunnen ontbijten. Niemand had dat kunnen doen na wat er gebeurd was. Mijn handen trilden nog steeds en met Isaac leek het ook niet goed te gaan. Seth had een donkere expressie op zijn gezicht en Luca leek afstandig. Louis zat op zijn telefoon en leek het minst getroffen te zijn door deze situatie. Catherine haar lichaam kon niet stoppen met trillen. Celeste hield stevig de hand van haar man vast en keek ook uit het raam. Ik hield mijn zucht in en probeerde de beelden uit mijn hoofd te halen.

Ik probeerde alles uit mijn geheugen te wissen, maar ik kon niet. Het bleef zich maar voorspelen voor mijn ogen, en als ik mijn ogen dicht deed werd het alleen maar erger. Mijn hart deed pijn en ik probeerde mijn tranen in te houden. Ik dacht dat ik van ze af zou zijn, ik dacht dat nu ik hem eindelijk niet meer als eigenaar had, ik die beelden niet meer hoefde te zien. Ik kon het paleis in de verte zien en iedereen ging rechtop zitten. De auto parkeerde voor het fontijn waar normaal slaven buiten de bloemen aan het bewateren waren of hun taken deden, maar vandaag was er niemand. We stapten allemaal uit en deze warme dag voelde extreem koel aan. Een bediende stond met een moeilijke expressie bij de paleisdeuren en boog. Hij deed de normaal open deuren voor ons open en liet ons naar binnen. Het was leeg, nergens iemand te bekennen, geen slaaf of bediende te zien. Het leek alsof het normaal levendige paleis uitgestorven was.

'Jullie zijn er.' Een stem klonk van bovenaan de trap en Rave kwam met een lege blik naar beneden lopen. Normaal was hij vol met leven, maar vandaag leek er niets in hem te zitten. 'H hoe gaat het met hen?! Hoe gaat het met hem?!' Celeste kon haar bezorgdheid niet meer verbergen en keek met een angstige blik Rave aan. Hij zuchtte licht en wreef over zijn tempel. 'Met Lys gaat het goed, maar Oliver... Ian, Demi en Deya zijn nu bij hem om hem onder controle te houden.' Iedereen knikten licht en Seth keek Rave met een koude blik aan. 'Waarom is zijne majesteit en Siora niet bij Oliver? Die kunnen hem het beste tegenhouden.' Rave schudde zijn hoofd. 'Hij wilt vader niet zien, het lijkt alleen erger te worden als hij vader zijn gezicht ziet. Plus tante lijkt te veel op vader, dus hij kan ze beiden niet zien.' Seth zuchtte en nam plaats op de trap. Rave leek er niks van te zeggen en deed hetzelfde. De rest van de familie stond voor ze, en leken niet te durven vragen wat er aan de hand was, maar Seth nam het initiatief. 'Wat is er gebeurd Raven?' Rave haakte zijn vingers in elkaar en liet zijn hoofd hangen.

'Het kwam uit het niets, niemand had het zien aankomen. Zoals jullie ook voelden kreeg iedereen een ongelofelijke pijn en hallucinaties te zien. Hun krachten hebben tot zo ver gereikt dat ze het 3 uur hiervandaan ook hebben gevoeld. Het zat er vol in het menselijk nieuws mee, mensen die ineens neervielen, ongelukken, iedereen die hallucinaties kregen en door draaiden. Het menselijk front wordt mee gehandelt, maar de Nobelen die het hebben gevoeld willen hier jammer genoeg natuurlijk ook over weten...' Rave zuchtte licht en stond op. 'Ik wist ook niet dat hun krachten zo groot waren of tot zo ver konden reiken, en ik wil alvast mijn excuses aanbieden voor beiden mijn broers. Zij konden er helaas niks aan doen.' Rave boog licht en Seth stond meteen op en dwong Rave rechtop te staan, hem klagend dat hij nooit hoort te buigen voor hen nobelen. Rave glimlachte licht en keek naar Catherine. 'Gaat het?' Iedereen draaide zich naar haar toe die met grote ogen naar niets leek te staren, haar lichaam trilde en ze leek bang?

Rave liep de trap af en legde zijn hand op haar hoofd. Ze keek hem eerst angstig, maar werd na een tijdje rustig en leek te relaxen. Hij maakte afstand van haar en glimlachte warm. 'De hallucinaties waren het ergst, ik ben het met je eens Catherine.' Luca keek nadenkend naar de grond en leek zich in het gesprek te mengen. 'De pijn was te doen, maar wat zijn die hallucinaties? Ze waren echt, ik was er in de godin haar naam overtuigd van dat ze echt waren. Ik kon haar aanrake-' Hij stopte zichzelf en keek naar de grond. Rave knikte en rekte zichzelf uit. 'De hallucinaties van Oliver zijn me nog eens een dingetje. Hij heeft mij en demi een keer laten geloven dat we een hele dag samen buiten speelden vroeger, maar we kwamen er thuis pas achter dat hij zijn lessen de hele dag volgde, en al bezig was met zaken leren oppakken van het huis. Hij had geen voet buiten gezet die dag.' Zo waren de illusies, hallucinaties of wat je zo ook mocht noemen van Oliver. Ze waren zo echt, zo ongelofelijk echt dat je niet anders kon doen dan geloven wat hij je liet zien. 'Niemand had dezelfde hallucinatie?' Vroeg Louis geïnteresseerd. Rave schudde zijn hoofd.