Perfects

My hellhole

Sam p.o.v~

Cecilia zat naast me en keek me geïnteresseerd aan. Haar vuurrode haar zat in een losse staart en ze leek in een comfortabele houding te zitten. Zal ik dit wel aan haar vertellen? Het is niet dat ik het haar niet wil vertellen of dat ik haar niet vertrouw. Ik ben bang dat ik, nadat alles weer naar boven komt, slapeloze nachten zal hebben. Fucking Lysander heeft de pijn erger gemaakt dus het was al moeilijk om helder na te denken, maar de pijn leidde me van de pijn in mijn hart af. Ik voelde me misselijk doordat ik geen energie meer om me heen kon voelen door die ring en voelde me leeg. Ik zuchtte en leunde ook achterover, keek naar het bruine plafond en sloot mijn ogen. 'Goed dan, daar begint mijn verhaal.'

Ik dacht terug aan de eerste dag dat ik in het koninklijk huis kwam. Ik werd meteen door een bediende naar de kelders gesleept. Ik weet nog hoe bang ik was en hoe ik uit zijn greep probeerde te ontsnappen, maar het lukte niet. Hij gooide me een cel in en ik zag daar mijn ouders. De deur werd meteen dicht gedaan en mijn moeder nam me in haar armen. Ze rook naar koper en mijn ogen gingen naar mijn vader die in een hoek zat, onder het bloed met diepe sneden. Hij leek zich net aan het leven vast te klampen en leek ook niet lang te hebben. ''Sammie, kijk nu niet naar papa oké. Kijk mij aan.'' Ze zette me voor haar neus en keek me recht aan met betraande ogen. ''Laat ze nooit weten wat jij bent! Oké? Beloof mama dat, alsjeblieft.'' Ik beloofde het haar toen omdat ik doodsbang was dat ik hun in meer gevaar zou brengen. De energie die normaal van mijn ouders afkwam was toen ook niet hetzelfde. Ze waren normaal krachtig, alleen nu voelde ik bijna niets. Mijn vader kuchte en mijn moeder rende naar hem toe en ging op haar knieën. ''Schat laat me je alsjeblieft helen, ik weet dat mijn zwarte magie daar niet op gespecialiseerd is, maar laat het me proberen!'' Smeekte mijn moeder.

Mijn vader schudde zijn hoofd en licht ontstond in de palmen van zijn handen. Hij legde zijn palmen tegen zijn wonden aan en ze sloten zich langzamerhand. Mijn vader was iemand die lichte magie gebruikte terwijl mijn moeder en ik donkere magie beheersten. Die dag, toen de deur open knalde, was de eerste keer dat ik een vampier zag. Twee rode ogen zagen mij over het hoofd maar keken mijn ouders recht aan. Mijn vader trok zich omhoog en mijn moeder ging in vechthouding staan, en gebruikte het laatste beetje energie dat ze in zich had. Ik had altijd gehoord over vreselijke monsters met bloedrode ogen en nu stond er 1 voor me. De vampier was stil en rechtte zijn rug voordat hij sprak. ''Op bevelen van zijne koninklijke hoogheid zal ik jullie levens moeten afnemen. Jullie kunnen terugvechten, maar weet dat het nutteloos zal zijn.'' Mijn moeder grijnsde en een donkere aura ontstond om haar heen. Voordat de aura dikker werd was de vampier snel en lag ze al in een oogwenk, met een gat in haar borst, op de grond. De bekende aura verdween als sneeuw voor de zon. ''Isabella!!'' Hoorde ik mijn vader schreeuwen. Hij haalde boos uit naar de vampier, maar weer was dat monster zo snel en lag mijn vader ook op de grond. Zijn hoofd rolde tot aan mijn voeten.

Zijn mond en ogen waren nog open en bloed goot uit zijn nek. Mijn hele lichaam trilde en ik besefte toen nog niet wat er gebeurd was. Het monster veegde zijn hand, die hij door mijn moeders borst gestoken had, af en leek me toen pas op te merken. ''Oh, kijk eens wat we hier hebben. Over jou heb ik niks gehoord.'' Zijn rode ogen werden bruin en hij glimlachte licht. ''Dat waren je ouders zeker...'' Hij had me in zijn greep en rook aan me. ''Jij ruikt goed, heel erg goed zelfs.'' Hij gooide me op het lijk van mijn moeder en grijnsde. ''Ik zal aan zijne koninklijke hoogheid moeten vragen wat ik met jou moet doen, ik kom zo terug.'' Hij sloot de deur en mijn kleren waren bedekt onder mijn moeders bloed. Tranen rolden over mijn wangen en ik besefte pas nadat ze niet meer reageerde dat ze dood was. ''Mama, laat me alsjeblieft niet alleen hier. Alsjeblieft!'' Ik schudde haar nog een laatste keer door elkaar, maar ik wist al dat ze niet terug zou reageren. Mijn tranen die op mijn moeders lijk vielen leken op een gegeven moment licht te geven. Verward keek ik ernaar en er groeide zwarte rozen. Prachtige zwarte rozen die we altijd gebruikten als 1 van ons niet meer terug kwam. Ik legde er ook 1 op het lijk van mijn vader en ging in een hoek zitten.