Perfects

Disobedient dog

Sam p.o.v

Voor de zoveelste keer in mijn leven lag ik op een betonnen koude vloer, lag mijn rug open en kon ik amper ademhalen. Ik keek naar de zwarte leegte om me heen en kreunde licht toen ik me omdraaide. Mijn lichaam trilde van de kou en ik krulde mezelf op in een bal. We waren weer terug in het helse paleis, en ik zat misschien al een paar dagen vast. Lysander had weer een nieuwe ring voor me gemaakt en heeft hem meteen bij me om gedaan. De eerste dagen dat ik hier zat gloeide dat ding vel, en de pijn in mijn lichaam was zo heftig dat ik een paar keer mijn bewustzijn verloor. Gelukkig gloeide dat ding niet meer. Ik hoorde voetstappen dichtbij de deur en kort daarna het geklingel van sleutels. Ik hees mezelf met moeite op een zittende positie en kneep mijn ogen tot spleetjes toen de deur opende. Het licht ging aan en ik sloot mijn ogen, mijn ademhaling werd sneller. Lysander en Oliver waren al een tijdje niet bij me geweest nadat ze me gestraft hadden. Adeya kwam 1 keer bij me checken, maar zij zelf zag er vreselijk uit. Ik denk dat ze alleen bij me kwam checken zodat ze weg zou zijn van iedereen. Op de een of andere manier beurde me ze wel op, al weet ik niet zeker of zij het was of het eten dat ze bracht.

Mijn maag knorde weer bij de gedachte van eten en ik opende mijn ogen. Twee groenbruine ogen keken me recht aan. Zijn halflange haar had hij in een knot en zijn baard zag er verzorgd uit. Hij had een vieze grijns op zijn gezicht en een grijs pak aan. Ik twijfelde of het een hallucinatie was, want waarom zou Lorcan mij komen bezoeken? Hij sloot de deur achter zich en mijn hart begon sneller te kloppen, mijn angst werd ook groter. 'Lorcan.' Zijn blik veranderde en zijn ogen werden koud, zijn stem wreed. 'Koning Lorcan, en je hoort voor me te buigen jij nutteloze slaaf.' Mijn haat voor hem overnam mijn angst. 'Nutteloos hé? Maar ondertussen maakte je er een heel probleem van sinds je erachter kwam dat je niet van me kon drinken.' Hij trok zijn jasje uit en gooide hem op de grond. Wat was hij van plan? Hij stroopte de mouwen van zijn witte overhemd op en pakte de stoel uit de hoek van de kamer. Hij draaide de stoel om en ging erop zitten, met zijn armen leunend op de rugleuning. 'Mijn jongens hebben je te veel je gang laten gaan, daarom heb je zo een grote mond. De tijden dat je mijn persoonlijke slaaf was deed je alles wat ik je opdroeg zonder problemen.'

Hij kreeg die vieze glimlach weer op zijn gezicht en ik keek uit walging weg. 'Wat kom je hier doen? Je komt me normaal nooit bezoeken. Zijn je mannelijke sexslaven niet genoeg voor je?' Lorcan grinnikte licht en ik keek hem aan. 'Je weet toch dat jij de enige bent die aan mijn sexuele eisen voldoet?' Mijn ogen vulde zich met angst en mijn handen begonnen te trillen. 'B Bent u hiervoor hier?' Mijn stem klonk als die van een bange muis en dat leek Lorcan te amuseren. 'Hahaha niet meer zo zelfverzekerd hé?' Hij stond op en hurkte voor me neer. Hij pakte mijn kin vast en zijn duim wreef over mijn lippen. 'Daarvoor ben ik hier niet.' Ik wou zijn hand wegduwen maar hij stopte me. 'Maar als je je niet gedraagt kan ik hier daar wel voor zijn.' Ik liet mijn arm langs mijn zij vallen en hij glimlachte licht. Zijn hand ging van mijn kin naar mijn nek, en hij klemde zijn hand om mijn nek. Mijn nek brande doordat zijn hand de beet plekken raakte. 'Die actie van je tijdens de vergadering en Rael zijn opdracht heeft me een paar dingen laten realiseren. Het belangrijkste van die dingen is dat ik af moet van heel jullie ras.' Ik keek hem met een kleine glimlach aan. 'En hoe wil je een ras vol krachtige magiërs neer halen? Het is je 100 jaar geleden niet gelukt dus het zal je nu ook niet lukken.'

Hij grijnsde wat me vertelde dat hij verzekerd was van zijn zaak. 'Alleen 100 jaar geleden hadden we jou nog niet.' Ik keek hem in stilte aan. 'We waren er altijd van overtuigd dat magiërs ouders, een begeleider nodig hadden die hun magie te leren, maar jij liet ons het tegendeel zien. De dag tijdens de vergadering, wanneer jij je kracht gebruikte en een groepje Nobelen moeite hadden om jou neer te halen liet me alles in een ander daglicht zien.' Hij liet mijn nek los, pakte me bij mijn kraag en trok me omhoog op mijn voeten. 'Het liet me zien dat de Nobelen van deze generatie zwak zijn. Gelukkig stelde mijn zonen mij niet teleur sinds zij je binnen een paar seconden neerhaalden, maar ik heb hun ook opgevoed zoals ik ben opgevoed.' Hij liet mijn kraag los en liep naar de deur. 'De nobelen van tegenwoordig zijn opgevoed alsof zij de krachtigste op aarde zijn, en niemand hen iets kan maken.' Hij keek me aan en glimlachte licht. 'Alleen een slaaf gaf hen tijdens de vergadering een reality check. Het heeft mij ook laten realiseren dat als jij zo krachtig bent geworden zonder begeleiding, hoe krachtig zouden magiërs zijn met begeleiding en training?' Hij opende de deur en seinde voor me om eruit te lopen.