Perfects

Het koninklijk huis

Cecilia p.o.v.~

Het geluid van het mes op de snijplank deed mij denken aan iets anders dan de nerveuze gevoelens die door mijn lijf gierde. Mijn ogen waren gefocust op het snijden van het fruit voor het ontbijt van de Cartwrights, maar mijn hoofd zat ergens anders. De volgende dag was al sneller aangebroken dan ik had gewild en mijn ogen schoven steeds richting de klok, bang dat de tijd sneller zou gaan dan hij gisteren deed. Sam stond bij het gasfornuis met al sinds gisteren een gespannen uitdrukking op zijn gezicht. Ik had nog met hem geprobeerd te praten, maar dat leek hem niet te helpen dus besloot ik hem met rust te laten. Zelfs Fiona leek hem niet op te kunnen beuren, wat mij vertelde dat hij er echt doorheen zat.

Na gezien te hebben dat Dimitri deel uitmaakte van de koninklijke familie kon ik mij voorstellen waar Sam doorheen is gegaan. Hoe lang was hij slaaf van het koninklijk huis? Wie maakte er allemaal nog meer deel uit van de koninklijke familie? Waren ze allemaal net zo erg als Dimitri of erger? Het waren allemaal vragen die ik maar voor mijzelf hield. Zijn ogen waren sinds gisteren duisterder dan ze al waren, en hij had donkere kringen onder zijn ogen wat mij vertelde dat hij de hele nacht niet had geslapen. Ondanks dat, stond hij als een pro pannenkoeken te flippen en ging hij sneller dan dat ik ging. Hem vragen of het oké met hem ging leek mij ook geen goed idee, omdat ik al aan hem kon zien dat het niet met hem ging. Twijfelend over hoe ik deze stilte tussen ons kon verbreken was hij mij gelukkig voor.

'Ik wil echt niet terug naar dat helse paleis.' Zuchtte hij zachtjes. Ondanks dat hij eindelijk tegen mij praatte wist ik niet hoe ik daar op kon reageren. Als ik antwoordde met dat ik hem snapte, wat ik niet deed omdat ik daar nooit was geweest, zou het hem niet geruststellen. Hij zette de laatste pannenkoek op de stapel pannenkoeken en draaide het gas uit, waarna hij zich mijn richting op draaide. 'Het enige positieve van vandaag is dat ik straks niet meer in de keuken hoef te staan omdat Isaac terugkomt.' Oh ja, Isaac! Ik was helemaal vergeten dat hij vandaag zou komen. 'Ik heb hem gemist.' Gaf ik toe, en Sam knikte instemmend terug. 'Haatte je het zo erg om met mij in de keuken te staan?' Vroeg ik hem, terwijl ik het fruit in een schaaltje deed en naar hem toe schoof.

'Ik maak liever schoon, toen ik daar was moest ik ook altijd koken voor... Lysander. Hij haatte het eten van beneden, en ik moest het altijd persoonlijk voor hem bereiden.' 'Beneden?' 'Ja, de grote keuken beneden. Daar wordt het eten voor alle slaven en het koninklijke huis normaal gezien gemaakt. Zal je nog wel gaan zien als we daar zijn.' Dit was het meeste wat ik hem ooit heb horen vertellen over zijn tijd in het koninklijk huis, dus probeerde ik zo aandachtig mogelijk te luisteren. Helaas duurde het niet lang voordat Sam het onderwerp terug veranderde naar Isaac. 'Wedden dat Isaac binnenkomt en ons dramatisch gaat groeten. Cariños, Los extrañé a todos!' Deed Sam hem na waardoor ik moest lachen.

Isaac was Spaans, en sprak ook het meest Spaans met ons. Echter, als hij serieus was liet hij zijn moedertaal altijd liggen en sprak hij in een taal die wij allemaal konden verstaan. 'Hoe laat arriveert hij vandaag?' Vroeg ik Sam, hopend dat ik Isaac deze ochtend nog kon zien omdat zijn aanwezigheid iedereen altijd opbeurde. 'Ergens in de middag pas helaas. Wij zullen hem pas in de avond kunnen zien.' In de avond pas... Ik ben benieuwd naar alle verhalen van zijn ervaringen bij de Nobelen waar hij voor moest koken. 'Gelukkig komen we in de avond terug en hoeven wij daar niet te verblijven.' Mompelde Sam meer in zichzelf dan tegen mij, wat mijn nerveuze gevoelens weer opwekte. 'Is het koninklijke huis echt zo erg? Ik bedoel, nog erger dan Dimitri?' Hij glimlachte licht maar zijn ogen stonden droevig. 'Dimitri is een engeltje in vergelijking met andere figuren in dat vervloekte paleis.' Ging dit over de ''hem'' die Dimitri gisteren benoemde?

'Hoe lang was je een slaaf van de koninklijke familie?' Hij keek mij aarzelend aan, en ik wist dat hij aan het twijfelen was of hij mij het wel of niet moest vertellen. Ik vroeg mij alleen af wat voor kwaad het kon om mij dat te vertellen. 'Een paar jaar.' Antwoordde hij afstandelijk, waarna ik aan zijn lichaamshouding kon zien dat hij geen zin meer had om te praten. Ik besloot het te laten liggen en het duurde niet lang voordat Fiona binnen kwam om ons te melden dat de familie aan tafel zat. Na het ontbijt van de Cartwright en na zelf snel wat naar binnen gewerkt te hebben, stonden Sam en ik stipt 9 uur buiten voor de voordeur te wachten op onze eigenaren. Hoe meer tijd er voorbij ging, hoe nerveuzer Sam leek te worden. Hij tikte de hele tijd met zijn voet op de grond en staarde leeg voor zich uit. Het tikken van zijn voet begon mij langzaam gek te maken, waardoor ik mijn hand op zijn schouder legde wat hem even mijn kant op deed kijken.