Perfects

Machteloos

Sam p.o.v~

Mijn hart raasde en ik hield mijn adem in. Als hij het vertelt dan ben ik er geweest, vooral nu deze vervloekte ring om mijn vinger zit. Ik draaide de ring met mijn duim en probeerde niemand aan te kijken. De pijn in mijn rug en wang herinnerde me dat de wezens die voor me stonden momenteel krachtiger dan ik waren, en met meerdere waren. Oliver zou me misschien nog in leven laten, maar Lysander zal dat niet doen. Zo is hij niet, hij kent geen genade. 'Wat ik wou vragen was of jullie allemaal aanwezig zullen zijn bij de vergadering.' Mijn hart stopte met kloppen en ik probeerde mijn blijdschap te verbergen. Oliver grinnikte licht en ging rechter op staan. 'We zullen niet allemaal aanwezig zijn. Alleen Lysander en ik zullen aanwezig zijn, misschien Dimitri maar dat zal aan hem liggen.' Dimitri liep met een glimlach naar Cecilia toe en leunde op haar. Ze leek zich ongemakkelijk te voelen, maar er was niet veel dat ze kon doen. 'Ik denk niet dat ik aanwezig zal zijn, ik heb andere zaken die ik moet attenderen. Plus, ik denk dat Oliver en Lysander deze zaken het beste kunnen hanteren. Vader zal ook aanwezig zijn en ik heb geen zin om bij hem in de buurt te zijn.' Rave grinnikte en keek zijn tweeling broer met een grijns aan.

'Awh, is het omdat papa je heeft verteld niet meer rond te luieren en iets met je leven te doen?' Dimitri keek hem met koude ogen aan. 'Ik doe veel meer dan hem! Wie denkt hij wel dat hij is? Als hij nou iets deed dan-' 'Dan wat?' Zijn zware, elegante stem deed iedereen verstijven en iedereen die in de hal was buigen. Een koude rilling ging over mijn lichaam en ik begon automatisch te trillen zonder dat ik dat wou. Dimitri vloekte zachtjes voordat hij licht zijn hoofd boog voor zijn vader. Zelfs Lysander boog zijn hoofd en keek met een waarschuwende blik naar Dimitri. Hoe dichterbij zijn voetstappen kwamen hoe meer tranen er brandde in mijn ogen. Ik wou weg, wat als hij me weer- Ik wou er niet aan denken. Mijn hart klopte snel en dat leek veel aandacht te trekken. Als die godverdomme ring niet om mijn vinger zat, dan had ik met mijn krachten mijn hartslag onder controle kunnen houden. 'Dan wat Dimitri?' Zei Lorcan geamuseerd. Dimitri krabde aan zijn achterhoofd en lachte awkward. 'Hahaha, niks vader. Ik was gewoon een beetje geïrriteerd en oefende dat op u uit.'

Lorcan stopte eindelijk met lopen en ik kon zijn zwarte schoenen zien. 'Als je iets te zeggen hebt, of wilt klagen over hoe ik dingen doe, kom het me in mijn gezicht vertellen. Ik hoop niet dat je het zo ook bij anderen doet.' Ik kon duidelijk zien dat Dimirti geïrriteerd raakte, en hij leek Cecilia's schouders eraf te knijpen want haar gezicht vertrok van de pijn. 'Dat doe ik niet vader. Maakt u daar maar geen zorgen over. Wat ik te klagen had is dat wij tegenwoordig veel moeten doen om dit rijk in stand te houden als uw zonen, terwijl u niks lijkt te doen.' Het was doodstil en Lorcan grinnikte. Hij leek gelukkig in een goede bui te zijn, anders had hij dat nooit goed opgepikt. 'Hebben jullie me zo erg nodig om dingen te handelen? Ik dacht, ik laat het aan jullie over. Wat gaan jullie doen als het tijd wordt om in mijn eeuwige slaap te gaan?' Dimitri wist niet meer wat hij moest zeggen dus hield hij zich stil. Adeya boog haar hoofd. 'Ik ben weer teruggekeerd vader.' Lorcan glimlachte wat me misselijk maakte en opende zijn armen. Adeya knuffelde hem en glimlachte blij. 'Dank u dat u me komt ontvangen vader. Ik had niet gedacht dat u van uw luie reet zou komen.' Als 1 van de andere broers hem zo had aangesproken dan zou hij hell laten losbreken, maar voor zijn enige dochter heeft hij een plek in zijn hart. Als dat monster een hart heeft.

Hij heeft haar altijd met alles laten wegkomen en doet dat nog steeds. Je kon duidelijk zien wie zijn favoriet was, en het was altijd Adeya geweest. 'Vader, ik heb zoveel geweldige dingen meegebracht. Ik heb ook wat kleding voor u meegebracht, want u ziet er weer uit als iemand uit 1790.' Lorcan legde met een kleine glimlach zijn hand op de hoofd van Adeya. 'Ik ben benieuwd naar wat je hebt gehaald Deya. Het is goed je weer in het paleis te hebben mijn kleine prinses.' Ze glunderde bij het horen van haar bijnaam. Ik voelde een hand op mijn schouder, schrok en keek naar links. Dimitri trok me naar achter en duwde me voorzichtig, zonder geluid te maken, richting de zaal waar ik normaal les gaf aan de slaven. Adeya leek druk met haar vader in gesprek en Oliver mengde zich ook terwijl hij soms mijn richting op keek. Deden ze dit nou om mij van hem weg te houden? Wat hun intentie dan ook mocht zijn, nam ik niet de kans om gespot te worden door dat monster. Ik liep zachtjes maar zo snel ik kon richting de zaal, maar de stem van Seth stopte me. 'Samuel.' Mijn hart zonk me in mijn schoenen en ik durfde niet achterom te kijken. Ik kon zijn ogen al naar me voelen kijken en het gaf me kippenvel.