Perfects

Unpleasant flashbacks

Het was doodstil in Luca's kamer en ik hoorde de deur zachtjes dicht klikken. Luca liep op een rustige pas naar de donkerblauwe bank in zijn kamer. Hij nam plaats, legde zijn mok op tafel en bladerde door het bruine leren boek in zijn hand. Hij leek gevonden te hebben waar naar hij zocht, pakte zijn mok weer vast en begon met lezen. Hij leek voor mijn gevoel extreem veel op Oliver wat me niet aanstond. 'Vertel me, wat is er gebeurt de dag dat ik weg was? Vertel me alles.' Een raar gevoel van déjà vu ging door mijn lichaam heen. Hij keek me recht aan en ik zou zweren dat ik dit eerder had meegemaakt. Kippenvel ging over mijn lichaam heen en rillingen gingen over mijn rug. In plaats van dat er donkerblauwe ogen naar me staarden, staarden er nu honingbruine ogen naar me.

''Vertel me, wat is er gebeurt die dag? Vertel me alles.'' Hij had zijn boek open voor zich en zijn mok in zijn andere hand. ''Meester, ik weet niet wat er gebeurd is.'' Zijn ogen verlieten het boek niet. ''Dus je wilt zeggen dat de Nobelen die daar waren zelf op die informatie kwamen zonder dat jij iets hebt gezegd?'' Mijn hart klopte in mijn keel. ''Ik wist niet dat- Het spijt me.'' Hij zuchtte en legde zijn boek neer. ''Wat heb je ze allemaal verteld.'' Mijn stem trilde terwijl ik hem vertelde wat ik hun allemaal had verteld. Hij wreef over de brug van zijn neus legde en ook zijn mok neer. ''Ik zou je hiervoor moeten straffen, dit kan ik niet laten gaan.'' Mijn wonden van een paar dagen geleden brandde nog en ik kon me niet nog meer pijn voorstellen. ''Meester, alsjeblieft! I ik wist niet dat ik dat niet mocht vertellen, wat als ze me iets aan deden?!'' Hij grijnsde licht en stond op. ''Ze zullen niet durven mijn slaaf aan te raken, dus daar hoef je je verder niet zorgen over te maken.'' Hij ging voor me staan en zijn lengte en koude ogen intimideerde me. Zijn schoonheid was toen overwelmend en ik stapte naar achter, maar hij hield me tegen. ''Ik kan je hart vanaf hier horen kloppen.'' Zijn hand ging naar mijn nek en hij streelde met zijn duim de lijn waar mijn slagader liep. ''Je zou het toch niet erg vinden als ik een hapje van je neem?'' Zijn stem klonk honingzoet wat me hynotiseerde en-

'Cecilia, ik wacht.' Luca zijn luide stem bracht me weer naar het heden. Ik zuchtte opgelucht toen ik de blauwe leren bank weer zag en het beige tapijt onder de grijsbruine koffietafel. Ik keek naar rechts en zag de zwarte flatscreen Tv, die te groot was, aan de muur hangen met daaronder de donkerbeige Tv meubelen. De glanzende grijs-beige vloer was ook weer terug, gelukkig. Ik schudde de flashback van me af en bad mijn excuses aan. Ik vertelde hem alles wat er was gebeurt maar hield natuurlijk Sam uit mijn verhaal. 'Adeya is dus weer terug...' Zei hij zachtjes nadat hij een slok van zijn mok nam. 'Weet je zeker dat je niks voor me achterhoudt Cecilia?' Waarom moest hij dat nou vragen? Ik hield alleen alles wat met Sam te maken had achter, maar dat moest ik doen. Van niet alleen mezelf maar ook van de prinsen en Sam zelf. 'Lieg niet tegen me, ik zit al niet in een extreem goede bui.' Weer een déjà vu moment, ditmaal niet Oliver maar Rave. Hij keek me precies op dezelfde manier aan, met achterdocht en irritatie.

''Waag het niet tegen me te liegen, je weet hoe erg ik dat haat Cici.'' Hij leunde achterover op zijn zwarte leren bank, had een donkergrijze joggingbroek aan en een zwart t-shirt. Ik zag hem haast nooit pakken dragen alleen maar alledaagse kleren. ''Rave, ik weet niet waar ik over zou moeten liegen.'' Het was nieuw voor mij om als slaaf mijn eigenaar bij zijn naam te noemen, maar hij maakte me toen zo comfortabel dat ik het durfde te doen. ''Waar hebben we het nu de hele tijd over Cecilia? We hadden het over die Nobel die langs kwam toch? Heeft hij je die wond gegeven. ja of nee?'' De Nobel had me inderdaad die wond gegeven, maar had me daarna ook bedreigd en laten zien dat hij me op elk moment dood kon hebben. Rave was in mijn ogen geen Nobel toen, maar een belangrijk iemand waar Nobelen naar toe gingen voor advies. Hij gedroeg zich ook nooit als een Nobel, dus ik had nooit kunnen weten dat hij een prins was. Liegen had ik geprobeerd bij mijn vorige eigenaren, en ik ging het niet proberen bij Rave die tot nu toe aardig tegen me was. Hij had me geheeld van alle wonden die Damian en Dimitri mij hadden gegeven dus ik was hem heel erg dankbaar. ''Ja.'' ''Zie je, zo moeilijk was het toch niet. Laat me je wond zien.'' Ik had een diepe wond van mijn schouder naar mijn elleboog.