Blank || FayeYoko [Tagalog]

Chapter 6

Khun Nueng

"Hindi puwede."

Iyon ay hindi ang aking boses. Pareho kaming lumilingon upang tingnan kung sino ang nagsasalita ng may matulis na tinig, si A-Nueng pala, na may nakurap na mukha at nakatingin nang mapanganib kay Chet.

"Hmm?" Itinaas ni Chet ang kanyang balikat at nagtanong

"Kilala n'yo ba ang isa't isa?" Hindi ako sumagot.

"Um sige tapusin na natin ang ating usapan dito. Aalis na ako. Puwede ba akong bumalik para makipagkita sa'yo ulit?"

"Sige" sagot ko

Dapat sana ay mauunawaan niya ang aking pagtanggi sa pamamagitan ng aking katahimikan, at ayoko ring sirain ang kanyang mukha sa harap ng maraming tao. Muling lumilingon si Chet at tinitigan ang babae, mukhang may iniisip.

"Ilang taon ka na?"

"Hindi ko sasabihin sa'yo... Huy, bakit mo tinitigan ang dibdib ko?" Ipinag cross ni A-nueng ang kanyang mga kamay upang takpan ang kanyang dibdib, ngunit tawang-tawa lang si Chet nang hindi iniintindi ang kanyang bastos na asal.

"Tinitignan ko ang iyong uniporme. Galing ba siya sa parehong paaralan na pinasukan ni Khun Nueng? Parang nakikita ko na itong uniporme dati eh."

Tinignan ako ni A-Nueng nang may pagkabigla at nagtanong

"Tita, Sa parehong paaralan ka ba nag-aral tulad ng akin?"

"Kung hindi ka aalis ngayon, sasapukin kita ng walis tambo," sabi ko kay Chet, gusto kong umalis na ito ngayon kung ano ano nalang ang sinasabi eh.

"Nagtatanong lang ako eh... Mukhang pamilyar kasi ang mukha niya."

"Pamilyar"  Tumingin ako sa sulok ng aking mata kay A-nueng at iniisip ang sinabi ni Chet. Sa totoo lang, pakiramdam ko ay nakita ko na ang ganitong mukha noong unang beses kong makilala siya, pero ang nakakairitang asal niya ay nagpapabalewala lang sa akin.

"Sige paalam na" paalam ni Chet saakin.

"Okay"

Pinagmasdan ko ang mamahaling kotse niya habang ito'y umalis hanggang sa nawala ito sa aking paningin. Kinalabit ako ng babae sa aking bewang at sinabi

"Masyado mo siyang tinitignan. Naiinggit ako."

"Ano naman ang magpapaiinggit sa iyo aber?"

"Sino ang lalaking iyon?"

"Gusto mong malaman dahil?

"Dahil gusto kong malaman kung sino ang aking kalaban. Wala nang ibang makakakuha ng iyong puso tita Nueng dapat ako lang."

"Kung magpapasiya akong sabihin sa iyo, sasabihin ko."

"Sabihin mo na nga kasi"

"Siya ang lalaking halos kong pakasalan"
Ang mas maliit na katawan ay humahawak sa kanyang dibdib, tila ba siya'y mabagsik na tataob. Gayunpaman, ang kanyang pagkakayuko sa akin ay nagpapakita sa akin na siya ay nagpapansin lamang.

Pumalabas ako ng tahimik na hinga at hinila ang kanyang kollar para siya'y makatayo.

"Mabigat ka. Huwag kang umaasa sa akin ng ganyan."

"A-nueng" tawag ko rito

Sa una, iniisip ko na nagbibiro lang siya tungkol sa pagkalula, ngunit nang mapansin ko ang kanyang paghingal at malamig na mga kamay, hindi na ako sigurado.

"Nueng... Anong problema? Talaga bang magpapakalula ka? Huy A-nueng!"

Bigla siyang tumingin sa akin at itinuro ang kanyang kamay sa kaniyang dibdib.

"Nasaktan ang puso ko."

"Imahinasyon mo lang yan"

"Huwag mo akong bitiwan, tita. Kung bitiwan mo ako, tiyak na mahuhulog ako. Wala na akong lakas."

"Mas mabuti nang huminto ka kasi kung hindi magagalit ako."

"Mahal kita, tita... Aray."  Bigla ko siyang binagsak ito naman ay lumikha ng malakas na pag-ungol, at siya ay nagngingitngit sa sakit. Agad akong lumipat ng paningin para tingnan siya, sa loob ay nag-aalala, ngunit itinago ko ang aking damdamin.

"Sobrang masakit ang ulo ko..."  Sabi niya bahang hawak ang kanyang ulo na matindi ang pagkabangga sa sahig. Ang kulay kahel na likido ay dumikit sa kanyang mga daliri at nagpabilis ng tibok ng aking puso.

"A-Nueng"

"T-tita..."

Iyon lamang ang kanyang nasabi bago siya biglang nawalan ng malay. Ako'y napatigil sa takot sa pagtingin lamang dito, hindi alam kung ano ang gagawin. Sa halip, ang isa sa mga nangungupahan ay lumabas at tiningnan ako na tila isang walang puso na walang may balak na tulungan ang babae.

"Nalipasan siya ng malay. Hindi mo ba siya tutulungan?" Tanong nung isang nangungupahan

"Nagpapanggap lang to" sagot ko naman

"Ang sama mo namang tao."

"A-ano?"

Nagsimula akong maramdaman ng pagkabahala nang mapagtanto kong mas maraming tao ang nagtitipon at nagmumura sa akin nang hindi man lang nag-iisip na naririnig ko sila.

"Oo na, Sige na, tutulungan ko siya."

Pinagdaanan ko ang karamihan, sinusubukan na maabot ang babae. Maingat kong binuhat siya sa aking bisig, humarap sa mapanghimasok na karamihan at tinanong  "Saya na kayo ngayon?"

Gayunman, hindi ang mga tao sa paligid ang sumagot, kundi ang taong nasa aking bisig.

"Oo, sobra"

Tumingin sa akin si A-Nueng na may isang mata at may mapanlilok na ngiti sa kanyang mukha, parang siya ay nag tagumpay na sa pinakamahirap na laban. Tiningnan ko siya at unti-unting nagbukas ng mga mata, ang aking damdamin ay yaong ng pagkatalo.

Ang babaeng ito ay dapat bigyan ng isang Academy Award balang araw para sa kanyang galing sa pag-arte.

Panginoon, ano ba naman ito...