Blank || FayeYoko [Tagalog]

Chapter 22

Khun Nueng

"Hindi mo ginawa ang sinasabi ko?" Hindi ko kayang tignan sa mga mata ang aking dating pinakamatalik na kaibigan dahil nararamdaman ko pa rin ang pagkakasala. Kahit na hindi ko siya nabuntis, itong lahat ay nangyari dahil sa akin.

"Sinong nagsabing hindi?"

"Ano?"

"Binuksan ko ang buong bote."

Tinakpan ko ang aking bibig ng aking kamay nang marinig ko iyon. Ang aking puso ay kumakabog nang mabilis kaysa kailanman. Iyon ang nagpatawa kay Piengfah.

"Wow. Isang malaking pribilehiyo na makita ka na nagugulat."

"Ininom mo?..."

"Oo."

Hindi ko matanggap ang ideya na si Piengfah ay buntis. Kung ang ina ay hindi handa, mas mabuti pang alisin ang sanggol.

"Pagpatay sa isang buhay ay isang kasalanan, Khun Nueng"

"Maaaring tama ka. Pero kung hindi ka handa, hindi mo dapat payagan ang isang buhay na ipanganak. Sigurado ka bang tanggapin ng iyong pamilya ang katotohanan na buntis ka?"

Nag-alinlangan si Piengfah dahil natatakot siyang biguin ang kanyang pamilya, lalo na ang kanyang ina, na madalas kong narinig na napakahigpit daw.

"Ngunit... Ngunit ang sanggol ay walang kasalanan."

"Mayroon... Dumating siya sa maling panahon." Binigyan ko si Piengfah ng gamot na binili ko sa parmasya.

"Narinig ko na ito ay tatanggalin ang sanggol. Inumin mo."

"P... pero..."

"Kahit na pabayaan nating ipanganak ang sanggol, hindi mo ito maaaring palakihin. Nakita mo na ba ang seryeng Dao Pra Sook, kung saan ang ina ay nanganak at iniwan ang kanyang sanggol sa ospital? Ang sanggol sa huli ay lumaki at pumunta sa isang brothel."

"Iyon ay isang serye."

"Ito ay batay sa totoong buhay. Ang mundo na ito ay isang malupit na lugar!"

Inilagay ko ang gamot sa kamay ng aking kaibigan at pumilit.

"Huwag mong hayaang sirain ng sanggol ang iyong buhay. Ang kasalanan ay isang bagay na darating sa iyo sa susunod mong buhay o pagkatapos ng iyong kamatayan. Maaari mong bayaran ang iyong kasalanan sa impyerno."

At nang araw na iyon... hindi ko na kailanman nakita si Piengfah muli.

Binayaan ko ang aking sarili na mahulog sa lupa, nawawalan ako ng lakas. Nanatili si Piengfah na nakatayo habang sinasabi niya sa akin ang nangyari. Tumingin siya sa akin at mabagal na yumuko ang ulo.

"Ginawa ko ang sinabi mo sa akin na gawin. Pero sa huli, sobrang takot ako kaya't kailangan kong aminin sa aking ina dahil sa sobrang sakit. Napakalakas ng kapit ng sanggol. At sobrang huli na ako sa aking pagbubuntis upang mawala ito.