Blank || FayeYoko [Tagalog]

Chapter 13

Khun Nueng

"Gaano katagal ka pa magtatago diyan? Stalker ka ba?"  Nagpakita ang babae na may salamin sa likod ng poste ng ilaw.

"Bakit mo alam?" Manghang tanong nito

"Siyempre. Hindi ka maaaring magtago sa likod ng poste na iyon dahil kitang kita ka parin. At bakit ka nga ba nagtatago ha?"

"Wala akong lakas-loob na ipakita ang sarili ko."

"Oh bakit? Nyare sayo?"  Tumingin ako sa munting babae, na patuloy na nakatingin sa lupa. Karaniwan itong may masigla at matapang, ngunit ngayon, nararamdaman ko ang kanyang takot at kakulangan ng kumpiyansa. Mukha siyang lubos na iba ngayon.

"Kung hindi ka magsasalita, pupunta na ako sa kuwarto ko."

"Yung babae... napaka-ganda niya." Sa wakas at nagsalita na rin. Kumunot ang noo ko at tumuro sa direksyon kung saan bago lang inalisan ni Sam.

"Itinutukoy mo ba ang babae na iyon?"

"Oo... ang may-ari ng dilaw na kotse. Maliit at maamong hitsura. Mukhang mayaman at malamang na galing sa marangyang pamilya."

Tumango ako. Oo nga. Iyon si Sam, isang babae na may titulo ng M.L. sa kanyang dokumento ng pagkakakilanlan.

At oo... ako rin.

"Totoo, yung babae na yun, meron na sakaniya ang lahat."  Tiningnan ko si Nueng, na patuloy na nakatingin sa lupa at iniiwasan ang aking mga mata.

"Bakit nanginginig ang boses mo? Anong problema?" Tanong ko rito

"Pakiramdam ko... lubos akong talo."

"Huh?"

"Lagi akong may tiwala sa sarili, pero nang makita kitang guguluhin ang buhok ng babae at ngumiti nang tapat sa kanya, iyon ang naging pakiramdam ko... talo."

"Bakit mo gustong makipaglaban sa kanya eh hindi ka naman makakasabay don."

"Alam kong hindi ako makakasabay, kaya dapat itigil ko na lang siguro itong nararamdaman ko."

Ang mga mata ng masayang bata ay pula at puno na ng luha. Tiningnan niya ako na tila't tinanggap na niya ang kanyang pagkatalo. Nakaramdam naman ako ng inis dito.

"Anong klaseng kabulastugan iyan? Bakit ka naduduwag? Bakit ka umuurong? Hindi ko gusto ang mga taong gumagawa ng mga bagay na pilit lang." Galit kong sabi sakaniya.

"Kung iniisip mong matalo ka, hindi ka dapat nagpahayag na lalaban ka sa una pa lang. Hindi ko gusto ang mga taong mangangako at hindi naman pala kayang panindigan yung pangakong ginawa!.."

"Tita Nueng..."

"Kung ganyan kang tao, huwag ka nang magpakita muli o pumunta para makita ako muli."

Pagkatapos kung sabihin iyon nagpabaya na lang si A-nueng sa kanyang luha dahil wala siyang masabi. Ako, na nagiging galit na, sinabi ang lagi kong sinasabi para mapalayo ang mga tao sa akin upang matapos ko na ito. Laging nagkakaroon ito ng epekto na nais ko.

"You are not worthy of me."

Nakalipas na ang tatlong araw... Si A-Nueng ay hindi na nagpakita pagkatapos kong palayasin siya sa sobrang inis. Sa totoo lang, noong unang araw na hindi nagpakita ang masayang bata, wala akong naramdaman. Nakakarelaks na hindi tinitigan o kinakailangan pakinggan ang nakaka-irita niyang tono ng boses. Pero nang lumipas ang ikalawang araw...

At pagkatapos ay ang ikatlo... Nagsimula nang makaapekto sa akin ang katahimikan.

Hindi ko nararamdaman na nag-iisa ako. Linawin natin ang mga bagay.