Blank || FayeYoko [Tagalog]

Chapter 15

Khun Nueng

Si Folk, ang batang nawalan ng malay sa harap ng paaralan ni A-nueng, ay tinanggap ang unang tulong mula sa may-ari ng tindahan ng inumin na doon na ng mahigit na dalawang dekada habang naghihintay si A-Nueng at ako na siya'y bumalik sa mundong ito. Mahigpit na hawak niya ang esketso.

Bagaman hindi talaga namin siya kilala, naghihintay kami, nag-aalala. Siya ay nawalan ng malay sa harap namin. Kung tatalikuran lang namin ito ay masyadong kawawa.

"Hindi ko gusto itong lalaking ito," sabi ni A-Nueng habang galit na tinitigan ang batang may pagtingin sa kanya. Pagkatapos ay humarap siya sa akin. Ang esketso na aking ginuhit upang subukan na magkasundo sa akin ay ngayon ay puro gusot na.

"Sabi ko na sa'yo, hindi ko iyon ginuhit upang subukan na magkasundo sa'yo. Kung talagang gusto mo ang esketso, bayaran mo ako ng 300 pesos at gaguhit ako ng bago para sa'yo."

"Hindi pareho... Ito ay iyong ginuhit na may nag-aalalang puso. Gusto ko 'yon. Ito ay may halaga sa akin ngunit kinuha niya ito mula sa aking kamay at nawalan siya ng malay dahil sa kanyang kahinaan. Nakakainis!"

Sinikap kong hindi ngumiti habang nagrereklamo si A-Nueng dahil talagang gusto niya ang esketso na iyon. Pero tama siya... Lahat ng aking mga guhit ay mahalaga. Nakakapanghinayang na ito ngayon ay gusot na dahil sa kamay ni Folk.

"Nakakatuwa ka rin. May isang batang may lihim na pagtingin sa'yo mula pa noong ikalawang taon mo sa secondarya."

"Ikalawang taon? Nakakadiri naman iyon."  Hinipan ni A-Nueng ang kanyang braso ng kanyang mga kamay sa takot.

"Siya ay isang bantay-sarado. Hindi ko na gustong kunin ang esketso. Lumisan na tayo bago siya magmulat ng kamalayan."

"Bakit ka ganyan sa kanya? May mabubuting intensyon siya. Bagaman medyo kulang sa confidence pero siya ay tapat."

"Hindi ko gusto ang mga lalaki."

Tumingin ako sa maliit na batang babae na mariing at malinaw. Medyo nahihiya ako dahil ang may-ari ng lugar ay nakatayo nang hindi kalayo, kaya ramdam ko na naririnig niya ang lahat.

"Bakit mo nasabi iyan?"

"Halika na. Gusto ko nang umalis. Kapag nagmulat na siya ng mata, magagawa niya nang makauwi mag-isa." Sabi niya sabay hila sa akin.

"Pero..."

"Please, please"

Hinila niya ako ng tuluyan, para itong isang batang nagrereklamo na hinahatak ang kanyang ina upang makita ang isang giraffe, ngunit ang ina ay nagsisimula nang pumunta sa ibang lugar. Sa huli, sumunod ako sa maliit na bata, kaya iniwan namin si Folk doon, patuloy pa rin sa kanyang mahimbing na pagka tulog.

"Namiss kita ng sobra."

Ang munting batang babae ay nag-akbay sa akin at mahigpit na pumitpit ng aking kamay bago namin itong ipinagpag sa paglalakad. Tumingin ako sa paligid, nag-aalala. Ngunit nang subukan kong bitawan ang aming mga kamay, mas pinaigting pa ng batang babae ang pagkapit.

"Magtatampo ako kung bibitawan mo ang kamay ko."

"Ma-una ka." sabi ko rito na sinusubukang paunahin siya sa paglalakad.

"At kung hindi ako tumigil para makita ka, kailangan mo ulit makipagsundo sa akin. Gusto mo ba talaga yon? Sayang ang oras na iyon na pwede mo sanang gamitin para kumita ng pera?"

"Sabi ko hindi ako nag-aalok na magkasundo tayo" pumilit ako sa aking matibay na paniniwala. Hindi tulad ni Sam na mag-aalok na magkasundo sa kahit sino man. Kahit ang lola ko ay hindi kayang gawin iyon.

Pero... Tama ang batang babae.

Kung mag-away ulit kami, maapektuhan nito ang oras na pwede kong gamitin para mag-drawing dahil mag-aalala ako kung magkakasakit siya kahit na sa totoo lang, wala naman talaga akong pakialam kung siya ay masaktan o mamamatay.

"Namiss kita araw-araw.."  Ang munting batang babae ay patuloy na nagpapahayag nang tapat tungkol sa panahon na hindi kami nagkita.

"Kung ipinanganak ako ng mas maaga, may trabaho na ako at mayaman na tulad ng kapatid mo......  Akala ko talaga ay siya ang iyong minamahal.

"Kahit na mas matanda ka sa akin, hindi ibig sabihin na karapat-dapat ka na."

"Ano ba ang iyong mga pamantayan ha?" Inis na saad ni A-nueng sakin.

"Eh..."

Hindi ko pa naisip ito dati dahil hindi ko naisip na mayroong karapat-dapat sa akin maliban kay Prinsipe Henry. Hmm... Ano nga ba ang mga kailangan ko sa aking ideal na minamahal? Hindi ko pa kasi nai-imagine ang pagkakaroon ng minamahal.

"Excellent?" Hula ni A-nueng

"Ito ay higit pa sa imahinasyon" sagot ko naman. Tumingin ako sa munting batang babae, na ngumingiti habang naglalakad, bago ko ito tanungin sa pagkakatuwa.

"Nakaranas ka na ba ng pagmamahal sa isang tao ng ganito?" Tanong ko

"Hindi pa. Tanging ang lola ko lamang ang lagi kung kasama. Wala akong ibang tagapag-alaga." Sagot nito sakin

"Eh bakit ganyan ka sa akin?"

"Hindi ko alam. Parang nararamdaman ko lang... Parang nakilala ko ang isang mas matandang kamag-anak na napakalapit sa akin."

"Isang mas matandang kamag-anak?"

Medyo umurong ang leeg ko ng konti dahil bigla akong nakaramdam na para na akong matanda.

"Katulad na ba ako ng lola mo?"

"Hindi naman... Hindi ko maipaliwanag. Gusto ko lang maging malapit sa'yo simula nang makita kita."

"Kahit na ako'y isang simpleng nagsasangla ng painting at kumikita sa pag-drawing? Bakit mo iniisip na ako ay mahalaga?"

"Nararamdaman ko ang isang tiyak na aura sa paligid mo... At kung hindi ka maganda, hindi gugustuhin ng kagaya ni Uncle Chet na mang-flirt sa'yo."

"Pwedeng husgahan ang mga tao base sa kung sino ang nagpapacute sa kanila?"

"Hindi. Hinuhusgahan kita sa paraan ng iyong pag-uugali. Hindi ka materialistiko. Hindi mahalaga kung gaano kamahal ang sasakyan na sinasakyan mo. Hindi rin mahalaga kung gaano kamahal ang mga aksesoryo ni Uncle Chet. Hindi mo pinapansin ang mga bagay na iyon. Kaya't para sa akin...  maganda ka."

Tiningnan ko ang munting batang babae, nabigla, kahit sandali lamang. Ang mga bata ngayon ay marunong mag-isip para sa kanilang sarili. Hindi madaling makakita ng bata na ganun. Pero hindi ko siya papurihan ng malakas.

"So mahal mo talaga ako bilang isang mas matandang kamag-anak, ano?"

"Hindi. Ang iyong kahalagahan ay dahil sa kahirapan mong maunawaan. Gusto kong lumapit sa'yo nang mas lalo sa paraang ito, ngunit hindi ko nais na maging kamag-anak mo, iyong matalik na kapatid o kahit ano pa man."

"Ano ang gusto mong maging?"

"Gusto kong maging iyong minamahal."

"Malayong mangyari iyan dahil nasa all-girls school ka. Makikilala mo ang mga lalaki kapag nasa kolehiyo ka na. Malalaman mo kung ano ang hormonal na pagbibinata kapag naranasan mo iyon."

Sinabi ko iyon dahil nauunawaan ko ang kalikasan ng mga teenager. Karamihan sa mga kaibigan ko ay nagkaroon ng mga boyfriend sa kanilang unang taon sa kolehiyo. Parang hindi pa sila nagkakakilala ng lalaki sa kanilang buhay. Ang nangyari sa akin ay hindi kasama. Ang lola ko rin ay naghanap sa akin ng lalaki na makaka-date mula sa unang taon. Bagaman hindi ako emotional na nasangkot, hindi rin ako nagtutol sa kanya. Sa isang paraan, ito ay mabuti, dahil walang may lakas ng loob na lumapit sa akin dahil dito.

Ang lalaking pinag-date ko ay ang anak ng isang Punong Ministro lamang. Mayroon akong degree sa M.L. so sinong maglakas loob na lumapit sakin diba?

"Ano ang tingin mo sa mga babaeng nag mamahalan?"  Nabigla ako sa tanong ni A-nueng sa akin..