Ο Γραμματέας του Προέδρου

4. Μετακόμιση στο Λευκό Οίκο

Οι μέρες που ακολούθησαν συνέχισαν να είναι πολυάσχολες. Ο Πρόεδρος ετοίμαζε ένα σωρό νομοσχέδια, τα οποία έπρεπε να ελεγχθούν ξανά και ξανά τόσο για το όφελος που θα είχαν στον αμερικανικό λαό, όσο και για την συνταγματική τους ακεραιότητα.

Κάποια αφορούσαν την εκπαίδευση, κάποια την υγεία, κάποια τις εμπορικές συναλλαγές και κάποια τους δικαστικούς νόμους. Οι μεταρρυθμίσεις που ήθελε να κάνει ο Πρόεδρος ήταν αρκετές ενώ είχα παρατηρήσει, ότι κάθε του νομοσχέδιο απαντούσε σε επιθυμίες που είχαμε σαν παιδιά.

Δεν ξέρω πως το έκανε αλλά θυμόταν όλα όσα είχαμε εκφράσει ως επιθυμίες. Κρατούσε την υπόσχεση που είχε δώσει μαζί μου. Παρόλο που είχα ξεχωριστές δυνάμεις, το ξεχωριστό άτομο ήταν εκείνος, ο οποίος είχε αγνή καρδιά που δεν επηρεαζόταν από την εξουσία που είχε λάβει.

Πλέον ήταν «πλανητάρχης» και όμως ήταν το ίδιο ταπεινός και εργατικός με πριν και μάλιστα πάσχιζε να πραγματοποιήσει την υπόσχεσή μας. Ήμουν τυχερός που ένα τέτοιο άτομο είχε βρεθεί στο δρόμο μου και είχε γίνει φίλος μου.

Μερικές μέρες αργότερα, ο υπουργός από το υπουργείο εμπορίου και ναυτιλίας, άρχισε να λογομαχεί με τον Πρόεδρο. Το νέο νομοσχέδιο που είχε βγάλει, ναι μεν ευνοούσε τους μικρούς επιχειρηματίες αλλά τα ταυτόχρονα ήταν αυστηρό με τους μεγάλους εφοπλιστές και μεγαλοεπιχειρηματίες.

-«Κ. Πρόεδρε, ξέρω ότι θέλετε να βοηθήσετε τους μικρούς επιχειρηματίες, αλλά οι ισχυροί κρατούν μεγάλο μέρος της οικονομίας μας στα χέρια τους. Δεν μπορείτε να τους παραγκωνίζετε με αυτόν τον τρόπο!» αποκρίθηκε ο υπουργός.

-«Τι μπορούν να κάνουν;» ρώτησε πίσω ο Πρόεδρος.

-«Μπορούν να αποσύρουν τα χρήματά τους από τις αμερικανικές τράπεζες και να στραφούν στην Ευρώπη ή την Ασία. Αν το κάνουν αυτό, μπορεί να φθάσουμε μέχρι το σημείο της οικονομικής κρίσης.»

-«Υπερβάλλεις!» αναφώνησα καθώς βρισκόμουν στο μικρό γραφείο που υπήρχε στο δωμάτιο. Όταν ο Πρόεδρος είχε συναντήσεις με άλλα στελέχη της κυβέρνησης και με τους υπουργούς του, ήμουν παρόν.

-«Καθόλου. Οι επιχειρηματίες είναι αλαζόνες και άπληστοι. Δεν θα διστάσουν να σπαταλήσουν μερικά εκατομμύρια προκειμένου να πετύχουν τον στόχο τους.»

-«Μπορούν να κάνουν ότι θέλουν. Υπάρχουν και άλλοι τρόποι να γεμίσουμε το κενό που θα αφήσουν.» απάντησα και ο υπουργός με κοίταξε με ένα κοφτερό και εκνευρισμένο βλέμμα σαν να μου έλεγε να πάψω.