Ο Γραμματέας του Προέδρου

67. Η υπόσχεση

Ο άνεμος έκανε τα κλαδιά των δέντρων να κινούνται προς την κατεύθυνσή του. Τα φύλλα των αειθαλών δέντρων είχαν υποκύψει στην ισχύ του ενώ παραπέρα, φαίνονταν τα γυμνά και ηττημένα φυλλοβόλα που στέκονταν σαν την ασχήμια μέσα στην ομορφιά και την περηφάνια των πρώτων.

Οι ριπές του ανέμου σχημάτιζαν μικρούς κυματισμούς στην επιφάνεια της λίμνης, η οποία καθρέπτιζε την περηφάνια και την ασχήμια εκείνη, μόνο που σε εκείνο το θολό είδωλο, δεν υπήρχε ασχήμια. Η ομορφιά είχε επικαλύψει οτιδήποτε δεν ταίριαζε στην αισθητική της.

Ο κρύος άνεμος που φυσούσε έφερνε στα ρουθούνια μου το άρωμα του δάσους συνυφασμένο με το άρωμα του χειμώνα. Πίσω από τα περήφανα αειθαλή δάση υψώνονταν οι χιονισμένες κορφές των βουνών.

Για ώρες ολόκληρες βρισκόμουν σε εκείνο το σημείο και ατένιζα την ομορφιά της φύσης. Ένιωθα στο πετσί μου το άγγιγμα του χειμώνα και καθάριζα το μυαλό μου με τον φρέσκο βουνίσιο αέρα.

Το είδωλό μου καθρεπτιζόταν επίσης στην λίμνη εκείνη. Τα μαλλιά μου είχαν αλλάξει χρώμα, απόδειξη ότι είχα φθάσει στο τέρμα. Είχα αγγίξει την κοιλάδα του θανάτου, εκεί που δεν υπάρχει χρώμα, δεν υπάρχει ζωή, δεν υπάρχει τίποτα. Ήταν το σουβενίρ μου από την άλλη ζωή.

Λευκά σαν βαμβάκι δεν ανήκαν σε ένα γέροντα αλλά σε έναν άντρα στα τριάντα οχτώ του χρόνια. Καθόμουν πάνω σε αναπηρική καρέκλα όχι επειδή είχα κάποιο πρόβλημα αλλά επειδή απαιτούνταν χρόνος να επανέλθουν οι ατροφικοί μύες στην κατάσταση που ήταν πριν.

Ήμουν ντυμένος με ζεστά ρούχα αλλά και μια ζεστή λεπτή κουβέρτα, άλλωστε αυτός ήταν ο όρος για να μπορέσω να βγω έξω. Λάτρευα το ολιγόλεπτο μονοπάτι από το σπίτι μέχρι αυτήν την μικρή λίμνη.

Φυσικά, πέρασε ένας μήνας μέχρι να μου επιτρέψει ο Δρ. Όστιν να βγω από την ασφάλεια του σπιτιού μου, άλλωστε ο οργανισμός μου ήταν καταπονημένος τόσο με το πολυετές κώμα στο οποίο είχα πέσει, όσο και με τα συνεχή χειρουργεία που με επέβαλλαν.

Ήταν ένα θαύμα που είχα επιβιώσει. Αυτό είχε πει ο Δρ. Όστιν. Ήταν θαύμα που επιβίωνα μετά από κάθε χειρουργείο. Δεν είχε πει κάτι τέτοιο στην Τζέσικα και τους υπόλοιπους για να μην τους τρομάξει, αλλά είχα διαβάσει τη σκέψη του.

Με κάθε χειρουργείο που με επέβαλλε, βρισκόμουν ένα βήμα πριν το θάνατο. Κι όμως σχεδόν θαυματουργά επιβίωνα κάθε φορά. Όση ζωτική ενέργεια μου έλειπε, άλλη τόση θέληση για ζωή είχα. Αυτό είχε πει ή μάλλον είχε σκεφτεί.