IŞIK...

-2-

İyi okumalar..

Sabah gözlerimi açtığımda soğuktu. Gece olduğu gibi sıcak değil.. Kafamı kaldırıp etrafa baktım. Yerlere baktığımda tüm kıyafetlerim, bazıları yırtılmış olarak yerde buldum. Sonra kafamı ağıma çevirdim. Oradaydı. Mışıl mışıl uyuyordu. Kıyamam ben sana.. Seni izlemeyi çok isterdim canımın içi, ama gitmem lazım.. Beni görmeni istemiyorum..

Hızla ayağa kalktım. Yerden düzgün olan kıyafetlerimi alıp üzerime geçirdim. Sonra ona ait olan tişörtü de aldım. Gömleğinin önünü iliklerdi artık.. Ayakkabılarımı elime alıp çıktım odadan. Otelin asansörüne ilerlerken aklıma gelen şeyle geri döndüm. Çantamdan kağıt kalem çıkarıp not yazdım. Yazdığım notu kapının altından içeri atıp asansöre koştum. Sonra hızla ayrıldım otelden..

"Hoşça kal sevgilim.."

Otelin durağına gidip sıradaki taksiye bindim. Gideceğim ilk yer Şebnem'di. Canım arkadaşım meraktan gebermiştir. Şoförün saçma bakışlarına aldırmayıp arkadaşıma mesaj attım. Haberi olsun da kahvaltı hazırlasın. Açlıktan ölmek üzereyim. Çok yordu bu adam beni..

On beş dakikalık yolculuğun ardından indim taksiden. Kalabalık bir caddeydi ve beni böyle gören hemen polisi arardı. O yüzden koşarak girdim apartmana. Şu iki ay geçse de taşınsa aşkım arkadaşım buradan. Çok gürültülü burası. Bu kız nasıl ders çalışıyor da giriyor o sınavlara. Aklım almıyor arkadaş!

Merdivenleri hızlı hızlı çıkıp elimi zile uzatıştım ki kapı açıldı.

"Merhaba bebeğim"

"Ah bende kim böyle hayvan gibi merdiven çıkan diye açmıştım kapıyı!"

"Hayırdır sen kime bilendin yine?"

Ayakkabılarımı çıkarıp içeri girdim. Montumu vestiyere asıp mutfağa geçtim.

"Kimseye bilenmedim de ne bu halin?!"

"Dün gece harika bir gece geçirdim Şebnem!"

"N-nasıl?"

"Pars ve ben dün gece..-"

"Ah hayır! İnanmıyorum sana Işık!"

"Şebnem yapma böyle, biliyorsun derdimi.. Eğer olmazsa ölürüm ben! Bir daha ne zaman, nasıl görürüm onu kim bilir! Sende yanımda olmazsan..-" diyerek elimi karnımda gezdirdim.

"Bebeğimi nasıl büyütürüm ben?"

Şebnem ilk biraz burun kıvırsa da sonra gülümsedi.Yanıma gelip elimi tuttu.

"Canım arkadaşım, eğer olmazsa kendini üzmek yok ama.. Tamam mı?"

Üzüleceğimi bildiğim halde kafamı salladım. Bu şimdilik Şebnem'i idare ederdi.

"E, senden ne haber var?"

"Yok bir şey ne olsun? Süt mü? Çay mı?"

"Meyve suyu var mı?"

Şebnem her zaman ki şen kahkahasını atıp dolaba yürüdü. Karışık meyve suyunu çıkarıp bardağa döktü. Ben zaten o ara yemeye başladım. Ben şimdi böyle yiyorsam hamile kaldığımda ne olur kim bilir..

İkimizde gülümseyerek ettik kahvaltımızı.. Acaba sevgilim şuan ne yapıyordu? Uyandı mı acaba? Buldu mu ona bıraktığım notu? Bulmazsa da önemi yok, zaten bir daha görmeyecek beni..