HACKER KOD:66

KURŞUN

Şarkı önerisi: Affet beni sevgilim

Bilincim yavaş yavaş kendine gelirken, vücudumda uyuşukluk hissediyordum.
Gözlerim zar zor açmayı başardığımda ilk birkaç saniye ne olduğunu hatırlamaya çalıştım. Olanlar bir şimşek gibi beynimin içine hücüm ederken tek bir düşündüğüm vardı.

Ben kaçırılmıştım.

Etrafa baktığımda buranın yıkık dökük ve yapımı henüz tamamlanmamış bir ev olduğunu gördüm. Ellerimi haraket ettirmeye çalıştığımda başarısız oldum.
Ellerimi ve ayaklarımı kalın bir iple bağlamışlardı.

Kapının gıcırdamasıyla bakışlarımı kapıya doĝru çevirdim. 25 - 26 yaşlarında iki adam girdi. Allah'tan ağızımı bağlamamışlardı.

" Ne istiyorsunuz benden" diye cırladım. Sesim çok tiz çıktığı için esmer olan adam yüzünü buruşturdu. Hadi ama burda konumuz sesim mi?

" Bak kızım, biz emir kuluyuz ve senden öğrenmemiz gereken şeyler var." Dedi kumral olan.

Tam o sırada esmer olanın telefonu çaldı.

" efendim patron" birkaç saniye boyunca dinledi ve ;

" evet yanımızda" dedi. Bana doğru sorgulayıcı bakışlar attı ve "patron seninle konuşmak istiyor " diye homurdandı. Telefonu hoparlöre alıp düz bir şekilde tuttu.

" Merhaba kod: 66 " dedi. Ondan takma adımı duyduğumda sertçe yutkundum. Poyraz 'la anonimin okuldan biri olduğunu düsünmüştük ama bu adamın sesi daha yetişkin bir şekilde çıkıyordu.
Ya da her şeyden önemlisi bu adamın anonimle bir ilgisi yoksa. Tamamen yanılıyorsak. Sonuçta birden fazla düşmanım vardı.

" benden ne istiyorsun?" Diye sordum , sesimi güçlü çıkarmaya çalışırak. Bunu söylerken duruşumu dikleştirmiştim.

" Ahh kod: 66 senden ne istediğimi çok iyi biliyosun." Dedi. O an kafama bütün gerçekler şimşek gibi çaktı. Bu adam çok yakından tanıdıgım biriydi.

Bu şirketini batırdığım Kemal Bey'di.
Yağız'ın babası. Peki bundan Yağız'ın haberi varmıydı. Bu yüzden benden uzaklaşmış olabilir miydi?

" Sen ?" Dedim ve devam ettim. " Kemal Bey" .

" bak nasılda hemen tanıdı. Demek insan hayatını kararttığı kişilerin seslerini unutmuyormuş. O zaman desene ben de senin sesini unutmayacağım." Dedi.

" Tekrar ve son kez söylüyorum. Benden ne istiyorsun?" Dedim. Sinirlenmiştim. Bir insanı kaçırmak bu kadar kolay olmamalıydı.

" ahh küçük hanım cevap basit : İNTİKAM" dedi acımasızca ve telefonu kapattı. Korkum daha fazla artmıştı.
Bütün hayatı boyunca hile ve adaletsizlikle de olsa uğraştığı bütün mal varlığı alınmış ve bu yetmiyormuş gibi bir de hapse girmiş bir adamın neler yapabileceğini bilmiyordum...

Ağlamayacaktım. Ne kadar baygın kalmıştım bilmiyordum ama saat geç olmuşa benziyordu. Babam çoktan beni merak edip polise haber vermiş olmalıydı.

Yakında beni bulup bu pskopat adamın elinden kurtarırlardı .

Kurtarırlardı değil mi? Kurtarırlardı ya.

Kumral olan adam bana dönüp ;
" şimdi ben ses kaydını açıcağım sende kimliğini ve yaptığın bütün kötülükleri itiraf ediceksin " dedi. Bunu yapıcağımı düşünüyorsa yanılıyordu. Bunu asla yapmıyacaktım.

" çok beklersin." Dedim kendimden emin ve soğukkanlı bir şekilde. Belki ilk defa böyle biŕ şey yaşıyordum ama buna hep kendimi hazırlanmıştım. Fazla dizi izlemeninde yararı vardı tabi.